ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 986

ถึงเนลล์จะเป็นผู้หญิงที่ตั้งครรภ์อยู่ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะว่าเธอแข็งแรงดี

แต่กิดเดียนสนใจ

เมื่อเห็นแบบนี้ เนลล์ก็รู้ดีว่าเธอไม่ควรปฏิเสธความตั้งใจของเขา เธอจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ก็โทรสั่งให้เขามาส่งแล้วกัน เราจะกินข้าวกันที่ห้องค่ะ”

กิดเดียนพยักหน้า พลางถามเธอว่าเธออยากกินอะไร ก่อนจะสั่งอาหารทางโทรศัพท์ แล้วให้มาส่งที่ห้องของพวกเขา

ทั้งสองคนกินข้าวเย็นกันได้ไม่นาน เคธี่และฌอนก็กลับมา

เคธี่เป็นห่วงสุขภาพของเนลล์ เธอจึงกลับมาเยี่ยมเนลล์ เนลล์ที่กำลังกินข้าวอยู่ก็รีบลุกขึ้นยืนทันที

“คุณแม่ คุณกลับมาแล้ว”

เคธี่รีบกดตัวเธอลงบนเก้าอี้ “ใช่จ้ะ เรากลับมาแล้ว เราออกไปเดินเล่นกันมา เธอเป็นยังไงบ้าง? วันนี้เธอดูเหนื่อยมาก เธอสบายดีรึเปล่า?”

"ฉันสบายดีค่ะ ฉันรู้สึกดีมาก”

เนลล์ตอบอย่างผิวเผิน

แต่ถึงอย่างนั้นเคธี่ก็ยังคงไม่สบายใจ เธอไม่ใช่คนเย็นชา แม้ว่าเธอจะจำอดีตไม่ได้ แต่เธอก็มองเห็นและสัมผัสได้ ถึงความห่วงใยที่เนลล์มีต่อเธอในช่วงเวลานี้ เธอจึงห่วงใยเนลล์ด้วยความรู้สึกที่แท้จริง

เธอมองไปที่ฌอน

“ฌอนคะ เนลลี่กำลังตั้งครรภ์ เธอต้องตรวจร่างกายอย่างเป็นประจำ ยิ่งเธอทำงานหนักในช่วงสองวันที่ผ่านมา มันอาจจะมีผลกระทบต่อเด็กในท้องของเธอได้ ทำไมคุณไม่ตรวจครรภ์ของเธอสักหน่อยล่ะคะ?”

เนลล์ตกตะลึง ก่อนจะถามออกไปด้วยความสงสัยว่า “ที่นี่ไม่มีอุปกรณ์ เขาจะตรวจร่างกายของฉันได้ยังไงคะ?”

เคธี่ยิ้มออกมา “ไม่จำเป็นต้องใช้อุปกรณ์หรอกจ้ะ ลุงฌอนของเธอไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ทางตะวันตกเท่านั้น แต่เขายังเชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนจีนอีกด้วย เขาเก่งในการวินิจฉัยโดยการวัดค่าชีพจร”

เนลล์พยักหน้ารับรู้ 'โอ้'

ฌอนนั่งลงตรงข้ามกับเธอ “ยื่นมือออกมาสิ”

เนลล์จึงยื่นมือออกไปอย่างว่าง่าย

ฌอนกดสองนิ้วลงบนชีพจรของเธอ และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ขอให้เธอยื่นมืออีกข้างของเธอออกมาด้วย

หลังจากตรวจดูอย่างถี่ถ้วนอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ลุกขึ้นยืน

“ไม่มีปัญหาอะไร เธอแข็งแรงมาก”

เนลล์ดึงมือของเธอกลับมา พลางดึงแขนเสื้อที่ม้วนขึ้นลง ก่อนจะหัวเราะออกมา “ดูสิคะแม่ ฉันบอกแล้วว่าฉันสบายดี”

เคธี่ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “เธอแค่อย่าหักโหมมากจนเกินไป”

แม้ว่าเนลล์จะไม่ค่อยสนใจ แต่กิดเดียนรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก

เขาพูดกับฌอนด้วยความจริงใจว่า “ขอบคุณนะครับ”

ฌอนพูดอย่างสบาย ๆ “ไม่เป็นไร”

พวกเขาคุยกันอยู่พักหนึ่ง แต่เคธี่ไม่ต้องการรบกวนเวลาทานอาหารค่ำของพวกเขา ในที่สุดพวกเขาก็ขอตัวกลับไปที่ห้องของพวกเขา

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เนลล์ก็ขอให้กิดเดียนพาเธอออกไปที่ระเบียง เพื่อเดินเล่นย่อยอาหาร

เมื่อไม่นานมานี้ ลิซซี่ได้โทรมา

ตอนนี้ลิซซี่มีโทรศัพท์มือถือเป็นของตัวเองแล้ว เธอจึงมักจะส่งข้อความ และโทรหาเนลล์อยู่เป็นประจำ 'แม่คะ หนูคิดถึงแม่' หรือ 'แม่คะ แม่กำลังทำอะไรอยู่?' มันเป็นคำไม่กี่คำ ที่ถูกส่งมาเหมือนเดิมเสมอ

แต่มันก็เต็มไปด้วยความคิดถึง และความกังวลของเด็ก

ขณะที่เดินไป รอบ ๆ เนลล์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับเธอไปด้วย

เห็นได้ชัดว่าวีมอนด์น้อยเป็นลูกชายแท้ ๆ ของเธอ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ถ้าอยู่ที่บ้านวีมอนด์จะสนิทกับกิดเดียนมากกว่า และลิซซี่จะติดเนลล์มาก จนดูเหมือนว่าลิซซี่เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อลิซซี่โตขึ้นมาเธอก็มีรูปร่างที่สวยงาม เนลล์รู้สึกประหลาดใจที่พบว่าลิซซี่ดูเหมือนตัวเธอเองมากขึ้นไปทุกวัน

สิ่งนี้ไม่เพียงแต่ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจเท่านั้น เพราะแม้แต่คุณป้าแครอลและคนอื่น ๆ พวกเขาก็ยังบอกว่า ลิซซี่กับเนลล์ดูเหมือนกันอย่างกับแกะ

คุณหญิงควีนตันก็สังเกตเห็นสิ่งนี้เหมือนกัน แต่หญิงชราได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างบนโลกใบนี้มานักต่อนักแล้ว เธอจึงไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้