ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 885

วิกกี้พยายามดิ้นรน แต่เขาก็จับแขนของเธอเอาไว้แน่น เธอจึงขยับตัวไม่ได้เลย เธอจ้องมองเขาอย่างดุเดือดผ่านผ้าปิดตาผืนนั้น

เมื่อชายสวมหน้ากากสีเงินเห็นสิ่งนี้ เขาก็ขมวดคิ้วอย่างเย็นชา แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธอ เขาเพียงแค่อุ้มเธอต่อไปบนไหล่ของเขา

วิกกี้รู้สึกหวาดกลัว เมื่อเธอถูกยกขึ้นจากพื้น ความไม่มั่นคงภายในหัวใจของเธอก็เพิ่มขึ้น

เธอไม่รู้ว่าคน ๆ นี้เป็นใครหรือจะพาเธอไปที่ใด เธอจึงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ เธอแอบเก็บพลังงานของเธอเอาไว้อย่างลับ ๆ เพื่อเตรียมต่อสู้ให้ถึงที่สุด

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่แขนของเธอจะขยับได้ เธอก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาของเขา

“ผมขอแนะนำว่าอย่าใช้ความพยายามของคุณให้สูญเปล่า ผมไม่อยากทำร้ายผู้หญิง อย่าพยายามท้าทายความอดทนของผม อยู่นิ่ง ๆ ผมจะวางคุณลงเมื่อเราไปถึงที่หมาย”

วิกกี้กำลังจะดิ้นต่อไป แต่แล้วเธอก็หยุด

ผู้ชายที่กำลังแบกเธอเอาไว้มีไหล่ที่กว้างและแข็งแรง กล้ามเนื้อของเขาทำให้หน้าท้องของเธอเจ็บเล็กน้อยเมื่อเขาอุ้มเธอ ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่รู้จักศิลปะการต่อสู้

ในตอนนี้มือและเท้าของเธอถูกมัดเอาไว้ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ และเธอก็ยังอยู่ในกำมือของผู้อื่นอีกด้วย อย่างไรก็ตาม เนื่องจากสถานการณ์ในตอนนี้ไม่ได้เลวร้ายจนถึงแก่ชีวิต ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่เธอจะประพฤติตัวอย่างเชื่อฟังเพื่อไม่ทำให้อีกฝ่ายโกรธ หลังจากนั้นเธอค่อยลงมือก็ได้

เมื่อคิดเช่นนั้น กล้ามเนื้อที่เกร็งของเธอก็ค่อย ๆ คลายตัวลง

หลังจากเดินไปได้ประมาณสองสามนาที วิกกี้ก็สามารถรับรู้ได้ว่าฝีเท้าของเขานั้นแปลกไป ซึ่งไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ ดูเหมือนเขาจะเข้ามาในบ้าน และกำลังก้าวขึ้นไปบนพรม

ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าพวกเขาใกล้จะถึงที่หมายแล้ว

ไม่นานนัก เขาก็หยุดเดินและวางเธอลง

“กัปตัน ผมพาเธอมาแล้ว”

กัปตัน? กัปตันอะไร?

วิกกี้ขมวดคิ้ว ในขณะที่เธอครุ่นคิดอยู่ภายในใจ เธอรู้สึกได้ถึงความมืดมิดที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้น มือหนึ่งก็โอบเข้าที่รอบศีรษะของเธอ จากนั้นผ้าที่พันรอบศีรษะของเธอก็ถูกคลายออก

แสงสว่างส่องประกายเข้าที่หน้าของเธอ เธอขมวดคิ้วและหรี่ตาลง

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา เธอก็ได้เห็นห้องที่เรียบร้อยและหรูหราตรงหน้าของเธอ

มีชายร่างสูงยืนอยู่ข้างหน้าเธอ เขาสวมแจ็กเก็ตสีดำ กางเกงขายาวสีดำ มือทั้งสองข้างของเขาสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขามองดูเธออย่างเยาะเย้ย

“คุณโทมัส ผมชื่นชมคุณมานานแล้ว ในที่สุดวันนี้เราก็ได้พบกัน”

วิกกี้ตกตะลึงเมื่อมองไปที่ใบหน้าของเขา ทันใดนั้นเอง เหตุการณ์หลายฉากก็ผุดขึ้นภายในใจของเธอทีละเล็กทีละน้อย

เธอปวดหัวอย่างกะทันหัน เธอพยายามทรงตัวเอาไว้ ร่างกายของเธอเจ็บปวดจนทำให้เธอเหงื่อออก

"อ๊ะ!" วิกกี้ตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวด เธอขดตัวลงบนพื้นด้วยร่างกายที่สั่นสะท้าน

มันเกิดอะไรขึ้น? เป็นไปได้ยังไง?

ใบหน้านี้ ใบหน้านี้...

ตรงหน้าของเธอ จู่ ๆ ใบหน้านั้นก็ขยายใหญ่ขึ้น

เขามองดูเธอราวกับว่าเขากำลังปลอบเธออย่างอ่อนโยน เขาพูดเบา ๆ ว่า “คุณโทมัส เป็นอะไรหรือเปล่า? คุณปวดหัวเหรอ?

“คุณคงจะคิดว่าใบหน้านี้คุ้นมากเลยใช่ไหม คุณเคยเห็นมาก่อนใช่ไหม เราเคยเจอกันมาก่อนในตอนที่คุณยังเด็ก คุณจำได้ไหมว่าผมเคยจูงมือคุณเดินไปซื้อลูกอม ในตอนนั้นคุณเรียกผมว่าอะไรนะ?”

วิกกี้มองไปที่เขาอีกครั้ง ทันใดนั้น น้ำตาก็ไหลออกมาทันที “พี่ พี่ชาย...”

ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อย ในขณะที่เขายื่นมือออกมาและลูบที่ใบหน้าของเธอด้วยความรัก เขาประคองเธอขึ้นจากพื้นในขณะที่เขาพูดว่า "ใช่ ผมเป็นพี่ชายของคุณ ไม่ต้องร้องนะ ผมรักคุณ"