ทาสรัก นิยาย บท 29
สรุปบท ตอนที่ 28 สับสน: ทาสรัก
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 28 สับสน – ทาสรัก โดย So Nonny
บท ตอนที่ 28 สับสน ของ ทาสรัก ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย So Nonny อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
EP28
พรึบ!
“อ๊ะ…!” ร่างบอบบางถูกผลักออกอย่างแรง จนเซล้มลงบนพื้น สายตาสับสนสั่นระริกมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินไปหยิบกระปุกเล็กๆอะไรบางอย่างออกมาแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์คลุ้มคลั่ง…
พอพ้นร่างของทิศเหนือนิวาจึงซบหน้าลงกับฝ่ามือแล้วปล่อยโฮออกมา เธออยากรู้คำตอบทั้งที่ยอมจะถอนหมั้นแล้วแต่ทำไมเขายังรั้งเธอไว้อีก…
“คุณต้องการอะไรกันแน่บอกนิที…อึก”
ครืด… ครืด…
ในขณะที่นิวากำลังอยู่ในห้วงอารมณ์สับสนเสียงเรียกเข้าจากมือถือก็ดังขึ้นมาสอดแทรกเข้ามาในห้วงความคิด ใบหน้าหวานจึงเงยขึ้นแล้วเช็ดคราบน้ำตาออก พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบมารับสายเมื่อเห็นรายชื่อ…
‘ลูกพีช’
“…”
( นิ…มีเรียนกี่โมงไปพร้อมกันไหม วันนี้เรียนวันแรกไม่ใช่หรอเดี๋ยวแวะไปรับ ) น้ำเสียงสดใสเอ่ยทัก
“เอ่อ…อื้อ ขอเวลาสักสิบหานาทีนะ คือ…นิพึ่งตื่น” นิวาหลุบตามองสภาพตัวเองที่ไม่น่ารอดหากขึ้นรถเมล์ไป เอ่ยตอบตกลง เพราะทั้งสองก็เรียนที่เดียวกัน…
( ไม่ต้องรีบนะ ฉันรอได้ไว้เจอกัน )
“อื้อ…”
ตี้ด ! นิวากดตัดสายแล้วหยัดกายลุกขึ้นพยุงร่างตัวเองเดินออกจากห้องมา แล้วจัดการแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย โดยการสวมผ้าพันคอทับรอยและปล่อยผมลงมาให้ปกคลุมลำคอ…
จนหลายนาทีผ่านไปร่างเล็กก็เดินออกมาข้างนอก พอเห็นรถของลูกพีชที่ขับเข้ามาจอดหน้าบ้านพอดี นิวาจึงเดินขึ้นไปบนรถ…
“กินไรมายัง ฉันซื้อเต้าหู้มาฝากด้วย” ลูกพีชเอ่ยทักแล้วหยิบเต้าหู้ที่แวะซื้อมาอยู่หน้ารถยื่นให้นิวา แต่สายตากลับไปสะดุดที่ผ้าพันคอของเธอ… “นิไม่ร้อนหรอ ทำไมถึงสวมผ้าพันคอล่ะ”
“…” ดวงตาหมองเศร้าหลุบมองมือตัวเองที่วางบนหน้าตัก คิดหาคำแก้ตัว ลูกพีชจึงวางถุงเต้าหู้เอาไว้แล้วยื่นมือไปจับที่ปลายผ้าพันคอ
“ขอโทษนะ…ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร” ลูกพีชที่รู้ดีว่านิวาต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างพูดในขณะที่ถอดผ้าพันคอออก
ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นรอยดูดรอบลำคอขาวเนียนทั่วทุกจุด นิวาที่รู้สึกอับอายจึงจับผ้าพันคอมาปิดไว้แบบเดิม…
“ทำไม…พี่เหนือถึงได้รุนแรงขนาดนี้ แล้วตอนมีอะไรกันพี่เหนือป้องกันบ้างรึเปล่า…”
“เปล่าอ่ะ…” นิวาส่ายหัวปฏิเสธ
“นิต้องกินยาคุมนะรู้มั้ย ได้ซื้อมาไว้บ้างรึเปล่า อย่าปล่อยไว้แบบนี้สิ”
“นิกินมาตลอดแหละ ลูกพีชไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“ถ้างั้นก็เอายานี้ไป ช่วยลบรอยได้” ลูกพีชเปิดลิ้นชักหน้ารถแล้วหยิบกระปุกยาลบรอยยัดใส่มือบางด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ลูกพีชเป็นห่วงนิหรอ…”
“อื้อ…” พอได้ยินคำตอบนิวาก็ฝืนยิ้มให้คนข้างกาย เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคำว่าเป็นห่วงจากปากคนอื่น…
“ไม่ไหวก็อย่าฝืนนะนิ ถ้าสิ่งที่แบกรับอยู่มันทรมานก็ปล่อยมันลง ไม่ต้องถือเอาไว้แบบนั้นหรอก” ลูกพีชยื่นมือมาจับบนหลังมือเนียนเป็นเชิงให้กำลังใจ ทำเอานิวาต้องค่อยๆช้อนตามองเธอ…
“…”
“ฉันไม่รู้นะว่านิทำไปเพื่ออะไร แต่คนที่ไม่มีความสุขมันคือตัวนิเอง นิต้องเลือกเพื่อตัวเองบ้างนะ สู้ๆ” พูดจบลูกพีชก็ผละมือออกแล้วไปจับที่พวงมาลัยรถ
“ขอบใจนะ…” นิวาพูดแค่นั้นก็เปิดฝากระปุกยาแล้วเอามาแต้มลงที่รอยดูด เธอเลือกที่จะปล่อยมันแล้ว แต่มันกลับไม่เป็นดั่งที่คิดเลยสักนิด…
@MMU.
