ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 867

“อันที่จริงแล้ว ฉันไม่ได้เกลียดนายเลย ถึงแม้ว่านายจะทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้ฉันต้องเสียใจมาก แต่ฉันก็รู้ว่านายจะยังเป็นพี่เกรกอรีของฉันอยู่เสมอ นายจะคอยปกป้องฉัน ดูแลฉัน และสัญญาว่าจะดีกับฉันไปตลอดชีวิต"

เมื่อน้ำตาของวิกกี้กำลังคลอเบ้า แววตาของเธอก็ฉายแววของความโกรธแค้นขึ้นมาทันที

แต่ทว่าเธอก็ยังคงทำตัวแข็งแกร่ง และไม่ยอมให้น้ำตานั้นตกลงมาแม้แต่หยดเดียว

เธอขดริมฝีปาก พลางหัวเราะออกมาเบา ๆ

“นายยังจำได้ไหม ว่าตอนเด็ก ๆ ฉันชอบเรียกนายว่าพี่เกรกอรี ตอนนั้นฉันอยากมีพี่ชายมาก ฉันเลยเดินตามนายไปไหนมาไหนตลอด”

“แต่ตอนที่นายสอนวิชาศิลปะการต่อสู้ให้กับฉัน นายก็ทุบตีฉัน จนฉันไม่อยากจะเรียกนายว่าพี่อีก”

“นั่นคงเป็นเพราะฉันเคยได้ยินมาว่า พี่น้องคู่อื่นจะรักและตามใจน้องสาวของพวกเขา และไม่เคยตีพวกเขาเลย”

“แต่นายกลับตีฉัน ฉันก็เลยเกลียดนาย ฉันจึงสาบานกับตัวเองเอาไว้ว่า ชาตินี้ฉันจะไม่เรียกนายว่าพี่ชายอีก”

“นายจำได้ไหม เพราะเหตุนี้นายเลยโกรธฉันมานาน แต่พอนายรู้ว่าทำไมจู่ ๆ ฉันก็เลิกเรียกนายว่าพี่ชาย นายก็เลยยอมแพ้ไปในที่สุด”

“เกรกอรี ถ้านายตื่นขึ้นมาตอนนี้ ฉันจะเรียกนายว่าพี่ชายเกรกอรีอีกครั้ง ตกลงไหม?”

คนบนเตียงไม่โต้ตอบ แล้วที่แย่ไปกว่านั้นก็คือว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดของเธอเลยสักคำ

วิกกี้ไม่สามารถกลั้นน้ำตาของเธอเอาไว้ได้อีกต่อไป หยดน้ำตาไหลเอ่อล้นออกมาเงียบ ๆ ราวกับเม็ดฝน

มุมปากของเธอขดขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“ถ้านายไม่ตอบ ฉันจะถือว่านายตกลงแล้วนะ หรือว่าฉันจะต้องเรียกนายแบบนั้นก่อน และถ้านายได้ยินเสียงของฉัน นายก็แค่ลืมตาขึ้นมามองฉัน โอเคไหม?”

ยังคงไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ชายที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง

เธอค่อย ๆ โน้มตัวลงไปพลางกระซิบข้าง ๆ หูของเขา “พี่เกรกอรีคะ…”

“พี่ชายเกรกอรี…”

“พี่เกรกอรี…”

เธอเรียกชื่อของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนกับว่าเสียงกระซิบอันแผ่วเบาที่ราวกับสายลมแห่งกาลเวลา ได้พัดพาพวกเขาทั้งสองคนกลับไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว

แม้ว่าน้ำตาของวิกกี้ยังคงไหลไม่หยุด แต่รอยยิ้มก็ยังปรากฏบนอยู่บนใบหน้าของเธอเสมอ

เธอไม่รู้ว่าเธอเรียกชื่อเขามานานแค่ไหนแล้ว แต่ในขณะที่เธอกำลังจับฝ่ามือของเขาอยู่นั้นจู่ ๆ นิ้วมือของเขาก็กระตุกขึ้นมา

วิกกี้ตกตะลึง เธอดูเหมือนกับไม่เชื่อสายตาของตัวเอง “พี่เกรกอรี?”

ถัดจากพวกเขาออกไป พ่อบ้านออสบอร์นก็เห็นเหตุการณ์นี้ด้วย เขาจึงเดินวนไปวนมาด้วยความตื่นเต้น

"นิ้วมือของเขาขยับ! เขาได้สติแล้ว!"

ทั้งสองร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

แม้ว่าเกรกอรีจะยังไม่ฟื้นขึ้นในเวลานี้ แต่วิกกี้ก็รู้ดีว่าเขาคงจะได้ยินสิ่งที่เธอพูดอยู่แน่นอน

และเขาก็ได้ยินสิ่งที่เธอพูดจริง ๆ

เธอรู้สึกสับสนและตื้นตันใจ เธอจึงเรียกชื่อเขาออกมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นเรื่อย ๆ

ภายในห้องที่เงียบสงัด เสียงเรียกเบา ๆ ของหญิงสาวบวกกับลมหายใจที่สม่ำเสมอและแผ่วเบาของผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง ทำให้เกิดภาพที่ดูกลมกลืนแต่ก็ให้ความรู้สึกแปลกประหลาด

หลังจากการขยับนิ้วเล็กน้อยของเขาในก่อนหน้านี้ ก็ไม่มีการตอบสนองใด ๆ ต่อจากนั้นอีกเลย

พ่อบ้านออสบอร์นเดินไปข้างหน้าด้วยความทนดูต่อไปไม่ไหว เขาจึงแนะนำกับเธอว่า “คุณโทมัสครับ ได้โปรดพักสักครู่เถอะนะครับ ถ้าขืนยังฝืนเรียกเขาอยู่แบบนี้คุณจะเจ็บคอเอาได้นะครับ”

วิกกี้ส่ายหัวปฏิเสธ

เธอพูดออกมาอย่างอ่อนโยน “คุณลุงออสบอร์น คิดว่าเขาจะได้ยินเสียงของฉันไหมคะ? เขาต้องได้ยินแน่ ๆ เลยใช่ไหมคะ?”

ดวงตาของพ่อบ้านออสบอร์นก็เริ่มแดงก่ำขึ้นมาเช่นกัน

“เขาได้ยินคุณอยู่แล้วครับ แต่ผมว่าเขาอาจจะอยากให้คุณดูแลตัวเองมากกว่า ไม่อย่างนั้น เขาคงจะไม่มีความสุข เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่าคุณเป็นแบบนี้”

วิกกี้รู้ว่าพ่อบ้านออสบอร์นพูดถูก

เธอจึงปาดน้ำตาที่เปื้อนอยู่บนแก้มออก ก่อนจะฝืนยิ้มออกมาและพูดว่า “คุณพูดถูก ฉันควรดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ และรอให้เขาฟื้นขึ้นมา”

พ่อบ้านออสบอร์นตอบว่า “คุณโทมัสครับ ทำไมคุณไม่มานอนพักเอาแรงตรงนี้สักหน่อยล่ะ ผมแน่ใจว่าเมื่อคืนคุณคงจะนอนไม่ค่อยหลับ”

ขณะที่เขาพูดอยู่ เขาก็ชี้ไปที่เตียงนอนชั่วคราวที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ เตียงนั้น