ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 853

ทันใดนั้น ประตูห้องของวิกกี้ก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก

เธอไม่คาดคิดว่าจะมีคนมาหาเธอในเวลานี้

ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ปิดประตูห้องน้ำในตอนที่เธออาบน้ำ

เนื่องจากว่าเธอเป็นคนเดียวที่อยู่ในห้องของเธอ และโดยปกติ ถ้าหากว่าแอนเดรียต้องการที่จะเข้ามา เธอก็จะเคาะประตูก่อนในทุก ๆ ครั้ง แล้วใครกันที่กำลังบุกเข้ามาในห้องของเธอ?

ดังนั้นวิกกี้จึงระมัดระวังตัวและหลับตาลง

เธอตระหนักได้ว่าต้องมีคนบุกเข้ามาอย่างแน่นอน

การได้ยินของเธอนั้นเฉียบแหลมมาก ทันทีที่ประตูเปิดออก และเท้าของอีกฝ่ายก้าวเข้ามาในห้อง เธอก็ตื่นขึ้นในทันที

เมื่อเธอลืมตาขึ้นในวินาทีต่อมา เธอก็ได้เห็นเกรกอรี

"นาย!"

วิกกี้ตะโกนร้องออกมา จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของชายผู้นั้นที่ดูตกใจมากเช่นกัน

“ออกไปก่อน!"

เขารีบพูดกับหมอที่เดินตามหลังเขามา

หมอยังไม่ได้ก้าวเข้าไปในห้อง และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในห้อง อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นใบหน้าของเกรกอรีพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้น หมอก็ครุ่นคิดเล็กน้อยและเข้าใจสถานการณ์ได้ทันที

หมอถอยหลังไปสองสามก้าว จากนั้นเกรกอรีก็เข้ามาในห้อง และปิดประตูตามหลังเขา

วิกกี้กำลังจะเป็นบ้า

ห้องน้ำของเธออยู่ตรงกับทางเข้าห้อง ดังนั้นเขาจะสามารถมองเห็นเธอได้อย่างชัดเจนถ้าหากว่าเขาเดินเข้ามาอีกหน่อย

เธอมองไปยังชายที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ ด้วยใบหน้าที่ไม่ต้อนรับของเธอและตะโกนว่า "นายเข้ามาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงได้ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”

จู่ ๆ เกรกอรีก็เดินไปยังทางเข้าห้องน้ำ จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปแล้วปิดประตูห้องน้ำให้เธอ

วิกกี้ตกตะลึงในทันที

นี่เธอเข้าใจเขาผิดเหรอ?

เธอเสียการทรงตัวเล็กน้อย ต่อมาเธอก็ได้ยินเสียงของชายผู้นั้นหัวเราะเยาะจากอีกด้านของประตู

“เธอไม่คิดว่าเธอควรจะปิดประตู ในขณะที่เธอกำลังนอนแช่อ่างอาบน้ำในเวลากลางวันแสก ๆ เช่นนี้หรือยังไง? ดูเหมือนว่าเธอจะกล้าหาญดีนะ”

น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความโกรธเคืองเล็กน้อย

ถ้าหากมีใครได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ ผู้คนอาจจะคิดว่าเขากำลังกล่าวโทษวิกกี้อยู่ แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าเขาเพียงแค่ไม่พอใจ เพราะถ้าเขารู้ไม่ทันเวลาก่อนที่หมอจะเดินเข้ามา หมอคนนั้นก็คงจะเห็นฉากนั้นไปแล้ว!

หึ...ถึงแม้ว่าหมอจะเป็นผู้หญิงก็ตาม

ในยุคนี้ ใครจะไปรู้ว่าหมอชอบผู้ชายหรือผู้หญิง

ชายคนนั้นครุ่นคิดอยู่ลึก ๆ ในขณะที่วิกกี้กำลังโกรธจัด

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นไปแต่งตัว และสาปแช่งเขาด้วยความโกรธ

“นายยังมีหน้ามาตำหนิฉันอยู่อีกเหรอ? นี่มันห้องของฉัน! ฉันจะปิดประตูหรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย? ใครอนุญาตให้นายเข้ามาที่นี่? ก่อนเข้าห้องคนอื่นนายควรจะมีมารยาทไม่ใช่เหรอ?”

