ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 967

ลิซซี่พยักหน้าและเปิดกล่องที่อยู่ตรงหน้าของเธอด้วยมีดเอนกประสงค์

ตามที่คาดหวังเอาไว้ เด็กผู้หญิงมักจะมีจุดอ่อนในเรื่องของขวัญเสมอ

แม้แต่เด็กผู้หญิงที่สง่างามที่สุดก็ยังสามารถแปลงร่างเป็น เอ็ดเวิร์ด มือกรรไกรในตำนานได้ เมื่อต้องเปิดกล่องของขวัญด้วยความรวดเร็วและแม่นยำเพื่อต้องการที่จะทำให้เสร็จในทันที

หลังจากที่ลิซซี่เปิดกล่องของขวัญเสร็จแล้ว ในที่สุดเธอก็รู้สึกพึงพอใจ

เนลล์ไปพร้อมกับลิซซี่และสอนให้เธอเก็บของขวัญอย่างเป็นระเบียบและเหมาะสม จากนั้นเธอก็พาลิซซี่ออกจากห้องเก็บของ

“คุณแม่ค่ะ หนูเปิดของขวัญเสร็จแล้วคุณแม่สามารถออกไปทำงานได้แล้ว ไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนกับหนูหรอกค่ะ”

เนลล์พยักหน้าในขณะที่เธอมองดูเวลา ในตอนนี้เป็นเวลา 10.30 น. ยังมีเวลาอีกมาก

เธอให้คำแนะนำกับลิซซี่ก่อนจะจากไป ในขณะที่เธอกำลังจะจากไปก็มีเสียงกระดิ่งดังขึ้น มีวัตถุสีขาวตกลงมาที่พื้น

ลิซซี่ตะโกนว่า “โอ้ จี้หยกของฉัน!”

เนลล์หันกลับมาและเห็นลิซซี่หยิบจี้หยกขึ้นมาจากพื้น เธอจึงรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของลิซซี่

แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือจี้หยกที่น้าจีนมอบให้

ในคืนก่อนหน้านี้เนลล์ไม่ได้มองจี้หยกนั้นอย่างถี่ถ้วน เธอคิดว่ามันดูคุ้น ๆ หลังจากที่ดูภายใต้แสงที่พร่ามัว จี้หยกนั้นคล้ายกับของที่ระลึกที่ เคธี่ มอร์ริสัน แม่ของเธอได้ทิ้งเอาไว้

อย่างไรก็ตามความคิดของเธอได้แวบเข้ามาในหัวของเธอตอนนั้น เธอไม่ได้คิดจริงจังขนาดนั้น

แต่เคธี่ได้หายไปหลายปีแล้ว เธอไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ข้างหลัง ดังนั้น จีน ลีย์ จะมีจี้หยกได้อย่างไร?

นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่ได้คิดจริงจัง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอได้เห็นจี้หยกนั้นเป็นครั้งที่สองแล้ว เธอสามารถเห็นลายดอกบัวบนจี้หยกได้ชัดเจน สิ่งนั้นทำให้ใจของเธอสั่นไหว

ความรู้สึกคุ้นเคยของเธอเริ่มชัดเจนขึ้นเมื่อเนลล์หยิบจี้หยกมาจากมือของลิซซี่

“คุณแม่คะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

เนลล์ไม่ได้ตอบอะไร เธอลูบไปบนเนื้อจี้หยกอย่างระมัดระวัง หลังจากที่ดูอยู่สักพักหนึ่ง เนลล์ก็เห็นคำ ๆ หนึ่งอยู่ตรงกลางดอกบัว เมื่อแสงแดดส่องผ่านประตูของเธอ เธอสามารถมองเห็นคำว่า 'มอร์ริสัน' สลักอยู่บนจี้หยก

เธอตกใจเป็นอย่างมาก

มันจะเป็นไปได้อย่างไร?

คนนอกอาจจะไม่รู้เรื่องนี้แต่สำหรับเนลล์แล้วเธอนั้นจำได้แม่น ย้อนกลับไปในตอนนั้น ตระกูลมอร์ริสันเป็นตระกูลอันดับต้น ๆ ในเมืองจินเฉิง คุณปู่ของเธอคือ นายท่านมอร์ริสัน ซึ่งมีอำนาจมากมายในเมืองจินเฉิง ในฐานะลูกสาวคนเดียวของวงศ์ตระกูล เคธี่จะใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือยตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก

เพื่อทำให้ลูกสาวของเธอมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวจากที่อื่น นายท่านมอร์ริสัน ได้ฝึกฝนให้เคธี่ให้มีความหลากหลายในงานอดิเรกและความสามารถต่าง ๆ นอกจากนั้นสิ่งของเครื่องใช้ของเคธี่ก็ยังมีการติดป้ายที่ไม่ซ้ำใครอีกด้วย สิ่งเหล่านี้ทำขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นว่าสิ่งของเหล่านั้นเป็นของเธอ

ฉลากสินค้าค่อนข้างเรียบง่าย โดยที่วัตถุทุกชิ้นมีคำว่า 'มอร์ริสัน' สลักอยู่

ตั้งแต่วัตถุที่มีขนาดเล็กเท่าสมุดจดบันทึกและถ้วยไปจนถึงสิ่งของชิ้นใหญ่อย่างเครื่องประดับและเสื้อผ้า สิ่งของทั้งหมดมีคำว่า 'มอร์ริสัน' ติดอยู่

เนลล์เคยคิดว่าจะไม่มีวันได้เห็นชื่อนี้อีกเลย แต่ในตอนนี้เธอได้พบมันบนจี้หยก

ใบหน้าของเธอซีดเผือด เมื่อเธอเริ่มหวนคิดถึงเรื่องราวในอดีตของเธอ

ในทางกลับกันลิซซี่รู้สึกหวาดกลัว เมื่อเธอเห็นเนลล์ยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อนล้ามเนื้อเลย ราวกับว่าเนลล์เสียสมองส่วนหนึ่งไป ซึ่งสิ่งนั้นทำให้ลิซซี่ร้องไห้ด้วยความตื่นตระหนก

ลิซซี่ดึงแขนเสื้อของเนลล์ในขณะที่เธอกรีดร้อง “คุณแม่คะ? คุณแม่มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า? อย่าทำให้ลิซซี่กลัวแบบนี้สิคะ”

หยดน้ำตาอุ่น ๆ ได้หยดลงบนมือของเนลล์

เนลล์ตกใจกับอุ่นนั้น เธอจึงฟื้นสติและมองดูลิซซี่ด้วยท่าทางที่เหม่อลอย

เธอสัมผัสได้ถึงรอยน้ำที่เย็นยะเยือกบนใบหน้า จากนั้นเธอเพิ่งรู้ว่าตัวเธอเองเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