ทาสรัก นิยาย บท 39
สรุปบท ตอนที่ 38 น้อยใจ: ทาสรัก
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 38 น้อยใจ – ทาสรัก โดย So Nonny
บท ตอนที่ 38 น้อยใจ ของ ทาสรัก ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย So Nonny อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
EP38
PY คอนโด…
“ขอบคุณนะคะที่มาส่งนิ” นิวาโบกมือลาอิฐหลังจากที่ชายหนุ่มนั่งแท็กซี่มาส่งถึงหน้าคอนโด ตอนนี้ฝนก็เริ่มเบาลงแล้ว ทิ้งเพียงความชื้นแฉะตามพื้น
“เดี๋ยว” อิฐเรียกเธอเอาไว้ ทำให้นิวาที่กำลังจะก้าวขาเดินหันหน้ากลับไปมอง
“คะ?”
“อย่าลืมเรื่องที่เราตกลงกันล่ะ ฉันหายดีเมื่อไหร่เรามาเดทกัน”
“ไม่ลืมค่ะ” นิวาเอ่ยตอบด้วยความมั่นใจ ที่ยอมทดลองเดทกับอิฐเพราะเด็กสาวรู้ดีว่าอิฐคงไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นกับเธอแล้ว มองแววตาที่เปลี่ยนไปจากเดิมก็ชัดเจนทุกอย่างดี เพียงแต่ว่าชายหนุ่มยังไม่มั่นใจ สับสนกับความรู้สึกอยู่ นิวาอยากทำให้อิฐสบายใจเลยยอมตกลง…
“แล้วเจอกัน”
“เดินทางกลับดีๆนะคะ”
“อืม”
ทิ้งท้ายเพียงเท่านั้นร่างเล็กก็เดินเข้ามายังล็อบบี้ของคอนโดส่วนอิฐก็ขึ้นแท็กซี่ไป ที่จริงวันนี้ตอนที่นิวาไปเยี่ยมทิศเหนือชายหนุ่มจะกลับแล้วทวาเขากลัวนิวาต้องการใครสักคนในเวลาแบบนั้นเลยเลือกที่จะอยู่รอจนเธอเดินออกมา…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก…
ในช่วงสายของอีกวันเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น นิวาจึงพาตัวเองลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการงัวเงียแล้วเดินไปเปิดประตูก็พบเข้ากับร่างของลูกพีชที่ยืนรออยู่หน้าห้องในชุดเล่น…
“โห…ไหวมั้ยนิ ตื่นเอาป่านนี้คงเหนื่อยแย่เลย”
“ก็นิดหน่อยหน่ะ” นิวาตอบแล้วเดินนำเพื่อนสาวเข้ามาในห้อง
“ไม่นิดแล้วมั้ง แล้ววันนี้คิดไว้รึยังว่าอยากทำงานอะไร”
“คงพวกงานพาร์ทไทม์แหละ ไม่งั้นงานอะไรก็ได้ที่ได้เงินเยอะๆ” พูดจบมือเรียวก็คว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นมา พลางเหลือบมองเช็คเงินของเกรียงไกร ซึ่งเมื่อคืนเธอก็ตัดสินใจโอนมันคืนไปหมดแล้วเพราะความรู้สึกผิด ส่วนค่าคอนโดยังพอมีเงินเก็บไว้จ่ายอีกหนึ่งเดือน
“โอเค ไปอาบนํ้าเถอะ จะได้ไปสมัครงานกัน”
“ลูกพีชตามสบายเลยนะ”
“อื้อ” พูดจบเด็กสาวก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย นิวาเดินออกมายังหน้ากระจกที่ลูกพีชกำลังนั่งพิจารณาอะไรบางอย่างอยู่…
“มีอะไรรึเปล่าลูกพีช”
“นิมีพวกเครื่องสำอางแค่นี้เองหรอ”
“ใช่…มันแปลกหรอ”
