ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 911

ชีวิตของชิม่อนตอนนี้อยู่ในกำมือของเกรกอรีจริง ๆ เขาถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนเหล่านั้น และเขาก็รู้จักเกรกอรีที่เป็นอย่างดี

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเขาจะจัดการกับเขาเช่นไร

ชิม่อนไม่สามารถแสดงความโกรธแค้นออกมาได้เลย ถ้าไม่เช่นนั้นเขาจะไม่สามารถมีชีวิตรอดไปได้

ดังนั้น เขาจึงนิ่งเงียบและลังเลในการตัดสินใจ

ชิม่อนกลืนความโกรธของตัวเองลงไป “ผมไม่รู้จริง ๆ เกรกอรี คุณใจเย็น ๆ ก่อนได้ไหม คุณก็รู้จักตระกูลของผมดี ลองคิดดูนะ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากว่าคุณฆ่าผมจริง ๆ คุณควรจะคำนึงถึงผลที่ตามมาก่อน!

“ถึงแม้ว่าผมจะเป็นสมาชิกระดับล่างของตระกูล แต่ถ้าผมตายด้วยมือของคุณจริง ๆ ผมเชื่อว่ากลุ่มฟลินเดอร์จะต้องตามล่าคุณ เพื่อรักษาเกียรติยศและศักดิ์ศรีของตระกูลเอาไว้!

“และถ้ามันเกิดขึ้นจริง ๆ คุณจะมีทั้งสมาคมจีนและกลุ่มฟลินเดอร์ที่ต้อนคุณให้จนมุม และผลที่ตามมาจะใหญ่หลวง! แล้วคุณต้องการเดิมพันชีวิตของกองทหารมังกรทั้งหมดอย่างนั้นเหรอ?”

เมื่อเขาพูดจบ ภายในห้องก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ

เกรกอรียังคงถือปืนเอาไว้และไม่ขยับเขยื้อน

เมื่อถึงตอนนี้ ยูเลียนาก็เดินเข้ามาอย่างกล้าหาญ

ใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เธอมองดูชายสองคนที่อยู่ตรงหน้า ในขณะที่เธอพยายามทำตัวเป็นผู้สร้างสันติ “คุณเกรแฮม เรานั่งลงและคุยกันดี ๆ ก่อนไม่ได้เหรอ? พวกคุณสองคนไม่ใช่เพื่อนกันหรือยังไง? เราควรจะจัดการเรื่องนี้อย่างสันติ ส่วนปืน…”

ในขณะที่เธอพูด เธอก็เอื้อมมือออกไปและพยายามจะลดมือที่ถือปืนของเขาลง

แต่แล้วยูเลียน่าก็ต้องหยุดชะงักด้วยการเหลือบมองที่เยือกเย็นของเกรกอรี

เขาจะทำเช่นนั้นกับชิม่อนก็ได้ แต่เขาไม่ควรทำเช่นนั้นกับยูเลียน่า ชิม่อนรู้สึกโกรธเล็กน้อย

ชิม่อนดึงแขนยูเลียน่าไปด้านข้างและพูดขึ้นว่า “เกรกอรี นี่เป็นเรื่องระหว่างผู้ชาย อย่าลากผู้หญิงไร้เดียงสาเข้ามาเกี่ยว”

เกรกอรีมองดูเขาด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

“ดูท่าทางว่าคุณและคุณลินช์จะเป็นคู่รักที่รักกันมาก ถ้าอย่างนั้น เราควรจะแบ่งปันความโชคดีนี้ให้กับผู้ที่กำลังทุกข์ทนใช่ไหม?”

ในขณะที่เขาพูด เขาก็ขยับปืนที่เล็งไปที่ชิม่อนในตอนแรกไปที่หัวของยูเลียนาแทน

จากนั้นเขาก็พูดเยาะเย้ยว่า “คุณพูดถูก ผมอาจจะแตะต้องคุณไม่ได้ในตอนนี้ เพราะมันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่ผมจะสร้างศัตรูกับฟลินเดอร์

“แต่ว่าเธอนั้นแตกต่าง ถ้าผมจำไม่ผิด เธอยังไม่ได้รับการยอมรับจากตระกูลของพวกคุณเลยด้วยซ้ำ และถ้าหากว่าผมฆ่าเธอ กลุ่มฟลินเดอร์ก็คงจะไม่เข้ามาปกป้องเธอเหมือนคุณ ผมพูดถูกหรือไม่?”

ดวงตาของชิม่อนมืดมนลง

ผู้ชายที่หล่อเหลาและสง่างาม ที่พยายามจะรักษาความเยือกเย็นของเขาเอาไว้ก็ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ

“เกรกอรี เกรแฮม! คุณอย่าทำอะไรบ้า ๆ!”

เกรกอรีเบื่อที่จะพูดซ้ำ ๆ เขาจึงพูดขึ้นว่า “ผมจะถามคุณเป็นครั้งสุดท้าย มันพวกนั้นเป็นคนของใคร!?”

ชิม่อนกำหมัดแน่น

ใบหน้าของยูเลียน่าซีดเซียวด้วยความกลัว แต่เมื่อเธอเห็นว่าชิม่อนกังวลแค่ไหน เธอจึงร้องบอกเขาว่า “คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกค่ะ! สั่งให้คนของคุณจับคนบ้าคนนี้ และอย่าบอกความจริงกับเขา!”

ยิ่งเธออ้อนวอนมากเท่าไร ชิม่อนก็ยิ่งรู้สึกกังวลมากเท่านั้น

ยูเลียน่าหันไปหาเกรกอรีและพูดอย่างเย้ยหยันว่า “เกรอกอรี คุณบุกเข้ามาในบ้านของเราโดยไม่มีเหตุผลที่ดี และยังมาถามคำถามที่ไร้สาระ คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือยังไง! ถ้าคุณกล้าก็ลงมือเลย! ยิงฉันเลย! ถ้าคุณคิดว่าคุณจะเดินออกไปจากที่นี่ได้อย่างสงบหลังจากวันนี้!”

เกรกอรียิ้มอย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยันว่า “ใจกล้าดีนี่คุณฟลินเดอร์”

หลังจากที่พูดจบ เกรกอรีก็หันกลับมามองที่ชิม่อน