ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 947

พวกเขากลับไปที่บรู๊คส์วิลล่าอีกครั้ง

กลับมาคราวนี้ อารมณ์ของทุกคนแตกต่างกันไป

ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เมื่อเนลล์และคนอื่น ๆ มาถึงยังสนามบินและเตรียมตัวขึ้นเครื่องบิน แต่จู่ ๆ กิดเดียนก็ได้รับโทรศัพท์ดังนั้น เขาจึงแจ้งให้ทุกคนทราบ จากนั้นพวกเขาก็รีบลงจากเครื่องบินและกลับไปยังหมู่บ้านทันที

กิดเดียนเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับคุณปู่บรู๊คส์ ถึงแม้ว่าชายชราจะดูเปิดเผยและตรงไปตรงมา แต่เขากลับสัมผัสได้ว่าชายชราได้ซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ และเมื่อเขาเห็นว่ามันดูแปลก ๆ เขาจึงสั่งให้คนสองคนจับตาดูบรู๊คส์วิลล่าเอาไว้อย่างเงียบ ๆ

หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้ว กิดเดียนก็ได้รับแจ้งข่าวอย่างไม่คาดคิด

คนของเขาบอกว่าคุณปู่บรู๊คส์ออกจากวิลล่าไปตอนกลางดึก และมุ่งหน้าไปยังท้ายหมู่บ้าน

กิดเดียนรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงรีบพากลุ่มของเขากลับไปที่หมู่บ้าน และนั่นคือตอนที่พวกเขาได้เห็นฉากที่คุณปู่บรู๊คส์กำลังพูดคุยกับชายชุดดำ

เมื่อมาถึงจุดนี้ พวกเขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?

เนลล์ไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งต่าง ๆ จะกลายเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้อย่างที่เธอคิดเอาไว้ในตอนแรก

ในเวลานี้ ทุกคนกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ

เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้นมาจากด้านนอก

ในไม่ช้าเกรกอรีก็ผลักประตูและเดินเข้ามา

วิกกี้รีบเดินเข้าไปถาม "เป็นยังไงบ้าง? คุณจับคนคนนั้นได้หรือเปล่า?"

การแสดงออกของเกรกอรีมืดมนลง ในขณะที่เขาส่ายหน้าด้วยความสิ้นหวัง

กิดเดียนไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลย

นั่นเป็นเพราะว่าบุคคลนั้นดูไม่ธรรมดา และท้องฟ้าก็มืดสนิท เขารู้ดีว่าเกรกอรีไม่คุ้นเคยกับพื้นที่นี้ดี ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะไม่สามารถจับบุคคลนั้นมาได้

เขาหันไปมองคุณปู่บรู๊คส์

“คุณปู่บรู๊คส์ คุณจะไม่อธิบายเรื่องนี้ให้พวกเราฟังเหรอ?”

ใบหน้าของชายชราเองก็เคร่งขรึมเช่นกัน

ในเวลานี้ คุณปู่บรู๊คส์ไม่ได้ดูเย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ เขาดูเศร้าโศก ในขณะที่เขานั่งอยู่ที่นั่นและไม่ขยับเขยื้อนเหมือนดั่งรูปปั้น

เนลล์ถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “คุณปู่ ในตอนนี้พวกเราก็รู้เรื่องนี้แล้ว และเราก็จะไม่ปล่อยมันเอาไว้เช่นนี้ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่บอกเราแต่เราก็จะค้นหาจนกว่าเราจะรู้ความจริง แต่แบบนั้นมันจะเสียเวลาและความพยายามของเราเปล่า ๆ พวกเรายังรอได้อีกหลายเดือน แล้วคุณล่ะ? คุณจะรอได้นานแค่ไหน? แล้วฟลอร่าจะรอได้นานแค่ไหน?”

ทันทีที่เธอพูดจบ ชายชราก็ตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถอนหายใจอย่างน่าเวทนา

“เอาล่ะ ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถซ่อนมันได้อีกต่อไป และฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะซ่อนมันเอาไว้จากพวกเธออีก ฉันเพียงแค่ไม่รู้ว่าฉันจะบอกกับเธอยังไง”

กลุ่มของพวกเขาขมวดคิ้วพร้อมกัน

คุณปู่บรู๊คส์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดช้า ๆ ว่า

“เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นเมื่อ 60 ปีที่แล้ว…”

เมื่อหกสิบปีที่แล้ว ในช่วงเวลาที่แสนจะวุ่นวายนั้น คุณปู่บรู๊คส์เป็นเด็กกำพร้าที่อาศัยอยู่ตามท้องถนน และใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่วุ่นวายด้วยทักษะของเขา

เขาได้พบกับท่านผู้หญิงควินตันและชายอีกคนหนึ่งโดยบังเอิญ พวกเขาช่วยเหลือซึ่งกันและกันในโลกที่วุ่นวายและกลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน