ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 929

แต่ทว่าใบหน้าของเกรกอรีก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ขันออกมาแม้แต่น้อย

ในที่สุดพ่อบ้านออสบอร์นก็สังเกตเห็นว่าเขาดูจริงจังมาก

หัวใจของเขาหนักอึ้ง

“แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ?”

เกรกอรีพูดออกมาเงียบ ๆ ว่า“เราจะค่อยเป็นค่อยไป”

พอพูดจบเขาก็เดินขึ้นบันไดไป

ชั้นบน วิกกี้กำลังนั่งอยู่ที่ระเบียงเพื่อรับลม

อันที่จริงช่วงนี้อากาศไม่ค่อยร้อนสักเท่าไร แต่วิกกี้กลับรู้สึกร้อน นั้นอาจจะเป็นเพราะเธอรู้สึกหงุดหงิด กังวล และสับสนไปพร้อม ๆ กัน

เมื่อเธอนั่งอยู่ที่นี่ เธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงสายลมที่พัดผ่านเข้ามา และนั่นทำให้อารมณ์ของเธอดีขึ้นมากเลยทีเดียว

เธอไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าเกรกอรีได้ขึ้นมาที่ชั้นบน จนกระทั้งตอนที่เธอรู้สึกหนักที่ไหล่ และสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น

เมื่อวิกกี้หันกลับมา ปลายคิ้วของเธอเลิกขึ้นเมื่อเห็นเขา

“พวกเขากลับกันไปหมดแล้วเหรอ?”

“อืม”

เกรกอรีเดินมาข้างหน้า และนั่งลงข้าง ๆ พลางโอบกอดเธอเอาไว้

วิกกี้ซบบนไหล่ของเขาอย่างว่าง่าย เธอแหงนมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว แล้วพูดเบา ๆ ออกมาว่า “วันนี้ ชิม่อน ฟลินเดอร์พูดอะไรกับนายบ้าง?”

เกรกอรีตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที

วิกกี้เผยยิ้มจาง ๆ ออกมา

“นายไม่จำเป็นต้องปิดบังเรื่องต่าง ๆ กับฉันหรอกนะ ฉันกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่า ชิม่อน ฟลินเดอร์ จะไม่มาที่นี่โดยไม่มีเหตุผล เขาต้องมีจุดประสงค์อะไรสักอย่างแน่ ๆ เขาถึงได้มาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ในวันนี้ หรือเป็นเพราะเรื่องที่เราไปทำให้เขาโกรธก่อนหน้านี้หรือเปล่า?”

เธอพูดขณะที่ยืนขึ้น และหันกลับมามองหน้าเกรกอรี

“นายลองเดาดูสิว่าฉันเจออะไร ในตอนที่กำลังแกะของขวัญแต่งงาน?”

เกรกอรีหรีตาลงเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ

วิกกี้หยิบกล่องชิ้นหนึ่งออกมาแล้วเปิดออก

ข้างในกล่องมียาเม็ดสีเหลืองทองอยู่ไม่กี่เม็ด และยาพวกนั้นก็มีความหนาเท่ากับนิ้วก้อย

เธอยิ้มและพูดว่า “ฉันเจอสิ่งนี้ ในกล่องของขวัญของชิม่อน ฟลินเดอร์ ภายในกล่องมีข้อความระบุไว้ว่าให้กินยานี้ทุก ๆ สิบวัน เขาไม่ใช่หมอด้วยซ้ำ เขารู้ได้ยังไงว่าฉันป่วยเป็นอะไร และรู้แม้กระทั้งว่าฉันควรจะทานยาอะไรได้ยังไง?”

พอถึงตอนนี้ เกรกอรีก็ได้รู้แล้วว่าเขาไม่สามารถปิดบังเธอได้อีกต่อไป

วิกกี้อยากรู้ความจริงให้เร็วที่สุด

เขามองไปที่เธอและพูดอย่างสุขุมว่า “เธออยากรู้จริง ๆ ใช่ไหม?”

วิกกี้พยักหน้า

“ตกลง ฉันจะบอกเธอ”

เกรกอรีบอกกับวิกกี้ทุกอย่างที่ ชิม่อน ฟลินเดอร์ได้พูดกับเขา

แม้ว่าก่อนหน้านี้วิกกี้จะเดาได้ว่า มีบางอย่างถูกปกปิดเอาไว้เกี่ยวกับตัวตนของเธอ แต่ทันทีที่เธอได้ยินความจริงจากปากของเขา เธอก็ไม่สามารถซ่อนความรู้สึกประหลาดใจเอาไว้ได้อีกต่อไป

เกรกอรีพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “ตามที่เขาบอก เธอมีสายเลือดของตระกูลฟลินเดอร์ และโรคทางพันธุกรรมนี้ก็น่าจะมาจากครอบครัวนี้”

“อย่างที่เธอบอกฉันในก่อนหน้านี้ว่า แม่ของเธอไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลฟลินเดอร์เลย ดังนั้นทางเดียวที่เป็นไปได้คือจากฝั่งพ่อของเธอเท่านั้น เธอจำอะไรเกี่ยวกับครอบครัวพ่อของเธอได้บ้างรึเปล่า?”

วิกกี้ขมวดคิ้ว เธอพยายามคิดอยู่นาน แต่ก็ส่ายหัวออกมาในที่สุด

“ไม่ ฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขาเลย ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันเคยเห็นเขาจริง ๆ รึเปล่า”

เกรกอรีไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เธอบอกเลยสักนิด

เพราะในช่วงตลอดหลายปีที่พวกเขาเติบโตมาด้วยกันที่เมืองหลิน เธอไม่เคยพูดถึงบิดาผู้ให้กำเนิดเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เขาลูบหัวเธอ พลางพูดว่า “ไม่เป็นไรนะ ถ้าจำไม่ได้ก็ไม่ต้องคิดแล้ว”