ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 941

“ในเมื่อตอนนี้สองสาวกำลังจะยุ่ง พวกนายก็ไม่ควรที่จะยืนเอาเปรียบพวกเธออยู่ที่นี่โดยไม่ทำอะไรเลย หลังคาบ้านของฉันรั่วมาหลายวันแล้ว ถ้าหากว่าพวกนายรู้วิธีซ่อม ก็ช่วยซ่อมหลังคาบ้านให้ฉันหน่อย”

ใบหน้าของกิดเดียนเย็นชาราวกับน้ำแข็ง แต่เขาถูกเนลล์ดึงแขนเสื้อเอาไว้ เธอยิ้มและพูดว่า "ไม่ต้องเป็นห่วงคุณปู่พวกเขาจะซ่อมให้คุณเอง”

ชายชรามองดูเธอและพยักหน้า จากนั้นเขาก็จากไปอย่างพึงพอใจ

หลังจากที่เขาจากไป เกรกอรีเองก็ไม่พอใจมากนัก "ชายชราผู้นั้นคงจะเหนื่อยกับชีวิตมากพอแล้ววิก เธอไม่จำเป็นต้องไปซักเสื้อผ้าสกปรกพวกนั้นหรอก ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะไม่มอบหยกให้เรา ถ้าหากว่าฉันเอามีดจ่อคอเขา”

สายตาของเขาฉายแววให้เห็นว่าเขาต้องการลับมีดในทันใด

เนลล์เหลือบมองเขา

“คุณชายสามเกรแฮมคะ ฉันขอโทษที่ต้องบอกคุณ แต่ฉันเกรงว่าวิธีการของคุณจะใช้กับชายชราผู้นี้ไม่ได้”

กิดเดียนขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ?”

เนลล์ถอนหายใจ

“เขาอายุปูนนี้แล้ว และเมื่อตอนที่เขายังเด็ก พ่อของเขาก็เป็นพ่อค้าที่มีประสบการณ์ในเรื่องของธุรกิจโบราณ ดังนั้นเขาจะไม่เคยเห็นสถานการณ์เช่นนี้ได้ยังไง? อีกอย่างหนึ่ง คุณย่าก็โทรหาเขาแล้ว นั่นหมายความว่า เขารู้ตัวตนของพวกเราแล้ว แต่เขาก็ยังจงใจทำให้เรื่องมันยากสำหรับพวกเราอยู่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ใส่ใจหรือจะต้องหวาดกลัวอะไร

“และในตอนนี้เราจะต้องพึ่งพาเขา เพราะมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าหยกอาถรรพ์อยู่ที่ไหน และถ้าหากว่าเขาปฏิเสธที่จะบอกเรา ฉันเดาได้ว่า ถึงแม้ว่าคุณจะฆ่าเขาจริง ๆ เราก็ไม่มีทางรู้ว่าหยกอยู่ที่ไหนอยู่ดี

“ถ้าคุณจะไม่เห็นคุณค่าชีวิตของเขา คุณก็ควรจะเห็นค่าชีวิตของวิกกี้ มันจะไม่มีอะไรดีขึ้นถ้าหากว่าเราทำเช่นนั้น ดังนั้นขอแค่พวกเราอดทนกับมันสักพัก เราเพียงแค่ต้องซ่อมหลังคาบ้านและซักเสื้อผ้าให้เขาก็เท่านั้นเอง มันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรตราบใดที่เราได้ในสิ่งที่เราต้องการ”

หลังจากฟังคำอธิบายของเนลล์แล้ว กิดเดียนและเกรกอรีก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง

วิกกี้เองก็พยักหน้าเช่นกัน “ใช่ คุณพูดถูก อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ขอให้พวกเราทำสิ่งที่ผิดกฎหมาย เพราะถ้ามองในอีกแง่มุมหนึ่ง เราเองก็ไม่ควรที่จะเอาของของเขาไปฟรี ๆ ทำไมเราไม่ทำตามที่เขาขอก่อน แล้วเราค่อยรอดูทีหลังล่ะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายทั้งสองคนจึงพยักหน้าเพื่อแสดงความเข้าใจ ก่อนที่พวกเขาจะแยกย้ายกันไปทำตามที่ชายชราสั่ง

ด้วยเสื้อผ้าจำนวนมาก จึงไม่สะดวกที่พวกเธอจะซักเสื้อผ้าที่สวนหลังบ้าน

หลังจากที่ได้รับคำแนะนำจากชาวบ้านแล้ว วิกกี้และเนลล์ได้นำเสื้อผ้าของชายชราไปที่แม่น้ำ และเริ่มซักมันด้วยมือ

ถึงแม้ว่าเนลล์จะเคยมีชีวิตที่ยากลำบากในอดีต แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายถึงขั้นที่ว่า เธอจะต้องซักผ้ามากมายด้วยมือเช่นนี้

ดังนั้นนี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะต้องซักเสื้อผ้าจำนวนมากด้วยมือในคราวเดียว

เนื่องจากว่าเสื้อผ้าเหล่านี้ถูกสวมใส่มาเป็นเวลานานจนทำให้เกิดคราบที่แข็งกระด้าง มันจึงค่อนข้างยากต่อการซักออก แต่โชคดีที่เสื้อผ้าเหล่านี้มีสีเข้ม ดังนั้นมันจึงไม่ยากเกินไปสำหรับพวกเธอ

ในขณะที่เนลล์ซักเสื้อผ้า เธอก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“วิกกี้ ตอนนี้คุณมีมือคู่ที่มีมูลค่าหลายพันล้านกำลังช่วยคุณซักผ้า และมืออีกสองคู่ที่มีมูลค่าหลายพันล้านกำลังช่วยคุณซ่อมแซมหลังคา ดังนั้นคุณจะต้องแข็งแกร่งและดีขึ้น และถ้าไม่ใช่เพื่อตัวคุณเอง คุณก็จะต้องคิดถึงพวกเรา!”

วิกกี้หัวเราะ

“ตกลง คุณไปพักก่อนเดี๋ยวฉันซักต่อเอง”

เนลล์เลิกคิ้วขึ้น

"คุณแน่ใจเหรอว่าคุณสามารถซักเสื้อผ้าเหล่านี้ได้ด้วยตัวเองเสร็จก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน?”

วิกกี้ตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ฉันคงทำไม่ได้”

"แล้ว?"

เนลล์ยิ้มอย่างอ่อนโยน “เอาน่า ถึงแม้ว่าชายชราต้องการทำให้เราลำบาก แต่ลำไส้ของฉันบอกฉันว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ตราบใดที่เราเชื่อฟังเขา เขาอาจจะให้ในสิ่งที่เราต้องการ”

วิกกี้เงียบไปครู่หนึ่ง

หลังจากนั้นเธอก็ฝืนยิ้ม “คุณเนลล์ ขอบคุณพวกคุณทุกคนจริง ๆ”

เนลล์ตกใจกับคำพูดและการแสดงออกของวิกกี้จากนั้นเธอก็หัวเราะและพูดว่า "ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก! เราเป็นเพื่อนกัน และมีแต่พวกเราเท่านั้นที่จะสามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้”

วิกกี้พยักหน้า “ใช่แล้ว"

ถึงแม้ว่าเธอจะพูดเช่นนั้นแต่เธอก็รู้ดีว่า เธอและเกรกอรีเป็นหนี้บุญพวกเขาก้อนโต

ท้ายที่สุด มันคงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ถ้าหากว่าเธอให้เขาทั้งสองจัดการเรื่องธุรกิจ เพราะนั่นคือสนามรบหลักของพวกเขาและพวกเขาก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในพื้นที่เหล่านั้น