ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 953

“คุณปู่คะ!”

ทันทีที่ฟลอร่าเดินพ้นประตูเข้ามา เธอก็กระโดดเข้าหาคุณปู่บรู๊คส์ของเธอทันที

ชายชรายืนตัวสั่นจับเธอเอาไว้ และร้องไห้ออกมา

“โอ้ หลานสาวสุดที่รักของฉัน ในที่สุดหลานก็กลับมาแล้ว!”

ฟลอร่าซบหน้าของเธอไว้ในอ้อมอกของคุณปู่ และทั้งสองคนก็ร้องไห้ออกมาด้วยความปิติยินดี

หลังจากที่พวกเขาร้องไห้ คุณปู่บรู๊คส์ก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอราวกับว่าเขากำลังดูสมบัติชิ้นหนึ่ง

"ขอปู่ดูหน่อย หลานเจ็บตรงไหนหรือเปล่า? ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?”

ฟลอร่าส่ายหัวแล้วพูดว่า “หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะคุณปู่ พี่ชายสองคนนี้ช่วยหนูเอาไว้”

เธอพูดพลางหันไปทางเกรกอรีและกิดเดียน

คุณปู่บรู๊คส์ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข และพูดว่า "ปู่รู้ พวกเขาเป็นเพื่อนของปู่ ปู่ขอให้พวกเขาช่วยหลานเอาไว้"

ฟลอร่าได้ยินดังนั้นพวกเขาจึงชำเลืองมองอย่างซาบซึ้ง

ในเวลานี้ แกรนท์ เลนนอนที่นิ่งเงียบอยู่ก็ได้ตะโกนออกมาว่า "บรู๊คส์! แกฆ่าปู่ย่าตายายและพ่อของฉัน! แกกับฉันเป็นศัตรูกัน! แกจะมัวมามัดฉันไว้แบบนี้ทำไม? มาดวลกันตัวต่อตัวเลยดีกว่า! ทำแบบที่แกเคยทำกับเพื่อนสนิทของแกไง! เข้ามาเลย!

แกรนท์ที่กำลังบ้าคลั่งได้พยายามพุ่งตัวของเขาไปข้างหน้า แต่ก็โดนเกรกอรีจับตัวเอาไว้ซะก่อน

เกรกอรีเตะเขาไปที่ข้อพับขาของเขา ซึ่งนั้นทำให้เขาเข่าอ่อนล้มลงกับพื้น

ตอนนั้นเองที่คุณปู่บรู๊คส์หันไปมองหน้าเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

“แกรนท์ เลนนอน นายเอาแต่พูดว่านายอยากจะแก้แค้นฉัน แต่กลับไม่พูดถึงสิ่งที่นายกำลังทำอยู่ในตอนนี้ นายอยากการแก้แค้น หรือแค่อยากจะพูดถึงพ่อของนายกันแน่ การตายของเขามันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”

แกรนท์พูดจาเยาะเย้ยออกมา

“แกยังกล้าปฏิเสธอยู่อีกเหรอ แกกล้าดียังไงถึงบอกว่าแกไม่ได้แอบส่งคนมาฆ่าเขา?”

คุณปู่บรู๊คส์กล่าวว่า "ฉัน จอห์น บรู๊คส์ เป็นคนเปิดเผยและตรงไปตรงมาเสมอ ถ้าฉันฆ่าใครคน ฉันจะไม่ปฏิเสธมันอย่างเด็ดขาด แต่ถ้าฉันไม่ได้เป็นคนทำ ก็อย่าคิดที่จะมากล่าวหาฉันเลย"

“ไร้สาระ!”

แววตาของแกรนท์เต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว แต่ดูเหมือนว่าคุณปู่บรู๊คส์จะไม่ได้สนใจเขาอีกต่อไป

เขาหันไปมองเนลล์

“ในเมื่อเธอได้ช่วยชีวิตของฟลอร่าตามที่ได้สัญญาเอาไว้ ฉันก็ควรจะทำตามคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอในก่อนหน้านี้”

ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบชิ้นส่วนของหยกอาถรรพ์ออกมาจากกระเป๋าของเขา แล้วยื่นมันให้กับเธอ

“นี่คือสิ่งที่เธอต้องการ เก็บมันเอาไว้เถอะ”

เนลล์ยอมรับมันมาด้วยความยินดี เธอพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ขอบคุณค่ะคุณปู่”

คุณปู่บรู๊คส์ยิ้มออกมา และไม่ได้พูดอะไรต่อ

ข้าง ๆ เขา แกรนท์ เลนนอนรู้สึกกระสับกระส่าย

“นั่นมันหยกอาถรรพ์หนิ!”

รูม่านตาของเขาขยายออก เขาพึมพำอะไรบางอย่างออกมา ก่อนจะแสดงท่าทีเหมือนกับคนบ้าที่จ้องมองหยกชิ้นนั้นในมือของเนลล์

“มันคือหยกอาถรรพ์จริง ๆ! นั่นมันของฉัน! เอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

แกรนท์พูด ในขณะที่เขาพยายามเข้าไปหาเนลล์

แต่เกรกอรีจะปล่อยให้เขาทำแบบนั้นง่าย ๆ ได้อย่างไร?

เขาประโคมทั้งหมัดทั้งเตะใส่แกรนท์ไม่ยั้ง ก่อนจะกระแทกเขาลงกับพื้นโดยตรง คราวนี้เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง

เกรกอรีพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณปู่ครับ ผมมีเรื่องอยากจะขอร้อง”

คุณปู่บรู๊คส์ยกมือขึ้นอย่างโอบอ้อมอารี พลางพูดว่า "บอกฉันมาเถอะ"

เกรกอรีหันหน้าไปมองที่ แกรนท์ เลนนอนที่กำลังนอนกองอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าซีดเซียว เขาพูดด้วยสายตาแข็งกร้าวว่า “ผมรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ เหมือนจะเป็นสมาชิกของคู่ปรับของผมมาก ผมจึงอยากจะพาเขากลับไปสอบสวนเรื่องบางอย่าง ผมขออนุญาตคุณปู่ได้ไหมครับ?”