ทาสรัก นิยาย บท 37

EP36

นิวาคิดตามไปคำพูดของอิฐ เด็กสาวนิ่งเงียบ เธอรู้คำตอบแล้วว่าเพราะอะไรเพียงไม่อยากพูดมันออกมาตอกย้ำเรื่องที่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว…

“อย่าปล่อยเวลาให้มันเลือนหายไปโดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ทำตามความรู้สึกตัวเองเถอะ ฉันแค่แนะนำเวลามันไม่เคยรอใครนะ แต่ที่เหลือเธอก็คงต้องเลือกเอง…” พูดจบมือหนาก็ล้วงบุหรี่ขึ้นมาแล้วส่งไฟแช็คให้นิวา

“อะไรคะ?”

“จุดให้หน่อย มือเจ็บอยู่” พอได้ยินแบบนั้นนิวาจึงยกมือขึ้นอังลมเอาไว้ แล้วจุดไฟให้ชายหนุ่ม…

“ที่คุณอิฐพูด…” มือบางส่งไฟแช็คคืนแล้วจ้องมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาที่เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“ฉันรู้มาตลอดแหละว่าเธอชอบมัน แปลกมั้ย รู้ว่าเธอมีคนที่ชอบแต่ยังเลือกที่จะบอก เพราะมันดีกว่าเก็บไว้ในใจไง บางทีฉันอาจจะไม่มีโอกาสบอกเธอเลยด้วยซ้ำ” ใบหน้าหวานพยักหน้าเข้าใจ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าทิศเหนือคิดตรงกันกับเธอมาตลอด ทวาความรู้สึกของเขามันถูกบอกผ่านตัวหนังสือ ไม่ได้ออกจากปากของเขาเอง…

“…” นิวานิ่งเงียบเธออยู่ในห้วงความคิดตัวเอง อิฐเห็นแบบนั้นจึงหันหลังพิงราวระเบียง มือหนายกขึ้นจับมวลบุหรี่ออกแล้วหันหน้าเป่าควันไปทางอื่น

“อาทิตย์นี้คงอึดอัดหน่อยนะ ที่ฉันจะแวะมาหาเธอทุกวัน ฉันไม่อยากผิดคำพูดของลุงไกร”

“ค่ะ…อะไรที่ทำให้คุณไกรสบายใจ คุณอิฐทำเถอะ”

“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันคิดว่าฉันตัดใจจากเธอได้ แต่คงต้องใช้เวลาหน่อย…” นิวาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะเธอเองก็มั่นใจเหมือนกันว่ายังไงอิฐคงตัดใจได้แน่นอน

มันอาจจะแปลกไปหน่อยที่ทั้งสองเปิดใจพูดกันตรงๆแต่มันก็ดีกว่าปล่อยให้อีกฝ่ายหนักใจ แล้วบรรยากาศระหว่างทั้งสองก็กลับมานิ่งเงียบเหมือนเดิมต่างคนต่างอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง…

โรงพยาบาล…

เกือบหนึ่งสัปดาห์ที่นิวาใช้ชีวิตอย่างไร้ความสุขเพราะความรู้สึกผิดที่มีในใจ ร่างเล็กผอมลงอย่างเห็นได้ชัดและวันนี้เป็นวันที่เธอตัดสินใจมาโรงพยาบาลเพื่อเอาทุกอย่างมาคืนเกรียงไกร มาเพื่อขอให้เขาฟื้น…

“แน่ใจหรอว่าไม่ให้ไปเป็นเพื่อน” อิฐที่นั่งแท็กซี่มาด้วยกันถามขึ้น ช่วงเวลาที่ผ่านมาชายหนุ่มก็คอยอยู่เคียงข้างกับนิวามาตลอด คอยให้กำลังใจ ทั้งๆที่ตัวเองก็กำลังพยายามตัดใจ…

พอไปเรียนมหาลัยทั้งสองก็ตัวติดกันจนคนในมอคิดว่าคบกัน แม้กระทั่งออกไปข้างนอก ไปทานข้าว หรือไปสถานที่ต่างๆอิฐก็จะตามไปเพราะกลัวนิวาคิดสั้น ยิ่งทำให้คนในมอที่แอบเห็นยิ่งคิดไปไกลกันใหญ่ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่…

