ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 854

หัวใจของวิกกี้สั่นสะท้านเมื่อเห็นว่าเขาบีบยาออกมา ราวกับว่าเขากำลังจะช่วยเธอทายา เธอจึงรีบพูดขึ้นว่า “นายไม่ต้องทาให้ฉัน ฉัน...เดี๋ยวฉันจะทาเอง"

เกรกอรีหยุดชั่วคราวและมองดูเธออย่างเยาะเย้ย

“แน่ใจเหรอว่าทำเองได้?”

เอ่อ...วิกกี้มองลงไปที่ขาที่บวมของเธอ และเธอก็เห็นว่ามันค่อนข้างยากที่เธอจะทำเอง

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ต้องการความช่วยเหลือจากชายผู้นี้ ดังนั้นเธอจึงพูดขึ้นว่า "ฉันจะขอให้แอนเดรียช่วยฉัน หรืออาจจะให้หมอช่วยก็ได้"

เกรกอรีเย้ยหยัน

“แอนเดรียเป็นแค่สาวใช้ แล้วเธอจะรู้เรื่องนี้ดีหรือเปล่า?”

หลังจากหยุดพูดไปครู่หนึ่ง เขาก็เสริมว่า “เธอคิดว่าหมอที่นี่มีเวลาว่างมากพอที่จะช่วยเธอทายาที่เท้าหรือยังไง? หมอไม่ต้องรักษาคนไข้คนอื่นแล้วเหรอ?”

วิกกี้ตกตะลึง

เธอสับสนเล็กน้อยกับคำพูดของเขา

หมอหญิงผู้นี้ที่อยู่ในคฤหาสน์ไม่ได้ถูกจ้างมาเพื่อดูแลอาการบาดเจ็บของเธอโดยเฉพาะอย่างนั้นเหรอ?

ยังมีผู้ป่วยรายอื่นที่อยู่ในคฤหาสน์ เพื่อให้เธอรักษาอย่างนั้นเหรอ?

วิกกี้ไม่รู้แน่ชัดเธอจึงไม่กล้าโต้เถียง

แต่ก่อนที่เธอจะรู้ตัว ชายผู้นั้นก็ได้ทายาที่ขาให้เธอแล้ว

ฝ่ามือของเขาใหญ่และกว้าง มันมีความหยาบเล็กน้อย และเป็นความหยาบที่เกิดจากการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มานานหลายปี

ยาทาได้เลื่อนผ่านผิวหนังที่บอบบางของเธอจนเธอรู้สึกชา

เธอไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ไม่ได้ล่วงเกินเธอเลย แต่เธอกลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก

ราวกับว่าเธอจะต้องกัดฟัน เพื่อห้ามตัวเองจากการคร่ำครวญเบา ๆ

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ

ในขณะที่เกรกอรีจดจ่ออยู่กับการถูครีมที่ขาของเธอ เขาก็ให้ความสนใจกับใบหน้าของเธอเช่นกัน

เขาเห็นว่าใบหน้าของหญิงสาวตัวเล็ก ๆ นั้นกำลังแดงราวกับลูกแอปเปิ้ลสองลูก จากนั้นรอยยิ้มก็เปล่งประกายผ่านดวงตาของเขา

อันที่จริงความรู้สึกที่เขาสัมผัสได้บนมือทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงเช่นกัน

เขากำลังเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เขาชอบ ดังนั้นจะมีผู้ชายสักกี่คนที่จะสามารถยับยั้งตัวเองในสถานการณ์เช่นนี้ได้?

อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าในเวลานี้วิกกี้ยังคงไม่ยอมรับเขาอย่างเต็มที่ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทำอะไรเกินเลยเพื่อทำให้เธอขุ่นเคืองมากขึ้นไปอีก

เกรกอรีทายาให้เธออย่างรวดเร็ว

ขาของเธอที่บวมก็ลดลงเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็วางขาของเธอกลับไว้ใต้ผ้าห่ม และจับขาอีกข้างของเธอเอาไว้

“เมื่อกี้ขานี้เป็นตะคริวหรือเปล่า?”

วิกกี้ตกตะลึง และพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

เกรกอรีจับข้อเท้าของขาอีกข้างหนึ่ง แล้วนวดให้เธออีกครั้ง

วิกกี้เงียบไป เธอไม่ต้องการให้เขาทำต่อ แต่เธอคิดว่าถ้าเธอปฏิเสธความพยายามทั้งหมดของเขา เธอจะดูเนรคุณเล็กน้อย

ดังนั้นเธอจึงปล่อยให้เขาทำต่อไป

เกรกอรีลูบเท้าของเธออยู่ครู่หนึ่งจนแน่ใจว่าอาการปวดตะคริวผ่านไปแล้ว เขาก็วางขาของเธอลง

วิกกี้ขดขาทั้งสองข้างกลับเข้าไปในผ้าห่มทันที

ในเวลานี้ร่างกายของเธอได้หดเล็กลงอยู่ภายใต้ผ้าห่ม มีเพียงใบหน้าของเธอเท่านั้นที่โผล่ออกมา เธอมองดูเขาอย่างระแวดระวัง

“ตอนนี้นายก็ทายาให้ฉันเสร็จแล้ว นายจะออกไปได้หรือยัง?”

เกรกอรีตกใจ

เขาครุ่นคิดอยู่เงียบ ๆ

จากนั้นเขาก็เยาะเย้ยออกมา

“เธอใช้ฉันเสร็จแล้ว เธอก็อยากจะไล่ฉันออกไปทันที เธอใจร้ายเกินไปหรือเปล่า?”

วิกกี้เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “แต่ฉันไม่ได้บอกให้นายมา”

เธอกำลังพูดความจริง

จู่ ๆ เกรกอรีก็อารมณ์เสียขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น

เขาหยุดเดิน ในขณะที่เขากำลังจะจากไป เขาหันหลังกลับมาและเอนตัวลงไปจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอ เขาจ้องมองเธออย่างเย็นชา

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นผู้หญิงที่ไร้หัวใจเช่นนี้ เธอเชื่อไหมว่าฉันสามารถเปลื้องผ้าเธอได้ มาดูกันว่าเธอยังจะกล้าไล่ฉันออกไปอีกไหม”

วิกกี้ตกใจ

ด้วยความสัตย์จริง เธอไม่มีรู้สึกกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย

มันเป็นเพราะเธอรู้ว่า ถึงแม้ว่าเกรกอรีจะดื้อรั้นในบางครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยบังคับขืนใจผู้หญิง

ดังนั้นเธอจึงไม่กลัวเขาเลยแม้แต่น้อย

ไม่เพียงแต่เธอไม่กลัวเท่านั้น เธอยังหัวเราะออกมาอย่างยั่วยุอีกด้วย

“โอ้ งั้นก็ลองดูสิ มาดูกันว่าฉันจะสามารถเตะนายออกไปก่อนที่นายจะเปลื้องผ้าฉันออกได้ไหม?”

เกรกอรีชะงักในทันที

หน้าอกของเขาร้อนวาบ ราวกับลูกศรนับล้านได้พุ่งเข้าไป

ทำไมเขาจะต้องอยากมีแฟนที่เก่งยูโดเช่นนี้?

ความดุร้ายของเธอเทียบไม่ได้กับเขาเลย และถ้าหากว่าพวกเขาจะต้องต่อสู้กันจริง ๆ เธอก็อาจจะไม่คู่ควรกับเขาด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม สำหรับการต่อสู้ในระยะประชิดนั้น เขาอาจจะไม่มีวันเอาชนะเธอได้เช่นกัน

เกรกอรีหลับตาลงและถอนหายใจเบา ๆ จากนั้นเขาก็ยิ้มให้เธอ

“ก็ได้ เมื่อกี้ฉันหยาบคายไปเอง ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้ และเธอก็จะได้พักผ่อน ฉันจะไม่รบกวนเธอแล้ว”

เมื่อพูดจบเขาก็ลุกขึ้น เขาสูดหายใจเข้า จากนั้นเขาก็ก้าวออกจากห้องไป

วิกกี้มองดูด้านหลังที่กำลังจากไปของเขา และด้วยเหตุผลบางอย่าง มุมปากของเธอก็โค้งขึ้น

เธอได้นอนพักเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงในตอนบ่าย

เมื่อวิกกี้ตื่นขึ้นมาและเธอก็รู้สึกเบื่อ ดังนั้นเธอจึงขอให้แอนเดรียช่วยเธอเข็นรถเข็นไปรอบ ๆ

วิกกี้ได้ปฏิบัติตามคำแนะนำของหมอ โดยหลีกเลี่ยงการเดินให้มากที่สุด

แอนเดรียกระตือรือร้น และช่วยเข็นเธอไปรอบ ๆ สวนทันที

เมื่อยูเลียนา ลินช์ ไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์แล้ว คนที่มีความสุขที่สุดไม่ใช่วิกกี้แต่เป็นแอนเดรีย

ดูเหมือนว่าแอนเดรียจะเกลียดชังความเย่อหยิ่งของยูเลียนามาก และพวกเธอก็ยังเคยมีปัญหาใหญ่มาก่อน ดังนั้นเมื่อยูเลียนาจากไป แอนเดรียจึงรู้สึกมีความสุขเป็นธรรมดา

เมื่อเข็นไปรอบ ๆ พวกเธอก็มองไปเห็นสระบัว

ในฤดูกาลนี้ดอกบัวในสระบานเต็มที่แล้ว

ทั้งสองอารมณ์ดีเมื่อมองดูทุ่งใบบัวสีเขียว และดอกบัวสีชมพูอ่อน

แอนเดรียยิ้มและถามว่า “คุณวิกกี้ ฉันจะไปนำมาให้คุณสองดอก แล้วเอาไปใส่แจกันไว้ในห้องของคุณ ดีไหมคะ?”

วิกกี้พยักหน้าและพูดว่า “ก็ได้ ไปสิ”

จากนั้นแอนเดรียก็เดินไปเก็บดอกบัว

ดอกบัวไม่ได้อยู่ไกลจากฝั่งเกินไป ดังนั้น เธอจึงสามารถเด็ดมันได้เพียงแค่เอื้อมมือออกไป

หลังจากที่เธอเก็บดอกบัวมาแล้ว เธอก็วิ่งกลับไปหาวิกกี้อย่างมีความสุข

"คุณวิกกี้ ดูสิคะ! มันสวยมากเลย"

วิกกี้พยักหน้าเห็นด้วย

เธอไม่ได้มีศิลปะและมีอารมณ์ที่อ่อนไหวเป็นพิเศษ ดังนั้น เธอจึงไม่คิดว่าการเด็ดดอกไม้จะเป็นการโหดร้ายกับพวกมัน

ในความคิดเห็นของเธอ ดอกไม้มีไว้เพื่อการตกแต่ง แต่ถ้าใครไม่อยากเด็ดดอกไม้ แล้วเขาจะเลือกใบไม้เพื่อการตกแต่งแทนอย่างนั้นเหรอ?

ทั้งสองคนเก็บดอกไม้และจากไปอย่างมีความสุข

พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นว่า ข้างหลังของพวกเขาที่อยู่ไม่ไกลนั้น มีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ในเงามืด

วิกกี้อารมณ์ดีหลังจากที่ได้ชมบรรยากาศรอบ ๆ สวน

เธอกลับไป และขอให้แอนเดรียนำดอกไม้ใส่แจกัน

พวกเธอออกไปเดินเล่นเป็นเวลานาน และกลับมามาที่ห้อง จนกระทั่งสาวใช้มาบอกว่าถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว จากนั้นพวกเธอจึงออกไปพร้อมกัน

เกรกอรีลงมาจากชั้นบนก่อนแล้ว เมื่อเขามองเห็นเธอ ดวงตาที่เย็นชาของเขาก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย

เขาเดินเข้าไปหาวิกกี้และถามว่า “ขาของเธอยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?”

วิกกี้อาจจะยังสบายดีอยู่ ถ้าหากว่าเขาไม่ถามถึงมัน แต่เมื่อเขาถามเช่นนั้น เธอก็นึกถึงสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจภายในห้องที่เธอได้อยู่กับเขาก่อนหน้านี้ทันที ใบหน้าของเธอจึงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

เธอส่ายหน้าและกล่าวว่า

"ไม่เจ็บแล้ว"

"ถ้าอย่างนั้นก็ดี"

ชายคนนั้นดูปกติราวกับว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย