ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 925

วิกกี้ โทมัส และ เกรกอรี เกรแฮม ช่วยกันคิดเรื่องนี้

พวกเขาจำไม่ได้ว่าจูบกันครั้งแรกตั้งแต่เมื่อไหร่

สิ่งที่พวกเขาจำได้คือแสงแดดอุ่น ๆ ที่เลือนลางในบ่ายวันนั้นกำลังส่องแสงหลอกล่อพวกเขาอยู่

ในที่สุดพวกเขาก็สรุปได้ว่า จะจัดงานแต่งงานในวันที่สามของปฏิทินจันทรคติจีนในเดือนถัดไป

ตามที่พ่อบ้านออสบอร์นได้บอกเอาไว้ว่า ปฏิทินจันทรคติของจีนระบุว่าวันนั้นเป็นวันมงคล เหมาะที่จะจัดงานแต่งงาน

เมื่อต้องเลือกสถานที่จัดงาน เกรกอรีรู้ดีว่าวิกกี้เป็นคนที่รักทะเลมาก แต่เขาก็อดกังวลไม่ได้ว่าศัตรูของเขาอาจจะจงใจสร้างความวุ่นวายในงานแต่งงานของเขา และอีกอย่างเขาเองก็รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยที่จะจัดงานแต่งงานที่ชายหาดทั่วไป เขาจึงตัดสินใจจัดงานแต่งงานบนเกาะส่วนตัวของเขาเอง

เขาซื้อเกาะนั้นมาได้ระยะหนึ่งแล้ว และวิกกี้เองก็ค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับชื่อของเกาะนั้น เธอตัดสินใจถามเขา ขณะที่เขากำลังมองลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ ก่อนจะกระซิบชื่อเกาะออกมา

ตอนนี้เธอรู้สึกว่าแก้มของเธอกำลังร้อนผาว

“เกาะนี้ชื่อว่าเกาะวี”

เกาะวี แน่นอนเธอรู้ว่ามันหมายความว่าอะไร

จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่า เขาเคยตั้งใจจะให้เกาะกับเธอเมื่อนานมาแล้ว บางทีนั้นอาจจะเป็นช่วงเวลาที่ชายคนนี้ตัดสินใจที่จะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิตที่เหลือของเขาก็ได้ แต่วิกกี้กลับไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นมาก่อนจนถึงตอนนี้

เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจเมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ ร่องรอยของความไม่เต็มใจ และความไม่แน่นอนได้เลือนหายไปทั้งหมด

วันสำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า

วิกกี้เติบโตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอไม่มีครอบครัว คนเดียวที่เธอมีคือคุณปู่เกลน ผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่น่าเสียดายที่เขาเสียชีวิตไปแล้ว นั่นจึงเป็นเหตุให้พ่อบ้านออบสบอร์นที่จะเป็นคนเดินไปส่งตัวเจ้าสาวในวันงานแทน

พ่อบ้านออสบอร์นเป็นคนรู้จักที่สนิทสนมของเกรกอรี และเขาคือคนที่เฝ้าดูทั้งสองคนเติบโตมาจากเด็กน้อยจนกลายเป็นคู่รัก เขาเป็นทั้งที่ปรึกษา เพื่อน และเปรียบเสมือนพ่อของเธอ

เขารู้จุดยืนของตัวเอง และไม่เคยล่ำเส้น เขาเป็นคนอบอุ่นอยู่เสมอ และเป็นเพราะเขาเองวิกกี้ถึงได้เข้าใจว่าความรักแบบพ่อที่มีให้กับลูกนั้นมันรู้สึกอย่างไร

ในงานเลี้ยงถูกประดับประดาไปด้วยเหล่าดอกไม้บานสะพรั่ง และผ้าไหมสีขาวที่กำลังพลิ้วไหวตามสายลม เสียงหัวเราะดังไปทั่วทุกมุม ในขณะที่อากาศก็เต็มไปด้วยความสงบ

เพื่อนของพวกเขาอย่าง เนลล์ เจนนิงส์ กิดเดียน ลีย์ เลียม แจ๊คแมน เจเน็ต แฮนค็อก มัสซิโม โนแลน และ โจแอล ฟอสเตอร์ ต่างก็มาถึงในเวลาต่อมา

ขณะที่เพลงบรรเลงในงานสมรสกำลังเล่น กลุ่มคนต่างก็พากันจับจ้องไปที่พ่อบ้านออสบอร์นกับวิกกี้ ที่กำลังเดินเข้ามา เธอคล้องมือไว้ที่ข้อศอกของเขา

ก่อนที่พวกเขาจะมีวันนี้ด้วยกันได้นั้น พวกเขาทั้งคู่ผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย และเมื่อวันนี้ผ่านพ้นไปวิกกี้จะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา

พวกเขาทั้งสองคนปากไม่ตรงกับใจมาเป็นเวลานาน เขารู้สึกขอบคุณที่เธอไม่เคยทิ้งเขาไปไหน และเขาก็ดีใจที่ต่อจากวันนี้ไป พวกเขาจะมีกันและกันไปตลอดชีวิต

พ่อบ้านออสบอร์นพาวิกกี้ไปที่หน้าแท่นบูชาแล้ว

เขามองไปที่เกรกอรี ด้วยสีหน้าที่ปกติ ตอนนี้เขากำลังเต็มไปด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ มันเป็นอะไรที่หาได้ยากนักที่จะเห็นเขาเป็นแบบนี้

“ผมยินดีที่จะมอบวิกกี้ให้กับคุณ นายน้อย แต่คุณต้องสัญญากับผมมาข้อหนึ่งก่อนว่า คุณจะรัก ปกป้อง และดูแลเธอในยามเจ็บป่วย คุณจะจะรับปากผมได้หรือไม่? คุณจะปกป้องเธอด้วยชีวิตของคุณใช่หรือไม่?”

เกรกอรีพึมพำด้วยเสียงสุขุม “ใช่ครับ”

ด้วยความมั่นใจ พ่อบ้านออสบอร์นจึงส่งตัววิกกี้ให้กับเขา

เกรกอรียกมือขึ้น และพาเธอไปที่เวที

ในเวลานี้บาทหลวงได้มาถึงแล้ว เนื่องจากว่าพ่อบ้านออสบอร์นไม่ใช่บิดาผู้ให้กำเนิดของเธอ พวกเขาจึงไม่ขอให้เขากล่าวสุนทรพจน์ และเขาเองก็เห็นด้วยตามนั้น

เขามองไปที่คู่รัก พวกเขาเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบที่เกิดมาเพื่อกันและกัน เขายิ้มออกมา "นายเกรกอรี เกรแฮม คุณจะรัก นาวสาววิกกี้ โทมัส ตลอดไป และปกป้องเธอให้พ้นจากภัยอันตรายใช่หรือไม่? คุณจะทะนุถนอมเธอ ไม่ว่าจะในยามร่ำรวยหรือลำบาก ในยามเจ็บป่วยหรือ จนกว่าความตายจะพรากจากกันหรือไม่?”

เกรกอรีไม่เคยมั่นใจอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยตลอดชีวิตของเขา "ผมจะทำครับ"

บาทหลางถามคำกล่าวของเขากับวิกกี้อีกครั้ง

วิกกี้ตอบด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันจะทำค่ะ”

“ตอนนี้ผมขอประกาศว่า คุณเกรกอรี เกรแฮม และคุณวิกกี้ โทมัส ได้เป็นสามีและภรรยากันแล้ว!” บาทหลวงประกาศ

ผู้ชมต่างโห่ร้องออกมาด้วยความยินดี