เธอระบายความโกรธของเธออย่างต่อเนื่อง

ใบหน้าของเกรกอรีเศร้าลงเล็กน้อย แต่ในท้ายที่สุด เขาก็ยังแข็งแกร่งพอที่จะทนได้ และไม่รบกวนเธอ

เขาทำได้แค่เพียงบ่นพึมพำด้วยเสียงต่ำ “ฉันอุตส่าห์หวังดี”

แม้ว่าเขาจะพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่วิกกี้ก็มีหูที่วิเศษ

เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้นเธอก็รู้สึกโกรธ

“นายมีจิตสำนึกบ้างไหม? ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรนายก็ควรที่จะเคาะประตูก่อนที่นายจะเข้าห้องของคนอื่นอยู่เสมอ และไม่มีเหตุผลที่นายจะไม่เคาะประตู แต่นายกลับมาโทษฉันที่ไม่ยอมปิดประตูห้องน้ำอย่างนั้นเหรอ?!"

เธอต่อว่าเขา ในขณะที่เธอลื่นล้ม

“ว้าย!”

เสียงตะโกนร้องดังขึ้นอีกครั้ง

จากนั้นก็มีเสียงดังที่หนักขึ้น

ราวกับว่ามีอะไรตกกระทบลงบนพื้นด้วยเสียงอันดัง

เมื่อเกรกอรีได้ยินเช่นนั้น เขาก็รีบไปยังประตูห้องน้ำโดยสัญชาตญาณ เพื่อต้องการที่จะตรวจสอบสถานการณ์ในทันที แต่ในขณะที่เขาวางมือลงบนลูกบิดประตู เขาก็นึกถึงคำตำหนิของผู้หญิงคนนั้น และในที่สุดเขาก็ดึงมือของเขาออก

เขาถามอย่างเป็นกังวลว่า “เกิดอะไรขึ้น เธอโอเคไหม?”

ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน

เขาขมวดคิ้วและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขากำลังจะหมุนลูกบิดประตูและเดินเข้าไปข้างใน ทันใดนั้นก็มีเสียงแผ่วเบาดังมาจากด้านใน

"ฉันโอเค"

วิกกี้เปล่งเสียงเบาราวกับว่าเธอกำลังเจ็บปวด เธอพูดด้วยความอดกลั้นว่า “อย่าเข้ามานะ ฉันไม่เป็นอะไร”

เธอจำเป็นจะต้องพูดเช่นนั้น

แต่เมื่อได้ยินเช่นนั้น เกรกอรีจะไม่ได้ยินความเจ็บปวดในน้ำเสียงของเธอได้ยังไง

เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันที เขาไม่ลังเลอีกต่อไป เขาเปิดประตูและเดินเข้าไปทันที

ห้องน้ำถูกปกคลุมไปด้วยไอน้ำ

จากนั้นเกรกอรีก็ได้เห็นว่าวิกกี้ล้มลงกับพื้น เขาตกตะลึงในทันที

วิกกี้พอจะเดาได้ว่าเขาจะต้องเข้ามา และในเวลานี้เธอก็ไม่สามารถขยับร่างกายของเธอได้ เธอไม่มีแม้แต่แรงที่จะสาปแช่งเขาต่อไป ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงปกปิดใบหน้าของเธอด้วยความเขินอาย

ไม่มีคำที่จะสามารถอธิบายความรู้สึกของเธอให้เป็นคำพูดได้อีกต่อไป

ในทางกลับกัน เกรกอรีเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ผู้หญิงที่เฉลียวฉลาดปราดเปรียวเช่นนี้จะสามารถทำเรื่องที่น่าอับอายได้สักวัน

เขาดึงผ้าเช็ดตัวลงมาจากด้านข้างและพันรอบตัวเธอ จากนั้นเขาก็หมอบลงและอุ้มเธอขึ้นมา

วิกกี้รีบฝังใบหน้าของเธอเอาไว้ในอ้อมอกเขาทันที

ในเวลานี้ไม่มีความเย่อหยิ่งหรือการต่อต้านอีกต่อไป เพราะเธอรู้ว่าการทำเช่นนั้นมันไร้ประโยชน์

ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่ง เธอที่แข็งแรงมาโดยตลอดจะเป็นตะคริวที่ขา และลื่นล้มหลังจากการอาบน้ำเสร็จ

เธอไม่สามารถขยับขาขวาได้ในตอนนี้ นับประสาอะไรที่เธอจะสามารถยืนขึ้นได้ด้วยตัวเอง

เมื่อเกรกอรีเห็นท่าทางเขินอาย เขาก็อารมณ์ดี

หลังจากที่เขาอุ้มเธอออกจากห้องน้ำมา เขาก็วางเธอลงบนเตียงของเธอ จากนั้นเธอก็พลิกตัวและมุดลงไปใต้ผ้าห่มทันที

ร่างกายที่อ่อนโยนและละเอียดอ่อนของเธอ ทำให้ดวงตาของชายผู้นั้นเกิดความเร่าร้อนขึ้นมาเล็กน้อย

ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็ถูกห่อด้วยผ้าห่มอย่างแน่นหนาจนเขาไม่สามารถมองเห็นร่างกายของเธอได้อีก

เกรกอรีไม่สนใจมากนัก เขาเองก็ต้องการทำให้แน่ใจว่าเธอได้ปกปิดตัวเองเป็นอย่างดีแล้ว ก่อนที่เขาจะออกไปข้างนอก และเรียกหมอเข้ามา

หมอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในห้อง แต่ก่อนหน้านี้เขาได้ยินเพียงแค่เสียงกรีดร้องของผู้หญิง และในตอนนี้เขาก็ได้เห็นว่าใบหน้าของหญิงสาวนั้นแดงก่ำ

เมื่อวิกกี้ที่เขินอายสังเกตเห็นหมอ จากนั้นเธอก็ได้รู้ว่าเกรกอรีเพียงแค่ต้องการที่จะพาหมอมาตรวจอาการบาดเจ็บของเธอเท่านั้น เป็นเพราะว่าเขาได้เห็นอาการเท้าบวมของเธอก่อนหน้านี้ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย

หมอของเกรกอรีเดินเข้าไป และตรวจดูอาการบาดเจ็บให้เธอ

วิกกี้เหยียดขาที่บาดเจ็บของเธอออกจากผ้าห่ม หลังจากที่หมอตรวจดูแล้ว เขาก็กล่าวว่า “คุณไม่เป็นอะไรมาก แค่ใช้งานหนักไปหน่อย เมื่อคุณทานยาและบีบนวดแล้ว อาการก็จะดีขึ้น แต่คราวหน้าคุณควรจะระวังให้มากกว่านี้ เพราะว่ากระดูกของคุณเพิ่งจะได้รับการฟื้นตัว ดังนั้น อย่าพยายามขยับเท้าของคุณมากนัก เพื่อการฟื้นตัวที่ดีขึ้น"

วิกกี้พยักหน้าในทันที “ขอโทษที่ต้องรบกวนคุณค่ะ”

คุณหมอยิ้มตอบ “ไม่เป็นอะไรค่ะ”

หลังจากที่เธอพูดเช่นนั้น เธอก็หยิบยาทาออกมาหนึ่งหลอด

เกรกอรีไม่ต้องการให้หมอช่วยวิกกี้ทายา แต่เขากลับปรึกษาเธอเกี่ยวกับวิธีการใช้ยา จากนั้นเขาก็ส่งเธอออกไป

หลังจากที่หมอออกไปแล้ว เกรกอรีก็นั่งลงที่ข้างเตียงของเธอ

เมื่อวิกกี้เห็นเช่นนั้น เธอจึงดึงขาของเธอกลับเข้าไปใต้ผ้าห่มโดยไม่รู้ตัว แต่ก่อนที่ขาของเธอจะได้กลับเข้าไป เกรกอรีก็คว้าข้อเท้าของเธอไว้แล้ว

"เธอจะหลบทำไม?”

สายตาของชายผู้นั้นหนักแน่นและเย็นชา ในขณะที่เขาจ้องมองมาที่เธอ ในวินาทีต่อมา เขาก็ดึงขาของเธอมาวางลงบนตักของเขาทันที