“ไม่แปลกหรอก แต่นิควรแต่งหน้าบ้างนะ อย่างเช่นลิปเนี้ย” ลูกพีชพูดพร้อมกับหยิบลิปมันไร้สีขึ้นมา “หัดทาสีชมพู ไม่งั้นก็สีส้มอิฐดูบ้าง ส่วนลิปมันก็ใช่บำรุง ปากจะได้น่าจุ๊บมากกว่าเดิม ลองทาของฉันดูสิ”
ลูกพีชหยิบลิปสีโปรดตัวเองขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายใบหรูที่แฟนหนุ่มเป็นคนซื้อให้ขึ้นมา ก่อนจะเปิดฝาออกแล้วเชยคางมนขึ้นค่อยๆประทับลงบนริมฝีปากจิ้มลิ้ม…
“อ่า…เสร็จแล้ว”
“สวยกว่าเดิมจริงด้วย”
นิวาเงยหน้าส่องกระจกมองดูตัวเอง พอหันกลับไปก็เห็นลูกพีชเทเครื่องสำอางออกจากกระเป๋า ไม่นานเธอก็ถูกเพื่อนสาวติวเข้มเรื่องการแต่งหน้า ไม่หนักเกินไป ไม่เบาเกินไป ซึ่งทำให้ใบหน้าหวานน่ามองมากกว่าเดิมยิ่งขึ้น หลังจากนั้นสองสาวก็ออกไปสมัครงาน พร้อมกับไปเอารถที่ซ่อมอยู่อู่…
…
@โรงพยาบาล…
เป็นเวลาหลายวันที่ทิศเหนือนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาล โดยมีสีจันทร์ แก้วตา สลับกันมาเฝ้า ส่วนเกรียงไกรก็ไปๆมาๆระหว่างโรงพยาบาลและหน่วยงาน แพรพรรณก็คอยเป็นคนจัดเตรียมทุกอย่างให้คนที่บ้าน…
“ป้าจันทร์ผมฝากดูแลตาเหนือด้วยนะ ผมต้องเข้าประชุมเรื่องด่วน”
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จเกรียงไกรก็หันมาคุยกับสีจันทร์ หลายวันมานี้เวลานอนของเกรียงไกรแทบไม่มี ลูกก็เป็นห่วง ไหนจะภาระผู้นำที่ต้องแบกรับอีกหลายชีวิตที่ตกเป็นเหยื่อของสารเสพติด
“รีบไปเถอะค่ะคุณไกร ทางนี้เดี๋ยวป้ากับแก้วตาดูแลเอง”
“เดี๋ยวผมกลับมานะครับ”
“ค่ะ”
“ไปเถอะดนัย” เกรียงไกรหันไปคุยกับเกรียงไกรที่ทั้งเป็นทนายและแฝงตัวในหน่วยงาน เรียกง่ายๆเขาเป็นคนในหน่วยงานที่พ่วงด้วยตำแหน่งทนายบังหน้า
พอลับร่างของทั้งสองสีจันทร์ก็หันมามองหน้ากับแก้วตาด้วยความท้อใจและเป็นห่วง เพราะทิศเหนือไม่ยอมคุยกับใครตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา สายตาเหม่อลอยเหมือนคิดถึงใครบางคนตลอดเวลา ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน เวลานอนคุณหมอก็ต้องฉีดยานอนหลับให้…
“วันนี้คุณเหนือจะยอมทานอะไรอีกไหมล่ะป้า”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว ยังไงคุณเหนือก็ต้องทานบ้างแหละ” พูดจบสีจันทร์ก็เดินเข้าไปในห้องของทิศเหนือซึ่งพยาบาลก็นำอาหารกลางวันและยามาให้แล้ว
“ป้า…เดี๋ยวฉันมานะ ฉันพอจะรู้วิธีแล้วแหละ อย่างน้อยๆขอให้คุณเหนือยอมกินอะไรบ้างก็ดีรบกวนคุณหมอมาบังคับบ่อยๆฉันก็แอบเกรงใจ”
“แล้ววิธีของแกนี้มันยังไงว่ะ”