“นิรบกวนคุณอิฐมามากแล้วนะคะ ถ้าไม่มีคุณอิฐป่านนี้นิคงเป็นลมเพราะกินอะไรไม่ลงอยู่ที่ไหนสักแห่ง…”

“ถ้าไอ้เหนือมันฟื้นขึ้นมา จะกลับไปมั้ย”

“นิ…คงไม่กลับไปค่ะ”

“คำตอบของเธอคงจะชัดเจนตั้งแต่วันแรกที่ลุงไกรฝากฉันให้ไปดูแลเธอแล้วสินะ…”

“ค่ะ” นิวาพยักหน้าตอบ เธอนอนคิดมาตลอดว่าจะอยู่ในที่ของตัวเอง ขอแค่ให้ชายหนุ่มฟื้นขึ้นมา กลับมาหาทุกคน กลับมาหาเกรียงไกรที่รอเขาทุกวินาที…

“ฉันควรดีใจหรือเสียใจก่อนดีล่ะ”

“ควรเสียใจก่อนค่ะ ถ้าคุณอิฐเป็นห่วงคุณไกร”

“โอเค รู้เรื่อง” อิฐพยักหน้าเข้าใจ

“นิต้องขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกัน” พูดจบนิวาก็เดินหายเข้ามาในโรงพยาบาล ส่วนอิฐก็เดินกลับขึ้นไปแท็กซี่คันเดิมที่ขับมาส่ง ตอนนี้แขนเขายังเข้าเฝือกอยู่จึงไม่สามารถขับรถได้ รถนิวาก็กำลังเข้าอู่ยังซ่อมไม่เสร็จ…

ด้านนิวาที่กำลังเดินมาห้องไอซียูด้วยขอบตาที่เริ่มร้อนผ่าวมากขึ้นเรื่อยๆ เธอมองภาพตรงหน้าด้วยความเลือนลาง สายตาเหลือบมองนาฎิกาข้อมือไปด้วย อีกไม่ถึงสามสิบนาทีก็จะถึงกำหนดหนึ่งอาทิตย์ที่คุณหมอบอก…

และถ้าทิศเหนือไม่ฟื้นขึ้นมา เธอคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต…

ตึก ตึก ตึก ตึก…

เสียงปลายท้าวที่กระทบกับพื้นได้ยินเสียงมาแต่ไกร ทำให้ทุกคนที่รอการกลับมาของทิศเหนือเงยหน้าขึ้นมอง…

“หนูนิ…” แพรพรรณยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อเห็นว่าเจ้าของฝีเท้านั้น

ทันใดที่นิวามาหยุดหน้าห้องไอซียู เกรียงไกรก็เดินมาหาเธอ ทั้งสองมองเข้าไปข้างในด้วยความรู้สึกปวดร้าวไม่ต่างกัน…

“นิ…ขอคุยกับคุณไกรหน่อยได้มั้ยคะ” นิวาเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาโดยที่สายตาไม่ได้มองคนข้างกาย ปลายเล็บจิกลงที่กระโปรงนักศึกษา เหมือนหัวใจมันถูกเข็มปักนับร้อยดวงให้ความรู้สึกทรมานแทบขาดใจ…

“เหลือเวลาอีกแค่ยี่สิบห้านาที ตาเหนือจะไม่อยู่กับเราแล้วนะ” เกรียงไกรก้มหน้าร้องให้ พร้อมกับทวนเวลาที่ขับเคลื่อนเข้ามาใกล้ทุกที…

“นิขอเวลาไม่นานค่ะ…” เด็กสาวพูดด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือแล้วเดินนำเกรียงไกรมาทางบันไดหนีไฟที่ไร้ซึ่งผู้คน ที่แนบแผ่นหลังกับผนังแล้วยกเรียวแขนขี้นกอดไดอารี่แนบกับตัวเองแล้วปล่อยโฮออกมา…

“…” เกรียงไกรที่เดินตามมาติดๆก็แนบกายเหมือนกันกับเด็กสาวไม่ต่างจากเธอโดยเว้นระยะห่างเอาไว้พอดี…

“นะ…นิไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้…”