ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 846

เกรกอรีเป็นชายที่เปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ เขาปรับสีหน้าของเขาในทันทีแล้วเดินเข้าไปหาเธอ

“ทำไมเธอถึงยังไม่นอน?”

เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ลึกลับแต่ทำให้รู้สึกน่าดึงดูดราวกับแม่เหล็ก

วิกกี้เธอหันไปมองเขาโดยไม่ได้ตอบคำถามของเขา แล้วเธอก็ถามเขาว่า “นายจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้วหรือยัง?”

เกรกอรีเขารู้ว่าเธอกำลังจะถามเขาเกี่ยวกับเรื่องอะไร?

เขามองไปยังผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเขา

เขาไม่ได้เร่งรีบที่จะตอบคำถามของเธอแต่อย่างใด แต่เขากลับรู้สึกสงสัยว่าเธอยังโกรธเขาอยู่หรือเปล่า?

เขารู้ว่าวิกกี้นั้นเป็นคนแบบไหน ถ้าเธอกำลังโกรธ เธอจะไม่ถามคำถามเหล่านั้นกับเขา

แต่เธอก็ไม่พยายามแม้แต่จะคุยกับเขา ท้ายที่สุดความเงียบที่เกิดขึ้นถือเป็นการกระทำที่เป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ

หรือว่าในบางทีเธออาจจะไม่ได้โกรธใครแล้วก็ได้?

แม้ว่าเกรกอรีจะไม่ทราบเหตุผลในการกระทำของเธอ แต่เขายังมีความหวังริบหรี่อยู่ในใจ

เขาพยักหน้าตอบรับ “ใช่ ทุกอย่างเรียบร้อยดี” ในขณะนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็มองหน้ากันโดยไม่พูดอะไรกันอีกเลย

วิกกี้เงียบเพราะเธอมีความรู้สึกผสมปนเป เพราะเหตุนี้ เธอจึงไม่รู้ว่าเธอควรจะเริ่มต้นการสนทนานี้ได้อย่างไร

แต่ในทางกลับกัน เกรกอรีก็เงียบลงเพราะเขาเองก็ไม่สามารถตัดสินใจได้ เขาไม่รู้เลยว่าในตอนนี้วิกกี้กำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการที่จะทำอะไรที่มันประมาทเลินเล่อ ถ้าหากเขาเผลอพูดอะไรบางอย่างผิดไป เขาอาจจะทำให้มันเลวร้ายขึ้นไปอีก

ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะพูดอะไรเหมือนกัน

หลังจากที่ทั้งสองคนเงียบไปครู่หนึ่ง วิกกี้ก็ถอนหายใจแล้วพูดขึ้นมาว่า “ในเมื่อนายได้จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว นายควรจะเข้านอนได้แล้ว ส่วนฉัน…”

เธอหยุดชั่วพูดไปขณะหนึ่ง สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถถ่ายทอดความรู้สึกที่แท้จริงของเธอออกมาได้ ราวกับว่าคำพูดของเธอเป็นเหมือนเสารับสัญญาณ เมื่อคำพูดเหล่านั้นมาถึงคอของเธอ คำนั้นจะคอยเกาะที่คอเธอ เพื่อป้องกันไม่ให้คำพูดเหล่านั้นหลุดออกไป

ในที่สุด วิกกี้ก็พูดว่า “ฉันจะกลับไปที่ห้องของฉัน”

หลังจากที่เธอพูดจบประโยค เธอรีบหันหลังกลับและเตรียมตัวที่จะจากไป

ในขณะที่เธอกำลังหันหลังกลับ เขาได้หยุดเธอเอาไว้

“เดี๋ยวก่อน”

เกรกอรีเดินเข้าไปหาเธอ จากนั้นเขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเพื่อที่ขวางทางเธอไว้

วิกกี้เงยหน้าขึ้นมาและมองไปที่เขา

ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอมีผิวพรรณที่ใสราวกับหยก แสงสลัวจากไฟช่วยเน้นส่วนลึกบนใบหน้าของเขา ทำให้เขาดูหล่อขึ้นกว่าเดิม อาจจะเป็นเพราะแอลกอฮอล์ จึงทำให้แก้มของเขามีสีแดงเล็กน้อย ในตอนนี้เขาดูแตกต่างไปจากท่าทางเย็นชาปกติของเขาอย่างสิ้นเชิง

เขามองไปที่เธอ จากนั้นเขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เธอ… กำลังรอให้ฉันกลับมาหาอยู่หรือเปล่า?”

วิกกี้ตกใจ!

