ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 886

เธอทรุดตัวลงบนพื้น เพราะร่างกายที่ยังคงอ่อนล้าของเธอ

สองเสียงดังก้องอยู่ภายในใจ

หนีไป? ไม่ อย่าไป?

เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกว่าเธอคิดถึงสถานที่แห่งนี้ ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับว่ามันติดอยู่ภายในใจของเธอ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็พยายามปฏิเสธมันด้วยจิตใต้สำนึกของเธอ

หยาดเหงื่อเย็นไหลหยดลงบนหน้าผากของเธอ ริมฝีปากของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีขาว ในขณะที่ฉากต่าง ๆ ปรากฏขึ้นในความคิดของเธอราวกับภาพยนตร์ในทันใด

“พี่ชาย พี่คิดว่านี่เป็นยังไงบ้าง?”

“น้องสาว อย่าเด็ดดอกไม้นี้อีกเลย ดอกไม้ที่บานสวยสะพรั่งนี้ ถ้าเราเด็ดมัน มันก็จะตายลงและจะไม่สวยอีกต่อไป”

“แต่ที่ดอกไม้สวยก็เป็นเพราะว่า มันต้องการให้คนเลือกเด็ดมันไม่ใช่เหรอ? พี่น่ะหัวโบราณมาก รูบี้ไม่ชอบพี่แล้ว ฮึ่ม!” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ขุ่นเคืองอย่างหนัก และจากไปด้วยความโกรธ

เด็กชายซึ่งมีรูปร่างสูงกว่าเธอเพียงเล็กน้อย ขมวดคิ้วเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ เขาเขินอายเล็กน้อยในขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้าและดึงตัวเธอกลับมา “ก็ได้ ๆ อย่าโกรธเลยนะ เดี๋ยวพี่ไปเด็ดมาให้ตกลงไหม?”

เด็กหญิงมองเขาอย่างอ้อนวอนและกะพริบตาราวกับลูกสุนัข "จริงเหรอ?"

"จริงสิ" เด็กชายขมวดคิ้วเล็กน้อย เขากำหมัดแน่น และพูดว่า “เดี๋ยวพี่มา รออยู่ตรงนี้นะ”

จากนั้นเขาก็เดินไปที่พุ่มดอกไม้ที่เติบโตท่ามกลางพงหนาม

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ รออยู่ที่ด้านข้าง เธอชี้ไปที่ดอกไม้และบอกให้เขาเด็ดดอกที่เธอต้องการอย่างมีความสุข เมื่อเห็นว่าเขาเก็บทุกดอกที่เธอชอบ เธอจึงรู้สึกดีใจมาก

ร่างของเด็กชายถูกหนามทิ่มแทงจนเจ็บหลายที่ แต่เขาก็ยังคงกัดฟันจนผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็เด็ดดอกไม้ให้เธอได้เพียงพอ จากนั้นเขาก็เดินออกมา

เธอรับดอกไม้มาอย่างมีความสุขในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นและหอมที่แก้มของเขา เธอพูดอย่างเฉียบขาดว่า “พี่ชาย พี่เก่งที่สุด ฉันชอบพี่มากที่สุดเลย”

เด็กชายเหลือบมองเธออย่างช่วยไม่ได้ เขาส่ายหน้าและพูดว่า “นี่ก็ดึกแล้ว คุณยายน่าจะรอเราอยู่ รีบกลับบ้านกันเถอะ”

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ พยักหน้า จากนั้น เด็กชายก็เอื้อมมือไปจับที่มือของเธอ แล้วทั้งสองก็เดินกลับบ้านด้วยกัน

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ดวงอาทิตย์สาดแสงสีทองและส่องลงบนร่างเล็ก ๆ ทั้งสอง จนทำให้เห็นมองเงาที่ยาวและกว้างของพวกเขา

วิกกี้ตื่นขึ้นในทันใด เธอลืมตาขึ้นด้วยความหวาดกลัว และไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ปรากฏขึ้นในความคิดของเธอ

มันเป็นไปได้อย่างไร?

เกิดอะไรขึ้นกับฉากเหล่านั้น? เธอไม่เคยเห็นเด็กสองคนนั้นหรือไม่เคยมาที่นี่มาก่อน แล้วนับประสาอะไรกับฉากเหล่านั้นที่ปรากฏขึ้นในหัวของเธอ

เหตุใดฉากเหล่านั้นจึงแจ่มชัดอยู่ภายในใจของเธอ?

มันชัดเจนราวกับว่ามันเคยเกิดขึ้นกับเธอจริง ๆ ใครคือเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีใบหน้าที่เฉียบคมและบอบบางคนนั้น? แล้วจะเป็นใครถ้าไม่ใช่เธอในตอนที่เธอยังเด็ก?

ถ้าเช่นนั้น...มันคือเธอจริง ๆ เหรอ?

เธอเคยมาที่นี่อย่างนั้นเหรอ?

แล้วเด็กชายคนที่เธอเรียกว่าพี่เป็นใครกัน?

จู่ ๆ วิกกี้ก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนที่เธอจะหมดสติไป เธอได้เรียกใครบางคนว่าพี่ชาย

ใบหน้าของเธอซีดลงทันใด เธอหมอบลงกับพื้น ในขณะที่เธอจับที่ศีรษะของเธอ และต่อต้านอย่างสิ้นหวัง