ทาสรัก นิยาย บท 35

EP34

หยาดน้ำตาเม็ดโตหยดแหมะลงบนกระดาษแผ่นนั้น เด็กสาวร้องให้ราวจะขาดใจ ถึงเรื่องของเธอและชายหนุ่มมันจะกลับมาเริ่มต้นใหม่ไม่ได้อีกแล้วแต่เธอก็ไม่อยากให้ทิศเหนือต้องตาย…

“ทะ…ทำไม…ทำไมต้องวิ่งมาตัดหน้ารถนิด้วย…ฮึก” นิวาได้แต่ถามว่าทำไมอยู่แบบนั้น… ภาพตรงหน้าเริ่มพล่าเบลอขึ้นเรื่อยๆจนสติดับวูบลง สมองไม่รับรู้อะไรอีกเลย…

@โรงพยาบาล…

หลายชั่วโมงผ่านไป…

“ญาติคนไข้ใช่ไหมครับ…” ในขณะที่ทุกคนในครอบครัวและกลุ่มเพื่อนกำลังอยู่ในความโศกเศร้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคุณหมอที่ทำการผ่าตัดเสร็จก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อย…

“ใช่ครับ…” เกรียงไกรที่นั่งร้องให้จนขอบตาแดงเถือกยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกแล้วลุกขึ้นไปประจันหน้ากับคุณหมอ…

“หมอทำการผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยแล้วนะครับ แต่โอกาสรอดคงต้องรออีกสักหนึ่งสัปดาห์เพราะอาการสาหัส ถ้าคนไข้ฟื้นหมอต้องขอแสดงความยินด้วย…แต่ถ้าหลังจากนั้น หมอต้องขอโทษด้วยนะครับ คนไข้คงต้องจากพวกเราไป…”

ตึก…!

นิวาที่เดินออกมาจากห้องพักฟื้นหลังจากช็อกหมดสติเดินมาได้ยินพอดี ไดอารี่ในมือตกลงพื้นเหมือนหัวใจที่แตกสลาย ร่างเล็กแนบกับผนังทรุดตัวลงพื้น มือบางยกขึ้นปิดหน้าร้องให้กลั้นเสียงสะอื้น…

ทุกคนที่ได้ยินอาการของชายหนุ่มต่างอยู่ในห้วงอารมณ์ของความเสียใจ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา โดยเฉพาะเกรียงไกรที่รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าลูกชายเพียงคนเดียวจะฟื้นขึ้นมาอีกรึเปล่า…

เวลาผ่านไปเกือบนาทีที่ใช้เวลาทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่นานก็มีบุรุษพยาบาลมาย้ายร่างของชายหนุ่มไปที่ห้องไอซียู โดยเข้าเยี่ยมได้ทีละคนจำกัดเวลา และตอนนี้เกรียงไกรก็เตรียมตัวเข้าไปเยี่ยมลูกชายเป็นคนแรก…

“ตาเหนือต้องรอดสิคะ…คุณอย่าร้องให้สิ คุณเคยสอนคนอื่นว่าให้เข้มแข็ง วันนี้คุณก็ต้องเข้มแข็งให้ได้นะคะ…” แพรพรรณเดินเข้าไปปลอบสามี เธอวางมือไว้บนไหล่ของสามีด้วยความรู้สึกเห็นใจ…

“พ่อยังมีพวกเราที่รอมันฟื้นเหมือนกัน มันต้องกลับมาหาพวกเราแน่นอนครับ…” ไฟนอลพูด เขาเองก็ทำใจไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น รวมถึงสามหนุ่มต่างไม่มีใครพูดอะไรออก มันจุกอยู่ในอก…

“ขอบใจทุกคนนะ วันนี้ก็พากันกลับก่อนก็ได้ พ่อจะเฝ้าตาเหนือเอง พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมกันใหม่…” เกรียงไกรทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็เดินเข้ามาในห้องไอซียูเพียงลำพัง…

ภายในห้องมีอุปกรณ์มากมายสำหรับผู้ป่วยอาการฉุกเฉิน แววตาที่เอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา มองไปที่จอแสดงผลการเต้นของชีพจร ก่อนจะหลุบมองใบหน้าของลูกชาย…

“แกกลับมาหาพ่อนะ…” ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขามีลูก เห็นแววตาของทารกน้อย ได้จับมือ ได้หอมแก้ม มันเป็นความสุขที่น่าจดจำที่สุดในห้วงชีวิต ทวาเขากลับไม่เคยบอกว่ารัก ไม่ได้ดูแลเขาให้ดีเท่าที่พ่อคนหนึ่งทำได้…

“…ที่แกบอกว่าพ่อไม่รัก ที่แกบอกว่าพ่อมันแย่ แกกลับมาฟังมันใหม่ได้มั้ย…กลับมาให้พ่อได้ดูแลแกให้ดีกว่านี้…”

