ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 914

เมื่อเธอทานยาหมดชาม เกรกอรีก็เรียกสาวใช้ให้มาเก็บชามไป

เขานั่งลงที่ข้างเตียงและมองดูเธอ เขาถามว่า “เธอจำช่วงเวลาสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมาได้ไหม?”

ใบหน้าของวิกกี้ซีดลง

เธอมองไปที่เกรกอรี ดวงตาที่สดใสของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

ดวงตาของเกรกอรีมืดลง

จากการแสดงออกของเธอ เขารู้ว่าเธอคงจะจำอะไรได้ไม่มากนัก

มันค่อนข้างแปลก ระหว่างที่เธอถูกกักขังอยู่ที่นั่น ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้มาตรวจสอบเธอเป็นประจำ

เพราะเธอบอกว่า พวกเขาไม่ได้ทรมานเธอหรือสอบปากคำใด ๆ เธอเลย

แต่เธอก็ไม่สามารถจำช่วงเวลาเหล่านั้นได้หมด

เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น เกรกอรีจึงไม่สามารถรู้ได้ว่าเธอประสบกับอะไรมา

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร แม้แต่กิดเดียนและเนลล์

นอกจากนี้ ยังมีสิ่งสำคัญอีกอย่างหนึ่ง

เกรอกอรีไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เห็นได้ชัดว่าวิกกี้ปลอดภัย และเธอก็ยังคงเป็นวิกกี้คนเดิมซึ่งไม่ต่างไปเลย นอกจากความทรงจำของเธอที่ขาดหายไป

เกรกอรีเก็บมันเอาไว้เพียงคนเดียว เพราะมันเป็นเพียงความรู้สึกที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ หรือเขาอาจจะคิดมากไปเอง

และถึงแม้ว่าเขาจะแน่ใจว่าวิกกี้อาจจะประสบกับอะไรบางอย่างในขณะที่เธอหมดสติไป แต่เขาก็ไม่ได้พูดหรือถามอะไรเธอ

เขากลับให้ความมั่นใจกับเธอและพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมาก”

วิกกี้เพียงพยักหน้า เธอดูสับสนเล็กน้อย

เกรกอรีอยู่กับเธอเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น

ในไม่ช้าเธอก็ง่วงนอน อาจเป็นเพราะผลที่ตามมาของยา

เกรกอรีเฝ้าดูเธอนอนและในไม่ช้าเธอก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง

จากนั้นเกอกอรีก็ออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ

ที่ชั้นล่าง เนลล์และกิดเดียนกำลังดื่มชาอยู่ในสวนยามบ่าย

ทุกคนในคฤหาสน์รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เมื่อวิกกี้กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย บรรยากาศตึงเครียดก็ค่อย ๆ หายไป

เรื่องของสมาคมจีน…พวกเขารอได้

คนพวกนั้นถูกทำร้ายอย่างไร้ความปราณีและถูกผลักให้จนมุม ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องใช้กำลังคนมากมายในการโค่นล้มพวกเขา

แต่เป้าหมายที่สำคัญในตอนนี้คือ ฟลินเดอร์

ถ้าหากการคาดการณ์ของพวกเขาถูกต้อง และทั้งหมดนี้เป็นส่วนหนึ่งของแผนการอันยิ่งใหญ่ของฟลินเดอร์จริง ๆ การล่มสลายของสมาคมจีนก็จะไม่ใช่จุดจบ แต่มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้น

การต่อสู้ที่แท้จริงจะเริ่มต้นขึ้นหลังจากนั้น

ไม่เป็นไร มันยังไม่สายและพวกเขาก็ไม่รีบ

ทั้งคู่มองเห็นเกรกอรีกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา

เนลล์จึงกวักมือเรียกเขา “คุณไม่ต้องอยู่เฝ้าวิกแล้วเหรอ?”