ขณะที่เธอมองดูที่ดวงตาของเขาอย่างระมัดระวัง หัวใจของเธอก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรมากระตุ้นมัน

เธอทำหน้าบึ้งและพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ เพื่อเป็นการแสดงว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของเขา

หลังจากนั้น คลื่นความสุขขนาดใหญ่ก็ไหลเข้าไปในหัวใจของเขา

เขาเริ่มยิ้มออกมาและถามว่า “เธอมีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า?”

วิกกี้นึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะส่ายหัวไปมา

เธออยากจะบอกเขาไปตั้งแต่ตอนแรก

แต่ตัวเธอเองไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงไม่สามารถพูดคำเหล่านั้นออกไปได้ เหมือนคำเหล่านั้นจะติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเธอ

วิกกี้ไม่ต้องการที่จะบังคับตัวเธอเอง เธอคิดว่าคงไม่เป็นไรที่จะปล่อยให้สิ่งต่าง ๆ เหล่านั้นให้ผ่านพ้นไป สุดท้ายเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ทุก ๆ อย่างในที่สุด บางทีวันหนึ่งเธออาจจะมองผ่านหัวใจของเขาและตัวเธอเองได้

เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่จำเป็นที่จะต้องพูดอะไรก่อนที่จะถึงวันนั้น

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ เธอจึงมองมาที่เขาและเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

"ไปพักผ่อนกันเถอะ"

หลังจากที่เธอพูดแบบนั้นเสร็จ เธอก็ไม่ต้องการที่จะเปิดโอกาสให้ตัวเองได้พูดอีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงรีบเดินกลับไปที่ห้องของเธอ

เกรกอรีตกตะลึงหลังจากที่เขาถูกวิกกี้เย้าหยอก เขาไม่เข้าใจความหมายในการกระทำของเธอ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นหลังจากที่เขาได้ครุ่นคิดมาสักระยะหนึ่งแล้ว

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้เป็นคนประเภทที่คอยกังวลถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เนื่องจากเขาไม่สามารถคิดหาคำตอบได้ ดังนั้นเขาจึงควรหยุดคิดเกี่ยวกับมัน

ท้ายที่สุด ทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีถ้าหากเธอไม่ได้โกรธเขาแล้ว

เกรกอรีได้เดินกลับไปที่ห้องของเขาเพื่อพักผ่อน

อีกสองวันใกล้จะเป็นวันเกิดของมัสซิโม

ก่อนหน้านั้น เขาได้ส่งบัตรเชิญให้กับเกรกอรีและวิกกี้ให้ไปร่วมงานวันเกิดของเขาแล้ว

พวกเขาทั้งสองคนตกลงที่จะเข้าร่วมงาน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องทำตัวให้ดูเป็นธรรมชาติให้มากที่สุด

ตอนเช้าตรู่…ในขณะที่หมอกำลังเปลี่ยนผ้าปิดแผลที่ขาของวิกกี้ เขาพบว่าขาของเธอใกล้จะหายดีเป็นปกติแล้ว

แม้ว่าเธอจะไม่สามารถเดินได้เป็นระยะเวลานาน แต่เธอก็ยังสามารถยืนได้สักครู่หนึ่ง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สามารถวิ่งหรือกระโดดได้ แต่เธอกลับสามารถเดินในระยะทางสั้น ๆ ได้โดยไม่มีปัญหาอะไร

อาการบาดเจ็บที่ซี่โครงของวิกกี้ใกล้จะหายดีแล้ว ดังนั้นเธอจึงถามเขาว่าในวันนั้นเธอสามารถเลือกที่จะไม่นั่งรถเข็นได้หรือไม่ เพราะเธอต้องการไปงานปาร์ตี้โดยรถยนต์ร่วมกับคนอื่น ๆ

เกรกอรีตกลงตามคำร้องขอของเธออย่างเป็นธรรมชาติ

เนื่องจากงานนี้เป็นงานที่เป็นทางการ พวกเขาทั้งคู่จึงต้องสวมชุดที่เป็นทางการไปงานเลี้ยง

เกรกอรี เขาได้สวมใส่สูทสีดำในขณะที่ วิกกี้สวมชุดราตรีสีฟ้าอ่อน

ผมของวิกกี้ยาวขึ้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ยาวพอที่จะมัดเป็นมวย แต่เธอก็ยังสามารถม้วนผมของเธอได้

ดังนั้นพ่อบ้านออสบอร์นจึงได้เรียกช่างทำผมมา ทรงผมของเธอจึงดูเรียบง่ายและสง่างาม

ผมยาวประบ่าของเธอม้วนเป็นลอน และผมของเธอยังประดับประดาไปด้วยเครื่องประดับมุก เมื่อจับคู่กับรูปลักษณ์ที่ดูสดชื่นของเธอแล้ว เธอจึงเรียกได้ว่าสิ่งนั้นเป็นความงามที่ไร้ที่ติ