มือหนาที่สวมถุงมือยางยื่นไปแตะที่ฝ่ามือซีดเผือดพลันภาพมือป้อมขาวเนียนของลูกชายตัวน้อยก็ผุดเข้ามาในความทรงจำ ทำเอาร่างกายสั่นตามแรงสะอื้นเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาไม่ได้เสียน้ำตามากขนาดนี้…

“พ่อ…” ที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้แสดงออกว่ารักให้ชายหนุ่มเห็น เขาไม่เคยมีเวลาให้ทิศเหนือมาตั้งแต่เด็ก แม้แต่คำว่าลูกก็ไม่เคยพูดให้คนบนเตียงได้ยิน “…ไม่เคยไม่รักแกเลย ไม่มีวินาทีไหนที่พ่อไม่รักแก”

มันคงจะสายเกินไปที่เขาพึ่งมาพูดคำนี้ แต่เกรียงไกรก็อยากพูดมันออกมา แม้โอกาสที่จะได้กอดลูกมันจะน้อยเพียงนิดก็ตาม…

ท่ามกลางถนนเส้นใหญ่นิวาเดินตามริมฟุตบาทมาด้วยร่างกายที่อ่อนล้า ใบหน้าเปียกชุ่มไปด้วยคราบน้ำตา ในอ้อมกอดมีไดอารี่เปื้อนเลือด ภาพตรงหน้าพล่าเบลอ…

ก่อนที่เธอจะเดินขึ้นมาบนคอนโดของตัวเองแล้วทรุดตัวลงบนเตียง ร่างเล็กคว้าหมอนใบโตมากอดเอาไว้แน่น ราวกับมันคือตัวแทนของชายหนุ่ม…

“ฮึก…นิไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้” เปลือกตาคู่สวยปิดลงปล่อยสายธารแห่งความเสียใจไหลตามพวงแก้มหยดแหมะลงหมอนใบโต…

“…” นิวาปล่อยโฮออกมา กอดสุดท้ายที่เธอจะตั้งใจกอดลาก่อนจะจบกัน แต่เธอไม่คิดว่ามันอาจจะเป็นกอดสุดท้ายของชีวิตชายหนุ่ม ภาพในวันที่ทิศเหนือร้องให้ซบอกเธอยังผุดขึ้นมาในหัว เขากลัวจะเสียเธอไปจนยอมแลกด้วยชีวิต…

มือบางยกไดอารี่ขึ้นมาเปิดอ่านหน้าแรก เพราะก่อนไปชายหนุ่มถือมันมาเพื่อจะให้เธออ่าน…

‘ไดอารี่เล่มที่สอง เล่มแรกหายหาไม่เจอ’

( บันทึกตอน 10 ขวบ ผมจำอะไรไม่ได้ )

วันนี้ผมไม่สบายครับ แม่บอกว่าผมเกิดอุบัติเหตุพอออกมาพักที่บ้านผมก็จำอะไรไม่ได้สักอย่าง แม่แต่ผู้หญิงที่ผมเรียกว่าแม่ เธอเป็นคนบอกผม ว่าเธอคือแม่และคอยดูแลผมมาตลอดจนอาการหายดี พอผ่านมาหลายอาทิตย์ผมก็ถามหาพ่อ แม่บอกว่าพ่อทิ้งผมไว้กับแม่สองคนแล้วมีคนรักใหม่ พ่อไม่ได้รักพวกเรา และพ่อก็ใจร้ายมาก ใช้แต่อารมณ์ แล้วก็ชอบมั่วผู้หญิง?

ปี๊ด! ปี๊ด!…

โครม…!!

ในขณะที่เด็กชายวัยสิบขวบกำลังเดินไปที่สวนสาธารณะเพื่อไปหาน้องผู้หญิงขี้แงที่สนามเด็กเล่นเหมือนทุกวัน รถยนต์ก็พุ่งทะยานเข้าร่างจนเด็กชายนอนจมกองเลือดบนพื้น…

หลังจากเหตุการณ์เกิดขึ้นผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นก็เข้ามานำตัวส่งโรงพยาบาลส่วนผู้ชายคนนั้นก็โดนจับข้อหาเมาแล้วขับ…

พอออกจากโรงพยาบาลทิศเหนือก็สูญเสียความทรงจำ แม้กระทั่งแม่ของตัวเองเขายังจำไม่ได้ ตลอดเวลาเด็กชายก็มีเพียงแม่ที่คอยดูแลอยู่เคียงข้างมาตลอดจนหายดี มาวันนี้เด็กน้อยจึงถามถึงพ่อ…

‘แม่ พ่อไปไหนหรอครับ…ทำไมพ่อไม่มาหาเราบ้าง’

‘ไม่ต้องนึกถึงผู้ชายคนนั้น เขาไม่ใช่พ่อคน เขาใจดำเกินกว่าความเป็นมนุษย์…จำไว้นะลูก เหนือมีแม่แค่คนเดียว’ แก้วตาบอกลูกชายพร้อมกับยื่นมือไปลูบศีรษะทุย ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น…