ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 880

วิกกี้ไม่ต้องการทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งยากสำหรับเขา เธอรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่โจนาธานจะมาได้ไกลถึงขนาดนี้

ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม เธอได้ทลายกำแพงกั้นระหว่างพวกเขาทั้งสองคนแล้ว ส่วนเรื่องระหว่างพวกเขาสองคนจะพัฒนาต่อจากนี้ไปได้อย่างไรนั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวของพวกเขาเอง

ดังนั้นเธอจึงไม่บังคับเขาและพยักหน้าตอบรับไป “ก็ได้ นายออกไปได้แล้ว”

โจนาธานหันหลังและเดินจากไป หลังจากที่เขาเดินจากไป วิกกี้ก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งและมองไปที่แอนเดรียอย่างจริงจัง

เธอตรวจดูหล่อนจากด้านบนลงด้านล่างและจากด้านหน้าไปด้านหลัง เธอรู้สึกพอใจมาก เธอพยักหน้า และพูดว่า “ใช่ มันดูดีจริง ๆ”

จากนั้นเธอก็โบกมืออย่างใจดีและบอกกับผู้ช่วยร้านว่า “เราเลือกชุดนี้ เอาไปคิดเงินเลย”

แอนเดรียดึงตัววิกกี้มาอย่างรวดเร็ว “พี่วิกกี้ค่ะ”

วิกกี้หยุดและมองมาที่เธอ “มีอะไรหรือเปล่า?”

“ฉัน…” แอนเดรียมองดูเธอ และรอว่าเธอจะพูดอะไรบางอย่างแต่ยังไม่ได้พูด ดวงตาของเธอที่สดใสแวววาว ดูเหมือนจะมีอารมณ์ที่ซับซ้อนมากมายในขณะนี้

คิ้วที่สง่างามของวิกกี้ย่นลงเล็กน้อยเช่นกัน เธอตระหนักได้ว่าในวันนี้แอนเดรียเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ มันไม่ใช่แค่ในจินตนาการของเธอเท่านั้น เธอหันไปมองที่หญิงสาวแล้วถามเบา ๆ ว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

แอนเดรียกัดที่ริมฝีปากของเธอ ในขณะที่แววตาที่ดูขัดแย้งของเธอได้ฉายออกมาผ่านดวงตาของเธอ แต่เธอก็ส่ายหัว หลังจากนั้นเธอได้ฝืนยิ้มออกมา “ฉันแค่รู้สึกว่าฉันไม่สามารถรับชุดราคาแพงที่คุณซื้อให้ฉันได้ เพราะฉันเป็นแค่คนรับใช้...”

“ชู่ว!”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอถูกขัดจังหวะโดยวิกกี้

วิกกี้มองมาที่เธอและถอนหายใจอีกครั้ง “แล้วอะไรคือตัวตนของเธอล่ะ? คนใช้สมควรที่จะเกิดมาต่ำต้อยและไม่สมควรที่จะได้สวมใส่เสื้อผ้าที่ดีเหรอ? แอนเดรียไม่มีใครเกิดมามีชีวิตที่ต่ำต้อยหรอกนะ ชีวิตของทุกคนควรอยู่ที่การตัดสินใจของตนเอง ถึงแม้ในตอนนี้เธอจะเป็นแค่เพียงคนรับใช้ แต่ในอนาคตเธออาจจะเป็นใครก็ได้ ไม่มีใครรู้หรอก ว่าเธอจะเป็นอะไร?

“ใครก็ตามที่หาเลี้ยงชีพได้ด้วยมือของตัวเองไม่สมควรที่จะโดนดูถูก ที่ฉันให้ชุดเดรสนี้กับเธอเป็นเพราะว่าฉันชอบเธอและซาบซึ้งที่เธอคอยดูแลฉันเป็นอย่างดี มันไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอ ไม่มีอะไรต้องอายหรือรู้สึกผิดอะไรหรอก เธอต้องเป็นตัวของตัวเองเข้าใจไหม?”

แอนเดรียมองดูเธออย่างเงียบ ๆ และด้วยเหตุผลบางอย่างที่ทำให้วิกกี้รู้สึกว่าดวงตาที่แสนสดใสของหล่อนในขณะนี้เต็มไปด้วยความโศกเศร้า

เธอกัดริมฝีปากของเธออย่างรุนและพยักหน้า "ฉันเข้าใจแล้วค่ะ"

วิกกี้กดความรู้สึกกังวลใจเหล่านี้ไว้ในใจของเธอและลูบหัวของแอนเดรีย ในขณะที่ให้คำแนะนำกับหล่อนอย่างนุ่มนวล “เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าหากความตั้งใจของฉันมันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ มันความผิดของฉันเอง”

เธอเพียงแค่คิดว่า ความภาคภูมิใจของแอนเดรียอาจจะลดลง เพราะเธอมอบของขวัญราคาแพงแบบนี้ให้กับหล่อน เธอจึงปลอบโยนหล่อนและไม่คำนึงถึงสิ่งอื่นใด

แอนเดรียพยักหน้า

จากนั้นวิกกี้ได้ขอใบเรียกเก็บเงินจากผู้ช่วยร้านค้าอีกครั้ง และบอกให้เธอห่อเสื้อผ้าเก่าของแอนเดรียไว้

แอนเดรียสวมชุดใหม่ออกไป คำพูดที่ว่าเสื้อผ้านั้นทำให้ผู้ชายไม่สามารถโกหกได้

ถึงแม้ว่าวิกกี้และแอนเดรียจะสนิทสนมกันมาก แต่ก่อนหน้านี้ที่เมื่อพวกเขาเดินด้วยกัน ใครก็ตามที่มีสายตาที่แหลมคมสามารถเห็นความแตกต่างระหว่างพวกเขาทั้งสองคนได้อย่างรวดเร็ว แต่ในตอนนี้ที่พวกเขาเดินไปด้วยกัน หลังจากที่แอนเดรียได้เปลี่ยนชุดแล้ว คงไม่มีใครสงสัยถ้าหากบอกว่าพวกเขาทั้งสองคนนั้นเป็นพี่น้องกัน

ต่อมาวิกกี้ดึงแอนเดรียให้ไปกับเธอและช็อปปิ้งในร้านค้าอื่น ๆ อีกหลายแห่ง

ท้ายที่สุดเธอได้ซื้อรองเท้าคัชชูให้กับตัวเอง ทันใดนั้นเธอมีไอเดียใหม่ เมื่อเธอเดินผ่านร้านขายเสื้อผ้าบุรุษและเห็นชุดสูทแขวนอยู่ที่หน้าต่าง