เมื่อเกรกอรีเห็นเธอ เขาตกตะลึงในทันทีที่ได้เห็นความงามของเธอ

พวกเขาไปยังสถานที่ที่มัสซิโมได้จองไว้โดยใช้รถยนต์

สถานที่ที่มัสซิโมได้จองไว้นั้นเป็นโรงแรมระดับห้าดาว ผู้เข้าร่วมในงานทั้งหมดนั้นต่างก็เป็นเพื่อนของมัสซิโม

ผู้อาวุโสจากตระกูลโนแลน มีความกังวลว่าคนหนุ่มสาวอาจจะไม่สามารถสนุกกับตัวของเขาเองได้อย่างเต็มที่ ดังนั้นพวกเขาจึงปรากฏตัวขึ้นแค่ในตอนแรกเท่านั้น เนื่องจากไม่มีใครสามารถพบเห็นได้ในภายหลัง

ทุกคนพาคู่ของพวกเขาเข้ามาที่งานปาร์ตี้ วิกกี้มาที่งานปาร์ตี้พร้อมกับเกรกอรีอย่างเป็นธรรมชาติ เธอจะเป็นคู่หูของเขาในงานปาร์ตี้

เพื่อนของมัสซิโมหลายคนก็รู้จักเกรกอรีเช่นกัน ดังนั้นจึงมีเพื่อนหลายคนมาขอให้ดื่มเพื่อร่วมอวยพรกับเกรกอรี

ในขณะที่วิกกี้พึ่งฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ เธอยังไม่สามารถดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ได้ เกรกอรีกังวลว่าเธอจะเหนื่อยจากการที่เธอจะต้องยืนนานเกินไป เขากลัวว่าอาการบาดเจ็บของเธอจะรุนแรงมากขึ้น ดังนั้นเขาจึงพาเธอไปที่เลานจ์เพื่อพักผ่อน

ในขณะนี้ยังเป็นเวลาหัวค่ำอยู่

วิกกี้บอกให้เกรกอรีไปทำทุกอย่างที่เขาต้องการ เธอยังบอกเขาอีกด้วยว่าเธอสามารถพักผ่อนในเลานจ์ได้คนเดียว

เกรกอรีและวิกกี้ไม่ใช่คู่ที่หวานเลี่ยน ด้วยเหตุนี้เกรกอรี่จึงจากไปโดยไม่ได้พูดอะไรเลยหลังจากที่ช่วยวิกกี้นั่งลงที่ห้องรับรองเสร็จ

หลังจากที่เขาจากไป วิกกี้หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและเริ่มนั่งเล่นบนโซฟา

หลังจากที่ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เธอก็ได้ยินเสียงความโกลาหลดังออกมาจากด้านนอก

ตอนนี้เธออยู่ที่เลานจ์ส่วนตัวที่เกรกอรีขอเอาไว้ให้กับเธอ เขารู้ว่าเธอไม่ชอบอยู่ในห้องร่วมกับคนแปลกหน้า

ดังนั้นจึงไม่มีใครเข้าไปในห้องรับรองได้

ดูจากความโกลาหลด้านนอกเห็นได้ชัดว่ากำลังมีคนจะเข้ามา

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นมัสซิโมเดินนำกลุ่มคนเข้ามา พวกเขาต่างก็พากันหัวเราะ

“เฮ้ วิก! ฉันกำลังมองหาเธออยู่ทั้งงาน ฉันก็สงสัยว่าทำไมฉันถึงไม่เจอเธอในงานเลย แต่ตอนนี้ฉันมาเห็นว่าเธอกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ของเธออยู่ที่นี่อย่างเงียบ ๆ วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน แต่ทำไมเธอถึงได้มาซ่อนตัวอยู่ที่นี่ล่ะ โดยเฉพาะเมื่อเธอเดินทางมาที่นี่แบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย! ป่ะ ไปสนุกกันกับพวกเรา

วิกกี้ไม่สามารถควบคุมเสียงหัวเราะของเธอได้ “ฉันดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้ ฉันไม่อยากทำลายบรรยากาศ”

แต่เธอได้ยืนขึ้นแล้ว

ท้ายที่สุดเขาเป็นเจ้าของงานวันเกิด มันคงจะดูหยาบคายที่จะปฏิเสธคำเชิญของเขา

มัสซิโมโบกมือโดยไม่สนใจโลก “ไม่มีใครบังคับให้เธอดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่นี่หรอก เธอดื่มน้ำเปล่า ในขณะที่พวกเขานั้นดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ก็พอ มาเล่นเกมกับพวกเราสิ”

ในขณะที่เขาพูดจบ เขาก็ดึงมือของเธอ และพาเธอออกจากเลานจ์ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา