ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 846

เกรกอรีเป็นชายที่เปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ เขาปรับสีหน้าของเขาในทันทีแล้วเดินเข้าไปหาเธอ

“ทำไมเธอถึงยังไม่นอน?”

เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ลึกลับแต่ทำให้รู้สึกน่าดึงดูดราวกับแม่เหล็ก

วิกกี้เธอหันไปมองเขาโดยไม่ได้ตอบคำถามของเขา แล้วเธอก็ถามเขาว่า “นายจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้วหรือยัง?”

เกรกอรีเขารู้ว่าเธอกำลังจะถามเขาเกี่ยวกับเรื่องอะไร?

เขามองไปยังผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเขา

เขาไม่ได้เร่งรีบที่จะตอบคำถามของเธอแต่อย่างใด แต่เขากลับรู้สึกสงสัยว่าเธอยังโกรธเขาอยู่หรือเปล่า?

เขารู้ว่าวิกกี้นั้นเป็นคนแบบไหน ถ้าเธอกำลังโกรธ เธอจะไม่ถามคำถามเหล่านั้นกับเขา

แต่เธอก็ไม่พยายามแม้แต่จะคุยกับเขา ท้ายที่สุดความเงียบที่เกิดขึ้นถือเป็นการกระทำที่เป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ

หรือว่าในบางทีเธออาจจะไม่ได้โกรธใครแล้วก็ได้?

แม้ว่าเกรกอรีจะไม่ทราบเหตุผลในการกระทำของเธอ แต่เขายังมีความหวังริบหรี่อยู่ในใจ

เขาพยักหน้าตอบรับ “ใช่ ทุกอย่างเรียบร้อยดี” ในขณะนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็มองหน้ากันโดยไม่พูดอะไรกันอีกเลย

วิกกี้เงียบเพราะเธอมีความรู้สึกผสมปนเป เพราะเหตุนี้ เธอจึงไม่รู้ว่าเธอควรจะเริ่มต้นการสนทนานี้ได้อย่างไร

แต่ในทางกลับกัน เกรกอรีก็เงียบลงเพราะเขาเองก็ไม่สามารถตัดสินใจได้ เขาไม่รู้เลยว่าในตอนนี้วิกกี้กำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการที่จะทำอะไรที่มันประมาทเลินเล่อ ถ้าหากเขาเผลอพูดอะไรบางอย่างผิดไป เขาอาจจะทำให้มันเลวร้ายขึ้นไปอีก

ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะพูดอะไรเหมือนกัน

หลังจากที่ทั้งสองคนเงียบไปครู่หนึ่ง วิกกี้ก็ถอนหายใจแล้วพูดขึ้นมาว่า “ในเมื่อนายได้จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว นายควรจะเข้านอนได้แล้ว ส่วนฉัน…”

เธอหยุดชั่วพูดไปขณะหนึ่ง สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถถ่ายทอดความรู้สึกที่แท้จริงของเธอออกมาได้ ราวกับว่าคำพูดของเธอเป็นเหมือนเสารับสัญญาณ เมื่อคำพูดเหล่านั้นมาถึงคอของเธอ คำนั้นจะคอยเกาะที่คอเธอ เพื่อป้องกันไม่ให้คำพูดเหล่านั้นหลุดออกไป

ในที่สุด วิกกี้ก็พูดว่า “ฉันจะกลับไปที่ห้องของฉัน”

หลังจากที่เธอพูดจบประโยค เธอรีบหันหลังกลับและเตรียมตัวที่จะจากไป

ในขณะที่เธอกำลังหันหลังกลับ เขาได้หยุดเธอเอาไว้

“เดี๋ยวก่อน”

เกรกอรีเดินเข้าไปหาเธอ จากนั้นเขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเพื่อที่ขวางทางเธอไว้

วิกกี้เงยหน้าขึ้นมาและมองไปที่เขา

ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอมีผิวพรรณที่ใสราวกับหยก แสงสลัวจากไฟช่วยเน้นส่วนลึกบนใบหน้าของเขา ทำให้เขาดูหล่อขึ้นกว่าเดิม อาจจะเป็นเพราะแอลกอฮอล์ จึงทำให้แก้มของเขามีสีแดงเล็กน้อย ในตอนนี้เขาดูแตกต่างไปจากท่าทางเย็นชาปกติของเขาอย่างสิ้นเชิง

เขามองไปที่เธอ จากนั้นเขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เธอ… กำลังรอให้ฉันกลับมาหาอยู่หรือเปล่า?”

วิกกี้ตกใจ!

ขณะที่เธอมองดูที่ดวงตาของเขาอย่างระมัดระวัง หัวใจของเธอก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรมากระตุ้นมัน

เธอทำหน้าบึ้งและพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ เพื่อเป็นการแสดงว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของเขา

หลังจากนั้น คลื่นความสุขขนาดใหญ่ก็ไหลเข้าไปในหัวใจของเขา

เขาเริ่มยิ้มออกมาและถามว่า “เธอมีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า?”

วิกกี้นึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะส่ายหัวไปมา

เธออยากจะบอกเขาไปตั้งแต่ตอนแรก

แต่ตัวเธอเองไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงไม่สามารถพูดคำเหล่านั้นออกไปได้ เหมือนคำเหล่านั้นจะติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเธอ

วิกกี้ไม่ต้องการที่จะบังคับตัวเธอเอง เธอคิดว่าคงไม่เป็นไรที่จะปล่อยให้สิ่งต่าง ๆ เหล่านั้นให้ผ่านพ้นไป สุดท้ายเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ทุก ๆ อย่างในที่สุด บางทีวันหนึ่งเธออาจจะมองผ่านหัวใจของเขาและตัวเธอเองได้

เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่จำเป็นที่จะต้องพูดอะไรก่อนที่จะถึงวันนั้น

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ เธอจึงมองมาที่เขาและเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

"ไปพักผ่อนกันเถอะ"

หลังจากที่เธอพูดแบบนั้นเสร็จ เธอก็ไม่ต้องการที่จะเปิดโอกาสให้ตัวเองได้พูดอีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงรีบเดินกลับไปที่ห้องของเธอ