“เอาน่า เดี๋ยวป้าก็รู้” พูดจบแก้วตาก็เดินออกจากบริเวณหน้าห้องพักฟื้น สีจันทร์จึงเดินเข้ามาด้วยความสงสารคนบนเตียง เธอเองก็รู้เหมือนกันว่าควรทำยังไง แต่ทั้งสองจบกันไปแล้วสีจันทร์อยากเคารพการตัดสินใจของเด็กสาว แต่มันไม่มีทางเลือกยิ่งปล่อยไว้แบบนี้ทิศเหนืออาจจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นมา เหมือนกับที่คุณหมอเคยบอก…
และตอนนี้เธอก็กำลังเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับอิฐ
พอเห็นใบหน้าของนิวา เหมือนร่างกายมันมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ต้องหัวใจแตกสลายเมื่อสายตาดันไปหยุดอยู่ร่างของอิฐที่ยืนอยู่ข้างกายนิวา รอยยิ้มที่กำลังจะผุดขึ้นเลือนหายไปทันที…
“ฉันรอข้างนอกนะ”
“ค่ะ” นิวาขานรับ อิฐจึงเดินนำแก้วตาและสีจันทร์ออกมา และพาออกไปทานข้าวข้างนอกแทน ปล่อยให้ทั้งสองได้คุยกัน…
ภายในห้องเหลือเพียงเธอและทิศเหนือนิวาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ ทวาร่างหนากลับพลิกกายหันหลังให้ เขาน้อยใจเด็กสาวแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ นิวาไม่เคยมาเยี่ยม ไม่เคยมาดูแล ปล่อยให้เขานอนรอแล้วรออีก พอกลับมาก็พาแฟนใหม่มาด้วย…
“ทำไมไม่ยอมคุยกับใครเลยละคะ ข้าวก็ไม่ยอมกิน โตแล้วนะอย่าทำตัวให้คนอื่นเป็นห่วงสิ…”
“…” แล้วยังไง ทุกคนเป็นห่วง แต่คงไม่รวมถึงเธอ…
“นิไม่รู้ว่าคุณทำแบบนี้เพราะต้องการอะไรกันแน่ ถ้าทำแบบนี้เพื่อเรียกร้องให้นิกลับไป หยุดเถอะนะคะมันไม่ได้ผล รีบรักษาตัวให้หายเถอะแล้วมาเริ่มใช้ชีวิตใหม่ ลืมเรื่องของเราเถอะนะคะ…” คำพูดของนิวาเหมือนยิ่งตอกย้ำให้เขาไม่อยากอยู่อีกต่อไปแล้ว ขอบตามันเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาก่อนที่หยดน้ำสีใสจะไหลลงตามหางตา…
“…” นิวาบอกให้เขาเอาแต่ลืม เขาจะลืมได้ยังไงในเมื่อนิวาเป็นทุกอย่างในชีวิตของเขา ลำพังตัวเองเป็นคนฆ่าลูกจากผู้หญิงที่รักมันก็ทรมานแทบขาดใจแล้ว…
“ต่อไปนี้ก็อย่าดื้อนะ…หัดกินอะไรบ้าง”
“ถ้าถูกบังคับมาก็กลับไปเถอะ…”
“คุณ…”
“กลับไปหาคนของเธอเถอะ” ร่างหนาเริ่มสะอื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ในเมื่อโลกของเขาไม่มีเธอ มันก็ไม่น่าอยู่อีกต่อไปแล้ว…
“นิ…”
“ฉันบอกให้ออกไป” นิวามองแผ่นหลังกว้างที่เริ่มร้องให้หนักกว่าเดิม เธออยากอธิบายแต่มันคงไม่มีประโยชน์อะไร เด็กสาวจึงเลือกที่จะเดินออกมาจนถึงประตู พลันน้ำตามันก็ไหลออกมาทั้งที่พยายามกลั้นมันเอาไว้แล้ว…
“ฝากขอโทษลูกด้วยนะ…ฉันไม่ได้อยากให้เขาตาย ถ้ารู้ว่าแม่ของลูกเป็นเธอ…”
.
.
.
Next...
“คุณไกรคะ…คือ…คุณเหนือหายตัวไปค่ะ แล้วมีคนที่ตึกนี้กระโดดตึกลงมาด้วย…”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทาสรัก