ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 910

ดูเหมือนว่าเกรกอรีจะเตรียมตัวมาดีมากในวันนี้ “เข้ามา เข้ามา”

เขาถูกคุ้มกันให้เข้าไปข้างในบ้าน

หลังจากนั้นสาวใช้ก็ได้นำน้ำชามาให้เขา

เสียงที่มีเสน่ห์ดังขึ้นมาก่อนที่พวกเขาจะนั่งลง “เรามีแขกเหรอคะ คุณฟลินเดอร์?”

ยูเลียนาเดินลงบันไดมาโดยสวมชุดกี่เพ้าสีแดงเข้ม

ดูเหมือนกับว่าเธอกำลังตื่นนอนพร้อมกับผมของเธอที่ยุ่งเหยิง และใบหน้าที่ดูงัวเงียของเธอ

เมื่อเธอได้เห็นว่าใครเป็นแขกของเธอ เธอชะงักไปครู่หนึ่งและสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป

ชิม่อนเหลือบมองเธออย่างมีความหมาย หลังจากนั้นก็ทำเช่นเดียวกับเกรกอรี เขายิ้มและพูดว่า “ยูเลียนา เกรแฮมมาที่นี่แล้ว เข้ามาทักทายเขาหน่อยสิ”

ยูเลียนาชักรอยยิ้มขึ้นที่มุมริมฝีปากของเธอ เธอหยุดอยู่ครู่หนึ่ง และบังคับตัวเองให้กลับมาสู่ความเป็นจริงก่อนที่จะเดินจากไป

“คุณต้องยุ่งมากแน่ ๆ คุณเกรแฮมแล้วอะไรที่ทำให้คุณมาถึงที่นี่ในวันนี้?”

เสียงของเธอเฉยเมย และประชดประชันอย่างเห็นได้ชัด

เกรกอรีไม่ได้สนใจที่จะตอบเรื่องนี้ เขาเพียงแค่จับตาดูชิม่อน และถามด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ที่ฉันมาที่นี่วันนี้ เพราะฉันมีเรื่องอยากจะถามคุณ”

ชิม่อนเลิกคิ้วขึ้นและตอบว่า “ถ้าอย่างนั้น ก็ถามมาเลย”

เกรกอรีวางเอกสารที่เขามีไว้บนโต๊ะ

ชิม่อนเหลือบไปมองเอกสารนั้น และนิ้วที่พันอยู่รอบถ้วยก็เย็นลงและดวงตาของเขามืดลง

ทุกอย่างถูกแผ่ออกมาอยู่บนโต๊ะ และเขาสามารถมองเห็นเนื้อหาเหล่านั้นได้โดยไม่ต้องหยิบเอกสารขึ้นมาดู

ในเอกสารเหล่านั้นมีรายละเอียดเกี่ยวกับบุคคลทั้งสามคนรวมถึงรายละเอียดเกี่ยวกับภูมิหลัง ประวัติทางชีววิทยา และที่อยู่ล่าสุดของพวกเขา

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาทั้งหมดมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน เพราะพวกเขาทั้งหมดเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของวิกกี้

เกรกอรีพูดต่ออย่างจริงจังว่า “พวกเรารู้จักกันมานานหลายปีแล้ว ดังนั้นผมจะเลิกไล่ล่า คุณรู้ว่าระหว่างผมกับวิกกี้นั้นเป็นอะไรกัน และคุณน่าจะรู้ด้วยว่าการหายตัวไปของเธอในครั้งนี้เกี่ยวข้องกับคนทั้งสามคนในตระกูลฟลินเดอร์ ถ้าวิกกี้อยู่ในมือพวกเขา ผมหวังว่าคุณจะคืนเธอให้กับผม ผมไม่ต้องการให้เกิดความขัดแย้งขึ้นจากสิ่งเหล่านี้”

ชิม่อนเงียบไปครู่หนึ่ง

หลังจากนั้นในอีกไม่กี่วินาที เขามองกลับมาที่เกรกอรีด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“เกรกอรี ผมรู้ว่าการหายตัวไปของวิกกี้ในครั้งนี้ทำเอาคุณแทบแย่ ผมเคยได้ยินว่าเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับสมาคมจีนอีกด้วย แต่มีสิ่งเดียวคือ…”

ชิม่อนหยุดและยิ้มกว้างขึ้น “ผมเป็นนักธุรกิจ ส่วนคุณโทมัสนั้นเป็นคนรักของคุณ และเป็นเพื่อนของผมด้วยเช่นกัน แล้วผมจะจับเธอไปทำไม ในเมื่อผมไม่ได้รับอะไรจากมัน

“นอกจากนี้ ผลการสืบค้นของคุณพิสูจน์ได้เพียงแค่ว่าพวกเขาสามคนนี้แค่อยู่ในพื้นที่ที่วิกกี้ถูกพบเห็นเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้น แต่คุณก็ไม่ได้มีหลักฐานที่แน่ชัดที่ระบุว่าพวกเขาลักพาตัววิกกี้ไป

“นี่คือสิ่งที่คุณอาจจะไม่อยากได้ยิน แต่ในวันเดียวกันของการลักพาตัวในครั้งนี้ ยังมีผู้คนอีกหลายร้อยคนอยู่ในบริเวณใกล้เคียงเช่นกัน แล้วคุณแน่ใจได้อย่างไรว่าจะเป็นคนของผมที่ลักพาตัวเธอไป”

บรรยากาศโดยรอบดูเหมือนจะต่ำลงไปสองสามองศาหลังจากที่เขาพูดจบ

มันหนาแน่นไปด้วยความตึงเครียดเหล่านั้น จนคุณสามารถตัดผ่านมันด้วยมีดได้เท่านั้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง เกรกอรีตอบออกมาอย่างเย็นชาว่า “คุณกำลังปฏิเสธที่จะพูดความจริง?”

ชิม่อนอุทานออกอย่างโกรธเคือง “มันไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ใช่ว่าผมจะไม่พูดความจริง แต่ถ้ามันเป็นผมจริง ๆ ผมคงจะยอมรับตั้งแต่เห็นคุณมาที่นี่เพื่อมาเผชิญหน้ากับผม!

“บอกตามตรงนะ ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมไม่เคยคิดที่จะออกคำสั่งแบบนั้น ยกโทษให้ผมเถอะนะ แต่ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณโทมัสอยู่ที่ไหน”

หลังจากนั้น เขาจึงหันไปทางด้านข้าง และไม่ยอมมองไปที่เกรกอรี

การแสดงออกของเขากลายเป็นเหมือนน้ำแข็ง

เกรกอรีพยักหน้าและลุกขึ้นยืน