-นิวา-
“วันนี้นิเลิกเรียนกี่โมง เดี๋ยวมารับ” ทันทีที่ลูกพีชขับรถมาถึงมอเธอก็หันมาถาม ฉันจึงหลุดออกจากห้วงความคิดตัวเองแล้วหันไปมองเธอ
“เดี๋ยวนิกลับรถเมล์เองดีกว่า นิไม่อยากรบกวนลูกพีชบ่อยๆ”
“ไม่เห็นจะรบกวนตรงไหนเลย”
“แต่พี่ไฟนอลจะงอนเอานะ…”
“รายนั้นหน่ะ ตอนนี้ยังงอนฉันอยู่เลย”
“อ๊ะ…คุณเหนือ!” คนตรงหน้าฉันกระชากผ้าพันคอออกแล้วซุกใบหน้าเข้าที่ลำคอฉันอย่างป่าเถื่อน ริมฝีปากหยัดดูดเม้มทับรอยเดิม ร่างกายกดทับฉันเอาไว้แน่น มือหนาดึงชายเสื้อนักศึกษาออกแล้วสอดเข้าใต้หน้าท้องแบนราบ ลูบขึ้นมาจนถึงหน้าอกแล้วบีบเคล้นหนักๆ
“คุณเหนือ…อย่าทำแบบนี้…นิขอร้อง” ฉันพยายามใช้มือดันบ่าแกร่งออกสุดแรง ร่างกายดิ้นต่อต้านให้หลุดจากพันธนาการป่าเถื่อน เสื้อนักศึกษาเริ่มถูกปลดกระดุมเม็ดบนสุดลงมาเรื่อยๆจนฉันแอบกลัวว่าคนจะมาเห็น…
“กลัวคนรู้มากกูก็จะทำให้มึงครางดังๆจนคนมาเห็นอยู่นี้ไง”
“พอสักที…” ร่างกายที่อ่อนแรงอยู่แล้ว เพลียลงเรื่อยๆเมื่อถูกรังแก จนฉันยอมหยุดนิ่งหายใจเหนื่อยหอบ พอดิ้นแรงมากขึ้นเท่าไหร่ก็เหมือนร่างกายจะถูกคนตัวโตกดทับแน่นแทบแหลกสลาย… “คุณเหนือ…ปล่อย”
“โดนผัวเอาแค่นี้ อย่าทำเป็นรังเกียจหน่อยเลยนิวา” เขากระซิบบอกที่ข้างใบหู ในวินาทีต่อมากระโปรงนักศึกษาฉันถูกถกขึ้นไปกองอยู่บนเอว ลำคอถูกซุกไซร้อยู่แบบนั้น พร้อมกับความรู้สึกที่แทบจะร้องให้ออกมา
“มันเป็นกฎที่คุณตั้งไม่ใช่หรอ…ที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ แล้วทำไมถึงมาทำกับนิแบบนี้…อึก” ฉันถามออกไปน้ำเสียงแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน มือที่พยายามดันบ่าแกร่งอยู่หยุดชะงัก ฉันควรใช้ชีวิตมหาลัยแบบสงบสุขไม่ใช่หรอ…
คำถามนั้นทำให้เขาหยุดการกระทำ ปลายนิ้วที่กำลังจะเกี่ยวแพนตี้ตัวจิ๋วออกจากเรียวขาหยุดกะทันหัน เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากลำคอพร้อมลมหายใจหนักๆที่กำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่ จนฉันต้องหลับตาลงกับความรู้สึกไม่เข้าใจ…
“…” คุณเหนือถอยออกมาจากร่างฉัน แล้วแนบแผ่นหลังเข้ากับผนัง ฉันจึงค่อยๆยกแขนขึ้นกอดตัวเองเอาไว้ แล้วก้มหน้าหลบสายตา ไม่อยากมองหน้าคนใจร้าย…
“ก็เพราะเธอกำลังจะไปจากฉันไง!!” เขาตะคอกออกมาอย่างไม่แคร์อะไรแล้วหันหน้าเข้ากับผนังมือหนายื่นไปดันมันไว้ แล้วจัดการซัดหมัดเข้ากับผนังไม่ยั้ง… “ทำไมว่ะ…ทำไม!!”
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ฉันมองเขาเพียงแวบเดียวแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น ตอนนี้เขาเองคงสับสนกับตัวเองเหมือนกัน ฉันสับสนกับสิ่งที่เขาแสดงออกมาตอนนี้กับแต่ก่อน
ส่วนเขาฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ที่นี้ๆฉันจะไม่ทนอยู่อีกต่อไป พอหันกลับไปอีกครั้งก็เห็นคนตัวโตหันหลังให้ ปลายท้าวกำลังจะก้าวเดิน ฉันจึงตัดสินใจพูดออกไป…
“ถ้าไม่ได้รัก…อย่ารั้งนิไว้ได้มั้ย ปล่อยนิไปเหมือนตอนแรกที่คุณต้องการเถอะ…นิสับสนไปหมดแล้ว"
.
.
.
ไม่รักก็อย่ารั้งน้อง?
Next…
“ลองตรวจดูมันไม่มีอะไรเสียหายเลยนะครับ ก่อนที่มันจะสายกว่านี้”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทาสรัก