ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 869

พ่อบ้านออสบอร์นไม่เพียงแต่เป็นคนที่มีน้ำใจ และรอบคอบมากเท่านั้น แต่เขายังรักวิกกี้มากอีกด้วย

เขารู้ว่าเธอเป็นห่วงเกรกอรี แต่ก็ไม่อยากจะเจอหน้า ดังนั้นด้วยความรอบคอบของเขา เขาจึงเข้ามาบอกกับเธอว่า “คุณโทมัส คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกนะครับ คุณหมอเพิ่งจะตรวจดูอาการของนายน้อยไป เขาไม่ได้มีอะไรที่น่าเป็นห่วงแล้ว จะมีเพียงก็แต่ว่าเขาจะต้องอยู่แต่ในบ้านเพื่อพักฟื้นร่างกายในช่วงเวลานี้เท่านั้นครับ”

วิกกี้หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ขณะที่เธอเม้มปากและคิดกับตัวเองว่า ‘ฉันก็ยังไม่ได้ถามสักหน่อย ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง ทำไมจู่ ๆ เขาถึงบอกอาการของเกรกอรีกับฉัน?'

ในท้ายที่สุด เธอก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้าและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “พ่อบ้านออสบอร์นคะ มันคงยากสำหรับคุณนะคะ”

พ่อบ้านออสบอร์นตอบเธอด้วยรอยยิ้มว่า “ตราบใดที่คุณและนายน้อยเข้ากันได้ดีทั้งคู่แบบนี้ มันก็ไม่มีอะไรยากไปสำหรับผมเลยครับ”

ได้ยินแบบนี้วิกกี้ถึงกับจุก

เธอไม่รู้ว่าพ่อบ้านออสบอร์นหมายถึงอะไร "ทั้งคู่เข้ากันได้ดี"

เขาหมายความว่า แต่ละคนควรจะมีสุขภาพแข็งแรง และปลอดภัยหรือเปล่า? หรือเขาหมายความว่าทั้งสองคนควรจะดีต่อกัน และเลิกทะเลาะกัน?

วิกกี้รู้สึกสับสนเล็กน้อย และยิ่งไปกว่านั้น เธอยังไม่สามารถหยุดคิดเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้ เมื่อเธอตระหนักได้ว่าเธอกำลังคิดผิด เธอจึงรีบหยุดตัวเองเอาไว้อย่างรวดเร็ว

เธอบอกพ่อบ้านออสบอร์นว่า "ฉันโอเคค่ะ คุณไปทำงานของคุณต่อเถอะค่ะ"

พ่อบ้านออสบอร์นพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินจากไป

ขณะที่พ่อบ้านออสบอร์นกำลังเดินจากไปนั้น วิกกี้ก็หันหลังเดินกลับไปที่ห้องของเธอเช่นกัน

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น เธอก็เจอกับเกรกอรีอีกครั้ง

โดยปกติแล้วเวลาที่เกรกอรีได้รับบาดเจ็บ เขาจะไม่สามารถลงมาทานอาหารที่ชั้นล่างได้ แต่ทว่าเขากลับลังเลที่จะทานอาหารคนเดียวที่ชั้นบน ด้วยข้ออ้างที่ว่าการรับประทานอาหารคนเดียวนั้นมันน่าเบื่อ ดังนั้นเขาจึงยืนกรานให้วิกกี้มากินเป็นเพื่อนกับเขา

วิกกี้ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่?

เธอไม่อยากไป แต่เมื่อลองคิดดูดี ๆ แล้วเห็นว่าเขายังเป็นผู้ป่วยอยู่ เธอจึงออกไปทานอาหารกับเขาอย่างไม่เต็มใจในท้ายที่สุด

ชั้นบนในห้องนอน

พ่อบ้านออสบอร์นสั่งให้สาวใช้เตรียมอาหาร ให้เป็นของโปรดของวิกกี้ทั้งหมด ยกเว้นของเกรกอรี

เนื่องจากตอนนี้เกรกอรีได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาจึงไม่สามารถทานอะไรได้ นอกจากอาหารเบา ๆ และมีคุณค่าทางโภชนาการเท่านั้น

แม้ว่าอาการบาดเจ็บของวิกกี้จะยังไม่หายดี แต่บาดแผลส่วนใหญ่ของเธอหายดีแล้ว ตอนนี้เธอแค่รอให้กระดูกของเธอเริ่มเข้าที่เท่านั้น

ดังนั้นเธอจึงไม่มีข้อจำกัดเรื่องของอาหารมากนัก เพราะเธอสามารถทานอะไรก็ได้ อาหารที่อยู่ตรงหน้าของเธอจึงดูน่ากินมาก

พ่อบ้านออสบอร์นรู้ว่าวิกกี้เหนื่อยมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา และคงจะทานอาหารไม่ค่อยลง เพราะเธอมัวแต่กังวลเรื่องความปลอดภัยของเกรกอรี แต่วันนี้ความกังวลของเธอก็ได้หายไปแล้ว เขาจึงได้เตรียมอาหารที่อร่อยที่สุดมาให้เธอ

วิกกี้ไม่ได้รู้สึกเขินอาย หลังจากที่เธอนั่งลง เธอก็เริ่มกินอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะทันที

ทั้งสองคนไม่พูดด้วยกันเลยสักคำ นั้นคงจะเป็นเพราะพวกเขาได้รับการฝึกฝนให้ทำแบบนี้ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

ภายในห้องค่อนข้างเงียบเลยทีเดียว มีเพียงแค่เสียงของพวกเขาทั้งสองคน ที่กำลังเคี้ยวอาหารกันอย่างเงียบ ๆ และเสียงกระทบกันของตะเกียบ เมื่อพวกเขาไปโดนชามและจานโดยไม่ได้ตั้งใจ

อาจจะเป็นเพราะเกรกอรีได้รับบาดเจ็บสาหัส มันเลยทำให้เขาไม่รู้สึกหิวสักเท่าไร

เขากินข้าวต้มเข้าไปได้แค่เพียงครึ่งชามเท่านั้น แล้วเขาก็ไม่กินอีกอีกเลย

วิกกี้หยุดมองดูชามที่อยู่ตรงหน้าของเขา ก่อนจะตักข้าวต้มอีกครึ่งชามให้เขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เธอพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "กินไปอีกสักครึ่งชามสิ"

เกรกอรีถึงกับอึ้งไปเลยทันที

เขามองลงมาที่เธอแล้วพูดว่า "ฉันกินต่อไม่ไหวแล้ว"

วิกกี้พูดกับเขาด้วยความแน่วแน่ว่า “แม้ว่านายจะไม่อยากกิน แต่ยังไงนายก็ควรจะกินเข้าไปอีกสักนิดนึงก็ยังดี”

เขาควรจะเห็นด้วยตาของตัวเองว่าเขาเสียเลือดไปมากแค่ไหนในตอนแรก แล้วแบบนี้เขาจะฟื้นตัวเร็วได้อย่างไร ถ้าเขาไม่ยอมกินข้าวเพื่อเติมเต็มโภชนาการและพลังงานของเขา?

แน่นอนว่าเธอไม่เคยพูดเสียงดัง

เกรกอรีมองมาที่เธอ ผู้หญิงคนนี้ทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เธอไม่ได้กินน้อยลงเพียงเพราะเปลี่ยนสถานที่รับประทานอาหารเลย

เมื่อเขามองดูเธอ เขาก็รู้สึกอยากจะทานอาหารของเขาตามไปด้วย

หลังจากนั้นเขาก็หยิบชามข้าวต้มของเขาขึ้นมา และเริ่มกินอีกครั้ง

ถัดจากพวกเขา พ่อบ้านออสบอร์นได้เฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้อย่างเงียบ ๆ เขารู้สึกยินดีปรีดาเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อก่อนเกรกอรีถือว่าเป็นราชาของคฤหาสน์แห่งนี้ ทุกเรื่องอยู่ภายใต้การตัดสินใจของเขาทั้งหมด

ตราบใดที่เขาตัดสินใจอะไรไปแล้ว จะไม่มีใครสามารถเปลี่ยนใจเขาให้เป็นอย่างอื่นไปได้