ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 855

เกรกอรี เกรแฮม และ วิกกี้ โทมัสทานอาหารเย็นกันอย่างสงบ

หลังจากทานอาหารเสร็จ เกรกอรีก็กลับไปศึกษางานเพิ่มเติม ในขณะที่วิกกี้ขอให้แอนเดรียอยู่เป็นเพื่อนเพื่อดูละครในห้องนั่งเล่น

เมื่อก่อนวิกกี้ไม่ชอบดูละครพวกนี้เลย เพราะเธอคิดว่ามันน่าเบื่อและเสียเวลา แต่นับตั้งแต่ที่เธอได้รับบาดเจ็บ และต้องอยู่บ้านทั้งวัน เธอจึงได้เปลี่ยนความคิดและมองหาความสบายใจด้วยการรับชมละคร

ผู้หญิงสองคนนั่งอยู่บนโซฟาและถือถุงมันฝรั่งทอด พวกเธอกินไปชมไป

ในตอนหนึ่งที่นักแสดงนำหญิงในละครได้ใช้กลวิธีบางอย่างเพื่อเกลี้ยกล่อมนักแสดงนำชาย ซึ่งทำให้ผู้ชายเข้าใจผิดว่านางเอกที่เป็นคนขโมยข้อมูลของบริษัทไป

แอนเดรียก็พูดขึ้นมาทันทีว่า “นี่มันเหมือนกับลักษณะนิสัยของยูเลียนาเลย”

วิกกี้ตกตะลึงและหันไปมองเธอ

เธอหัวเราะและพูดว่า “ยูเลียนาออกไปแล้วนะ นี่ความแค้นที่เธอมีต่อยูเลียนายังไม่หมดไปอีกเหรอ?”

เมื่อแอนเดรียตระหนักได้ว่าเธอเผลอหลุดปากไป และเผลอพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา เธอจึงมีท่าทางเขินอาย

“ฉันแค่ต้องการล้างแค้นให้กับความอยุติธรรมของคุณค่ะ คุณเป็นคนใจกว้างเกินไป และนั่นคือเหตุผลที่คุณปล่อยให้คนอื่นกดขี่และรังแกคุณมาตลอด”

วิกกี้ยิ้มแต่เธอไม่ได้ตอบอะไร

ที่จริงแล้ว เหตุผลที่เธอไม่สนใจไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นคนใจกว้าง

เป็นเพียงเพราะเธอขี้เกียจเกินกว่าที่จะใส่ใจ

สำหรับเธอ ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่ได้ก้าวเข้าสู่จุดสำคัญของเธอ เธอก็ไม่ต้องการใส่ใจที่จะจัดการกับการตัวละครที่ไร้ค่า

เธอควรจะฝึกปาลูกดอกมากกว่าที่จะต้องใช้พลังงานของเธอไปกับการจัดการกับคนที่ไม่มีความสำคัญ

หลังจากดูละครสองตอนแล้ว วิกกี้ก็รู้สึกง่วงนอนเล็กน้อย

เธอจึงกลับไปยังห้องนอนของเธอ

แอนเดรียพาเธอกลับไปที่ห้อง จากนั้นเธอก็จากไปหลังจากที่วิกกี้หลับไปแล้ว

ในวันต่อมา

เมื่อวิกกี้ตื่นขึ้นมา จู่ ๆ เธอก็ได้รับข่าว

จะมีการประมูลครั้งใหญ่เกิดขึ้นทางฝั่งตะวันออกของเมืองในคืนนี้

โดยปกติแล้ว เธอไม่ใช่คนที่ชอบไปในสถานที่ที่แออัด และงานประมูลก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ

อย่างไรก็ตาม คราวนี้เธอให้ความสนใจเป็นพิเศษ เป็นเพราะมีข่าวลือทางอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับหยกอาถรรพ์ที่เป็นสมบัติหายากที่จะถูกจัดประมูลขึ้น ในการประมูลครั้งนี้

วิกกี้กำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกับเกรกอรี ในขณะที่พวกเขาเห็นข่าวนี้

ทั้งสองมองหน้ากัน จากนั้นทั้งคู่ก็สามารถมองเห็นบางสิ่งที่ลึกซึ้งมากในดวงตาของกันและกัน

หยกอาถรรพ์ที่หายไปเมื่อสี่ปีก่อนได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือมีคนจงใจทำ?

หลังจากการสืบสวนและวิเคราะห์ในครั้งก่อนของเกรกอรี ทั้งสองคนได้เรียนรู้ว่า ข่าวลือทั้งหมดเกี่ยวกับหยกอาถรรพ์ที่สามารถทำให้ผู้คนกลับมามีชีวิตได้อีกครั้งนั้นเป็นเรื่องโกหก

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่ามันเป็นของปลอม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนนอกจะรู้

และเมื่อข่าวนี้แพร่ออกมา คนทั้งวงการต่างก็เกิดความโกลาหล

มีคนจำนวนไม่น้อยที่ต้องการซื้อตั๋วเพื่อเข้าร่วมการประมูลในครั้งนี้ และถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถคว้ามันเอาไว้ได้ แต่เพียงแวบเดียวที่พวกเขาได้เห็นสมบัติในตำนานชิ้นนี้ก็ถือว่าคุ้มค่า

เนื่องจากว่ามันเกี่ยวข้องกับหยกอาถรรพ์ เกรกอรีและวิกกี้ก็อยากจะเข้าร่วมงานประมูลด้วยเช่นกัน

เขาจึงบอกให้ฮาโรลด์ซื้อตั๋วสองใบ และพวกเขาจะได้ไปด้วยกันในตอนเย็น

หลังจากงานเลี้ยงวันเกิดของมัสซิโมเมื่อวันก่อน เท้าของวิกกี้ที่หายเป็นปกติก็ได้บวมขึ้นอีกครั้ง

ดังนั้นในคืนนั้น เกรกอรีจึงไม่อนุญาตให้วิกกี้สวมรองเท้าส้นสูงอีก

และเนื่องจากเป็นงานประมูล มันจึงไม่เหมาะที่จะใส่ชุดลำลองไป

ดังนั้นวิกกี้จึงขอให้แอนเดรียจัดเตรียมรองเท้าส้นเตี้ยให้เข้ากับชุดราตรีของเธอ

ตั๋วสำหรับการประมูลนั้นหาได้ไม่ยากนัก

ฮาโรลด์รีบคว้าพวกมันมาทันที

เนื่องจากการประมูลจะเริ่มขึ้นในเวลาสองทุ่ม ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รีบร้อนไปที่นั่น พวกเขาทานอาหารเย็นและรอจนใกล้จะถึงเวลาจึงออกเดินทาง

การประมูลจัดขึ้นในโรงแรมระดับห้าดาวแห่งหนึ่งทางตะวันออกของเมือง

เมื่อทั้งสองมาถึง แขกส่วนใหญ่ก็มาถึงที่นั่นแล้วเช่นกัน

การประมูลยังไม่เริ่มต้นขึ้นในขณะนั้น และทุกคนก็อยู่ข้างนอกเพื่อพบปะสังสรรค์ ในขณะที่ดื่มเครื่องดื่มอยู่ภายในห้องโถงที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนที่มีชีวิตชีวา

เมื่อเกรกอรีและวิกกี้มาถึง ก็เริ่มจะมีคนสังเกตเห็นการมาถึงของพวกเขาในทันที

บุคคลนั้นยังเข้ามาทักทายพวกเขาอีกด้วย

“ไม่เจอกันนานเลยนะนายน้อยเกรแฮม ทำไมวันนี้คุณถึงมางานประมูลกันล่ะ?”

ทุกคนรู้ดีว่าเกรกอรีไม่สนใจงานประมูลเช่นนี้มาก่อน

เกรกอรียิ้มเล็กน้อย เขาเอื้อมมือไปแตะมืออีกฝ่าย และพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณลิตต์มาได้ ผมก็มาได้เหมือนกัน”

ผู้ชายที่รู้จักในชื่อ คุณลิตต์ มีดวงตาที่วาววับ

เป็นที่ทราบกันดีว่าการประมูลในครั้งนี้ไม่แตกต่างไปจากการประมูลทั่วไป

สมบัติมรดกตกทอดในตำนาน ‘หยกอาถรรพ์’ ที่มีข่าวลือว่าสามารถทำให้ผู้คนฟื้นคืนชีพได้ เป็นเหตุผลเดียวที่จะทำให้การประมูลในครั้งนี้จะสามารถดึงดูดนักการเมือง คนดัง และนักธุรกิจผู้มั่งคั่งให้มาร่วมงานได้มากมาย

อาจกล่าวได้ว่า 99% ของคนที่มางานในคืนนี้ พวกเขามาที่นี่เพื่อหยกอาถรรพ์

เขาจึงไม่คาดคิดว่า แม้แต่คนอย่าง เกรกอรี เกรแฮมเองก็ยังมา

ลิตต์อดไม่ได้ที่จะกะพริบตาเป็นประกาย เพราะเขารู้ว่าดีโอกาสที่เขาจะคว้าหยกชิ้นนั้นมาได้นั้นมีน้อยมาก

อย่างไรก็ตาม เขาทำได้เพียงแค่ครุ่นคิด และเขาจะไม่ยอมให้มันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

เขายิ้มอย่างอบอุ่นและพูดว่า “นายน้อยเกรแฮมคุณช่างสุภาพ ผมได้ยินมาว่าคุณไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ผมก็เลยไม่คิดว่าจะได้พบคุณที่นี่ แต่เนื่องจากว่าคุณให้เกียรติเราด้วยการมาปรากฏตัวที่นี่ ดังนั้นวันนี้เราจึงมีความยินดีเป็นอย่างยิ่ง"

เกรกอรียิ้มเล็กน้อยและพูดอย่างสุภาพว่า “คุณลิตต์ คุณใจดีเกินไป”

หลังจากแลกเปลี่ยนความชื่นชมกันอยู่สักพัก พวกเขาก็กล่าวขอตัวและแยกทางกัน

แต่ก่อนที่เขาจะจากไป ลิตต์มองดูวิกกี้อีกครั้ง

เนื่องจากเกรกอรีไม่ได้แนะนำเธอให้เขารู้จัก ดังนั้นเขาเองก็ไม่ได้รบกวนที่จะถาม

นายน้อยคนที่สามเกรแฮม ผู้ซึ่งไม่เคยใกล้ชิดกับผู้หญิงมาก่อน จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่เคียงข้างเขา?

เธอเป็นใคร?

ชายคนนั้นรู้สึกงุนงงเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก

มันเป็นเรื่องปกติที่ผู้คนจะพาเพื่อนผู้หญิงมาด้วย

บางทีเธออาจจะไม่ใช่ผู้หญิงของเกรกอรี แต่เป็นเพียงแค่พนักงานหญิงหรือเพื่อน อะไรทำนองนั้น

เมื่อลิตต์พิจารณาถึงเรื่องนี้แล้ว เขาก็ไม่ได้คิดอะไรอีก

ในอีกด้านหนึ่ง เกรกอรีพาวิกกี้ไปด้วย ในขณะที่เขาแนะนำฝูงชนในห้องโถงให้เธอได้รู้จักด้วยเสียงนุ่มลึก เขาทักทายทุกคนอย่างอบอุ่น

เมื่อทุกคนมองเห็นพวกเขา ตาของคนเหล่านั้นต่างก็เต็มไปด้วยความชื่นชม หรือบางคนก็รู้สึกอิจฉา แต่คนเหล่านั้นก็ระมัดระวังเป็นอย่างมาก

ทุกคนรู้ดีว่า ถ้าหากชายผู้นี้สนใจในของประมูลแล้ว เขาจะไม่มีวันปล่อยให้มันตกไปอยู่ในมือของคนอื่น

ดูเหมือนว่าการประมูลในคืนนี้จะกลายเป็นความโกลาหล

เมื่อถึงเวลาหนึ่งทุ่มห้าสิบ ในที่สุดการประมูลก็พร้อมที่จะเริ่มต้นขึ้น จากนั้นพวกเขาก็เข้าไปในห้องโถง

ทุกคนเข้ามาที่นี่ด้วยตั๋ว ดังนั้นจึงมีที่นั่งที่ถูกกำหนดเอาไว้

ที่นั่งของเกรกอรีและวิกกี้อยู่ในแถวแรก ซึ่งอยู่ใกล้กับเวทีมากที่สุด

ทุกคนที่ได้นั่งในแถวนี้จะถือได้ว่าเป็นผู้มีเกียรติ

บังเอิญว่ามัสซิโมและควีนซี่ก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน

เห็นได้ชัดว่าพวกเขามาถึงนานแล้ว แต่พวกเขาไม่ได้พบกันในห้องโถงก่อนหน้านี้

พวกเขาได้พบกันในตอนที่พวกเขานั่งลง จากนั้นพวกเขาต่างก็รู้สึกประหลาดใจ