ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 902

เกรกอรี เกรแฮมหยิบผ้าขนหนูจากคนใช้ที่อยู่ข้าง ๆ มาเช็ดมือ ก่อนจะเดินเข้ามาถามว่า "คุณคิดว่ายังไงล่ะ?"

ทั้งสองคนพยักหน้า

เกรกอรีมองเนลล์อย่างสุดซึ้ง และยิ้มออกมา

“ถ้าอย่างนั้น เราไปคุยกันที่ห้องประชุมเถอะ”

จากนั้นทั้งสามคนก็พากันไปที่ห้องประชุม

ทั้งสามคนคุยกันจนดึกดื่น

ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขากำลังพูดกันเรื่องอะไร รู้เพียงแต่ว่าเมื่อพวกเขาออกมาจากห้องประชุมอีกครั้ง ท้องฟ้าก็สว่างและเช้าวันใหม่ก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

ในเวลาเดียวกัน ณ คฤหาสน์อันวิจิตรซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์

ชายคนหนึ่งกำลังก้มศีรษะลงด้วยความเคารพ และรายงานด้วยเสียงทุ้มต่ำกับผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายว่า

“เมื่อวานนี้ กิดเดียน ลีย์และภรรยาของเขาได้เดินทางไปที่เมืองเอช และใช้เวลาตลอดทั้งคืนเจรจากับเกรกอรี เกรแฮม มีข่าวลือหนาหูมาว่าพวกเขาทั้งสองจะร่วมมือกันเพื่อกำจัดสมาคมจีนครับ”

ชายคนนั้นหลับตาลง แสงแดดยามเช้าอันอบอุ่นได้สาดส่องลงมาบนใบหน้า และร่างกายของชายหน้าตาดีผู้นี้ จากมุมมองของคนภายนอก พวกเขาคงจะสัมผัสได้ถึงออร่าที่เย็นยะเยือกของเขา

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “แกรู้รึยังว่าพวกมันจะมาโจมตีพวกเราเมื่อไหร่?”

ลูกน้องของเขาส่ายหัว

“ตอนนี้เรายังไม่รู้อะไรเลยครับ”

เกิดความเงียบงันขึ้นชั่วครู่

ชายคนนั้นหัวเราะออกมา ก่อนจะโบกมือไล่ลูกน้องของเขาไปในทันที

"ไปสืบมา"

ผู้ใต้บังคับบัญชาไม่รู้ว่าที่เจ้านายของเขาหัวเราะออกมาแบบนั้น มันหมายถึงอะไร เขามองไปที่เจ้านายด้วยความสับสน ก่อนที่ในที่สุดเขาก็เดินถอยหลังกลับไปแล้วทำตามที่เขาบอก

หลังจากที่เขาออกไปแล้ว คนที่นั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้ก็ลืมตาขึ้นมา

เขาลุกขึ้นนั่ง พลางหยิบกล่องอาหารปลาที่อยู่ใกล้ ๆ มือโรยลงไปที่สระน้ำตรงหน้าของเขา

ทันใดนั้น ปลาสีแดง สีเหลือง สีดำ และสีขาวที่อยู่ในสระก็พุ่งเข้ามากินอาหารทันที

เขามองดูฝูงปลาที่กำลังแย่งชิงอาหารกัน และพูดออกมาเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้มว่า “เหยื่อได้ถูกวางล่อเอาไว้แล้ว พวกมันจะเข้ามาติดกับเรารึเปล่า?”

ในลานที่ว่างเปล่าไม่มีใครตอบเขากลับ

สิ่งเดียวที่ตอบเขาก็คือเสียงน้ำกระเซ็นจากปลาที่กำลังแย่งอาหารกันอยู่

เขาโยนอาหารปลาหนึ่งกำมือสุดท้ายลงไปในน้ำ แล้วลุกขึ้นยืน

ขณะที่เขาเดินเข้าไปข้างใน ก็มีสาวใช้คนหนึ่งก็โพล่งออกมาจากที่ไหนไม่รู้ เธอโค้งคำนับเขาด้วยความเคารพ “ท่านจะกลับไปพักผ่อนที่ห้องของท่านรึเปล่าคะ?”

ชายคนนั้นโบกมือ

“ไม่ ฉันจะไปที่ห้องฝึกสมาธิ”

ที่เขาเรียกว่า 'ห้องฝึกสมาธิ' เป็นเพราะว่าห้องนั้น เป็นห้องที่ถูกแยกออกมาและเงียบสนิท

ผนังและหน้าต่างทั้งหมดในห้องนั้น ถูกทำขึ้นมาจากวัสดุเก็บเสียง

คนที่อยู่ข้างในนั้น จะไม่ได้ยินเสียงใด ๆ จากโลกภายนอกเลย นอกจากเสียงที่เปล่งออกมาจากตัวห้องเอง

ในเวลานี้มีเตียงสีขาวสะอาดอยู่กลางห้อง

หญิงรูปร่างผอมคนหนึ่ง กำลังนอนอยู่บนเตียง ผมยาวประบ่าของเธอดูยุ่งเหยิง ซึ่งนั้นทำให้เธอดูโทรม และไม่ค่อยน่ามองเท่าไรนัก

ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนั่น และเฝ้ามองดูเธออย่างเงียบ ๆ

คุณหมอคนหนึ่งในชุดคลุมสีขาวกำลังเดินเข้ามา และเมื่อเห็นเขา คุณหมอคนนั้นก็ดูตกใจจนรีบเดินเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว

เขาโค้งตัวเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยความเคารพ “ท่านมีอะไรอะไรรึเปล่าครับ?”

ชายคนนั้นมองดูผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างใน และถามว่า “งานที่ได้มอบหมายให้ไปเป็นยังไงบ้าง?”