ทาสรัก นิยาย บท 34
EP33
ครืด… ครืด…
ในขณะที่เด็กสาวกำลังเก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าเสียงมือถือก็เรียกเข้า นิวาจึงปรายตามองบนหน้าจอก็พบว่าเป็นเกรียงไกรที่โทรเข้ามา มือบางจึงเอื้อมหยิบมากดรับสาย…
“สวัสดีค่ะคุณไกร…”
( ฉันหาคอนโดใหม่ให้หนูแล้วนะ ตอนนี้เก็บของเสร็จรึยัง ) เกรียงไกรเอ่ยทักเด็กสาวเขาควบคุมเสียงตัวเองให้ดูนิ่งที่สุด เพราะการปล่อยลูกชายเพียงคนเดียวไปไกลถึงขนาดนั้นมันก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“นิกำลังเก็บของค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยนิ”
( ฉันต้องรักษาข้อตกลงสิ เหมือนที่หนูยอมหมั้นเพราะฉัน แล้วก็ก่อนจะย้ายเข้าไปอยู่อย่าลืมแวะมาบอกคนที่บ้านใหญ่ด้วยนะ )
“นิไม่ลืมแน่นอนค่ะ”
( รถตู้ที่ฉันส่งไปขนของช่วยคงมาถึงแล้วแหละ หนูรีบเอาของขึ้นรถเถอะ )
“เอ่อ…คุณไกรคะ”
( ว่าไง )
“คุณเหนือเขายังไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน…” นิวาที่แอบรอการมาของชายหนุ่มแต่กลับไม่เห็นว่าทิศเหนือจะกลับมาบ้าน ซึ่งเป็นแต่ก่อนเธอจะไม่สงสัยเลยว่าเขาจะไปไหน แต่คืนก่อนหน้านั้นทิศเหนือเริ่มแปลกไป เขาเมาเหมือนกลัวอะไรสักอย่างแล้วกอดเธอในรอบหลายปี เมื่อวานก็ตัวติดเธอทั้งวัน ส่วนเมื่อคืนนี้ก็หายตัวไปซะงั้น…
( ตาเหนือปลอดภัยดี หนูไม่ต้องคิดมากหรอก )
“เขาคงเสียใจมาก ที่จะไม่ได้ทำร้ายนิอีกแล้ว…” นิวาที่เข้าใจแบบนั้นพูดเสียงแผ่ว ทวาเกรียงไกรที่ได้ยินก็ไม่แปลกใจที่เด็กสาวจะคิดแบบนั้นเพราะที่ผ่านมานิวาก็โดนทำร้ายมาสารพัดทุกอย่าง… “คุณไกรเองก็คงอดเป็นห่วงไม่ได้ใช่ไหมคะ ที่ให้ลูกชายไปอยู่ต่างประเทศคนเดียวแบบนั้น นิขอโทษนะคะที่เป็นสาเหตุทำให้คุณกับลูกต้องแยกกันอยู่…”
( ใช่…ฉันเป็นห่วง แต่ฉันเชื่อว่าเขาดูแลตัวเองได้แน่นอน )
“สักวันคุณไกรคงได้อยู่กับลูกชายแบบพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัวแน่นอนค่ะ…”
( เอาเถอะ ฉันไม่อยากรบกวนเวลาเก็บของหนูแล้ว แพรพรรณเขารอเจอหนูอยู่นะ… )
“ค่ะ…แล้วนิจะรีบไป”
ตี้ด! นิวากดวางสายแล้วหย่อนมือถือลงกระเป๋า ก่อนจะจัดการลุกขึ้นแล้วหิ้วกระเป๋าใบสุดท้ายออกมายังนอกบ้าน คนขับรถจึงเอาของไปเก็บจนเสร็จ ในวินาทีต่อมาร่างเล็กก็ขึ้นไปนั่งบนรถตู้เพื่อไปบ้านใหญ่ทันที…
คฤหาสน์…
“ถึงแล้วหนูนิ…”
“ขอบคุณนะคะลุง” นิวาเอ่ยขอบคุณคนขับรถของบ้านพร้อมกับยกมือไหว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูลงจากรถ
“เดี๋ยวลุงเอาของไปไว้ที่คอนโดเลยนะ”
“ค่ะ” ลุงคนขับรถเปิดประจกพูดประโยคสุดท้ายนิวาจึงพยักหน้าตอบก่อนที่รถตู้คันหรูจะขับออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ไปที่หน้าประตู…
นิวามองภาพตรงหน้าแล้วจดจำทุกอย่างเอาไว้ให้อยู่ในใจตลอดไป ปลายท้าวเริ่มก้าวเดินเข้าไปในตัวบ้าน วันนี้มันถึงเวลาแล้วที่เธอต้องจากที่นี้ ไปใช้ชีวิตของตัวเองในโลกคนเดียว…
“หนูนิ…”
หมับ! แพรพรรณที่ตั้งหน้าตั้งตารอการมาของนิวาวิ่งเข้าไปกอดคนตัวเล็กแล้วซบหน้าลงที่บ่าเด็กสาว เรียวแขนยกขึ้นกอดร่างบอบบางเอาไว้แน่นเธอร้องไห้ออกมาเพราะไม่อยากให้วันนี้มาถึง…
“ไม่ร้องนะคะคุณแพร…”
“มันอดไม่ได้นิ…ตาเหนือก็จะไปอยู่อังกฤษ แล้วไหนจะหนูอีก ฉันรู้เรื่องหมดแล้วแต่มันก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี…” แพรพรรณรู้ความจริงจากปากของเกรียงไกรเองเมื่อไม่นานมานี้ เธอเองก็แอบใจหายเหมือนกันที่เด็กทั้งสองคนล้วนเป็นคนที่เธอรักต้องออกจากบ้านพร้อมกัน แต่สิ่งที่ได้รับรู้เกี่ยวกับนิวามันก็สมควรแล้วที่เรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ในใจของเธอเป็นห่วงทั้งสองคนไม่แพ้กัน…
“แต่เราก็ยังเจอกันได้นะคะ…”
“หนูนิ…อย่าลืมกลับมาเยี่ยมพวกเราบ้างนะ พี่คงเหงาแย่อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี…” แก้วตาเดินมาหาเด็กสาวอีกคน ด้วยใบหน้าหมองเศร้ารวมถึงสีจันทร์ที่เสียใจกับเรื่องทั้งสองคนไม่ต่างจากใคร ก่อนที่แพรพรรณจะผละกอดแล้วพานิวามานั่งที่โซฟา…
“ได้สิคะ นิไม่ลืมทุกคนแน่นอน” นิวาฝืนฉีกยิ้มให้ทุกคน เธอแอบใจหายไม่น้อยพอเห็นสายตาของทุกคนที่มองตัวเอง มันเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและเสียใจ…
“ป้ารักนิเหมือนหลานแท้ๆเลยนะ ถ้ามีปัญหาอะไรกลับมาหาป้าได้ ไปอยู่คนเดียวต้องเข้มแข็งเข้าไว้ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ คนเราภายนอกก็เหมือนกันทุกคน แต่ข้างในจิตใจมันต่างกัน บางคนร้าย บางคนดี ดูคนที่ใจ ใช้ความรู้สึกอย่าตัดสินใจใครถ้ายังไม่ได้คิดไตร่ตรองก่อน…” สีจันทร์พูดพร้อมกับเอื้อมมือมาจับที่หลังมือบางเอาไว้ แล้วสร้อยพระที่เธอบูชาเคารพกูถูกปล่อยใส่มือ “ไปอยู่ไหน…ขอให้พระคุ้มครองนะลูก”
“ค่ะ นิจะไม่ลืมที่ป้าสอน” นิวาพูดจบก็สวมกอดผู้มีพระคุณอีกคน สายตาเหลือบเห็นสร้อยพระอีกเส้นที่วางอยู่ในกรอบบนโต๊ะ ซึ่งมันเหมือนของเธอ
“พระคุ้มครองนะลูก…” มือที่เริ่มเหี่ยวย่นลูบเรือนผมสลวยเบาๆแล้วผละออก
“แล้วอีกเส้นป้าเอาไว้ให้ใครหรอคะ…”
“ตาเหนือหน่ะ พวกเราเตรียมไว้ให้แกด้วย เขาจะได้ไม่น้อยใจอีก”
“แต่ไม่รู้ว่าคุณเหนือจะกลับมาบอกลาพวกเรารึเปล่า…” แก้วตาตัดพ้อออกมา
“…” นิวานิ่งเงียบ เธออยากให้เขากลับมาบอกลาทุกคน แต่ขออย่างเดียวไม่ต้องมาเจอหน้าเธออีกก็พอ ก้าวแรกที่เธอเดินออกจากบ้านหลังนี้คือเรื่องระหว่างเธอและชายหนุ่มจบลงแล้ว…
“พี่เตรียมของขวัญก่อนจะไปให้นิด้วยนะ”
“อะไรหรอคะ”
“นี้…นาฬิกาปลุก” แก้วตาชูนาฬิกาปลุกรูปการ์ตูนที่เธอเก็บเงินซื้อเป็นคู่เพื่อมาให้ทั้งสองคนขึ้น “นิไปอยู่คนเดียวคงเหนื่อยกว่าเดิมเป็นหลายเท่า แล้วนิคงตื่นสายพี่ไม่ได้ไปปลุกนิเหมือนทุกวันแล้วนะ นิมีนาฬิกาปลุกตัวนี้จะช่วยได้เยอะ…”
พูดจบแก้วตาก็ยกขึ้นปาดน้ำตาออก เธออยู่กับเด็กสาวมานานเป็นเพื่อนกันมาหลายปี แก้วตารู้ดีว่าแต่ละวันนิวาเหนื่อยแค่ไหน เด็กผู้หญิงที่ไม่เหลือใครแม้กระทั่งครอบครัว ชีวิตในวัยเด็กที่ควรจะมีความสุขแต่มันกลับหมองเศร้า ไหนเธอจะคอยโดนทิศเหนือกลั่นแกล้งมาตลอด…
“นิจะคิดซะว่าเจ้าตัวนี้มันคือพี่แก้วก็แล้วกันนะคะ พี่แก้วจะได้ปลุกนิเหมือนเดิมไง…” พอได้ยินความรู้สึกจากใจของทุกคนม่านตาที่พล่ามัวอยู่แล้วมันก็เบลอมากขึ้นเรื่อยๆจนกลั้นความซึ้งใจแทบไม่อยู่…
“พี่ขอกอดหนูนิหน่อยนะ…ฮึก”
“ได้สิคะ…” นิวาฉีกยิ้มทั้งน้ำตาแล้วทั้งสองก็โผล่เข้ากอดกัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทาสรัก