ทาสรัก นิยาย บท 43

EP42

“…” เขานิ่งเงียบไม่ตอบอะไรกลับมา ฉันจึงหันหลังกลับไปมองก็เห็นคนตัวโตลุกจากพื้นแล้วเดินไปที่นอกระเบียง นี้อย่าบอกนะว่าเขากำลังคิดอะไรบ้าๆอีก คงไม่หรอกมั้งคงเรียกร้องความสนใจซะมากกว่า คิดได้แบบนั้นฉันจึงเอื้อมมือไปปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วเข้าไปอยู่ในห้วงของนิทรา…

‘อุแว้…อุแว้’ เสียงของทารกน้อยสอดแทรกเข้ามาในโซนประสาท ทำให้ใบหน้าหวานที่สวมชุดนอนอยู่เดินเข้าไปในห้องเพื่อตามหาเสียงของทารกน้อย

พอเปิดประตูเข้าไปสายตาก็ไปหยุดอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ มีร่างของชายหนุ่มคุ้นตาที่นั่งหันหลังให้พร้อมกับอุ้มลูกน้อยในอ้อมกอด หยอกล้อกันอย่างมีความสุข นิวาจึงค่อยๆเดินไปหย่อนตัวนั่งลงข้างกายผู้ชายคนนั้น…

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาจึงหันกลับมามองเธอทำให้รู้ว่าผู้ชายที่กำลังอุ้มเด็กน้อยอยู่คือทิศเหนือ ส่วนทารกที่อยู่ในอ้อมกอดอุ่นหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับเธอและชายหนุ่ม ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของใคร…

‘…ลูกเราน่ารักมั้ย น่ารักเหมือนแม่เลยเนาะ’ ทิศเหนือถามเองตอบเอง ทำเอาเด็กสาวที่กำลังมีความโกรธในใจอยู่ไม่ยอมคุยกับเขา มือเรียวพยายามจะยื้อร่างป้อมมากกกอดเอาไว้ ทวาสายตาเปล่งประกายระยิบระยับที่มองเธออยู่กลับสั่นระริก ดวงตาหมองเศร้าจึงช้อนมองคนข้างกาย…

'สงสัยลูกคงอยากให้เธอคุยกับฉัน…’

‘อย่าคิดอะไรเองเลยค่ะ แกยังไม่รู้เรื่องอะไรขนาดนั้น’ นิวาตอบปฏิเสธ กำลังจะยื้อคนตัวเล็กกลับ

‘แง~’ แขนอ้วนกลมขาวราวกับปุยนุ่นแกว่งไปมาไม่หยุดนิวาจึงสอดปลายนิ้วเข้าไปแหย่เล่นในกำปั้นกลม ทวามือของเด็กน้อยค่อยๆปัดป่ายมือเรียวไปข้างไว้บนหลังมือหนา แววตาเอ็นดูของนิวาจึงแปรเปลี่ยนเป็นความสงสัย

‘หนูอยากให้พ่อจับมือแม่หรอครับตัวเล็ก’

‘…’ มีเพียงแววตาใสตอบกลับมา ทารกน้อยมองไปที่ผู้เป็นแม่นั้นทำให้สัญชาตญาณของเธอมันบ่งบอกว่าลูกน้อยต้องการจะสื่ออะไรกันแน่…

‘ทำไงดีแม่เขาไม่ยอมใจอ่อนให้พ่อเลยครับ’ ทิศเหนือแสร้งทำเป็นน้อยใจแล้วก้มหน้าคุยกับลูกน้อย นิวาจึงตัดสินใจจับมือป้อมเอาไว้โดยที่ไม่มองใบหน้าของคนตัวโต

‘แง~’

‘อะไรนะครับ…อยากให้พ่อจับมือแม่’ ชายหนุ่มเหมือนคุยกับทารกน้อยเข้าใจ มือหนาจึงกอบกุมหลังมือเนียนเอาไว้ ทำให้รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างหน้าเหลือเชื่อ…

“แค่กๆ” กลิ่นไหม้เหม็นฉุนลอยแตะปลายจมูกเชิดรั้นทำให้นิวาสำลักควันออกมาหลุดจากห้วงความฝันในช่วงเช้าของวันถัดมาเปลือกตาคู่สวยเปิดขึ้นแล้วลุกจากเตียงเดินตามกลิ่นนั้นไป…

“คุณเหนือ!?” นิวารีบวิ่งไปกระชากคนตัวโตออกจากเตาไมโครเวฟควันเริ่มลอยคลุ้ง มือหนาเปื้อนคราบดำของก้นหม้อที่เริ่มไหม้จากเตาแก๊ส เธอรีบไปดึงคันเอ้าท์ไฟลงแล้วปิดแก๊สเอาไว้ ก่อนไฟจะไหม้ทั้งคอนโด พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยร่างเล็กจึงทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้พลางถอนหายใจออกมา…

“เฮ้อ…”

“นิ…ฉันทำข้าวต้มให้เธอได้แล้ว”

ทิศเหนือเดินมาข้างกายแล้ววางชามข้าวต้มที่ขูดออกจากหม้อตรงหน้าเธอ ทำให้กลิ่นเหม็นฉุนลอยเข้าจมูกนิวาช้อนตามองร่างหนาที่ใบหน้ามีคราบเปื้อนสีดำ ร่างกายสวมผ้ากันเปื้อนกลับด้านพร้อมกับรอยยิ้ม…

อยากจะด่า แต่มันก็ด่าไม่ลง…

“ทีหลังถ้าทำไม่เป็นก็ไม่ต้องฝืนนะคะ…ครัวนิพังหมดแล้ว” เธอเอ่ยบอก แล้วระงับอารมณ์ก่อนจะจับชามข้ามต้มมาแล้วเทใส่ขยะจนเกลี้ยงพอหันกลับไปใบหน้าหล่อเหลาก็เจื่อนลงสายตามองข้าวต้มไหม้ที่กินไม่ได้สลับกับมองใบหน้าหวาน…

“รังเกียจกันจนต้องเททิ้งเลยหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะแต่นี้มันกินไม่ได้แล้ว”

“…” ชายหนุ่มนิ่งเงียบแล้วก้มหน้าหลบสายตา

“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะ…มันไม่ได้น่าสงสาร” นิวาบ่นให้คนตัวโตแล้วหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดตามผิวแก้มเนียนใสจนหน้าอิจฉาออกทีละนิด

“ก็ฉันตื่นแต่เช้ามาเพื่อทำกับข้าวให้เธอกิน…”

“ทั้งๆที่รู้ว่าทำไม่เป็น”

“มันผิดด้วยหรอที่ฉันอยากทำอะไรเพื่อเธอบ้าง แค่อยากดูแล…”น้ำเสียงเรียบนิ่งตอบอู้อี้ สายตาจ้องมองใบหน้าหวานทุกสัดส่วน จนมาอยุดที่ริมฝีปากจิ้มลิ้ม ทำเอานิวาหยุดชะงัก…

“นิดูแลตัวเองได้ค่ะ…ไม่ได้ต้องการให้ใครมาดูแล” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นนิวาก็ชักมือกลับแล้วทิ้งเศษทิชชูลงถังขยะ ฝันเมื่อคืนมันเกือบทำให้เด็กสาวใจอ่อน “ส่วนคุณก็ไปอาบน้ำแล้วออกจากห้องนิด้วยนะคะ กลับไปพักผ่อนที่บ้านตัวเอง นิต้องไปเรียน…”

สายตาละห้อยมองตามแผ่นหลังบางแล้วถอดผ้ากันเปื้อนออก ส่วนนิวาก็เดินมาหยิบโทรศัพท์เพื่อบอกช่างมาดูครัวให้ หลังจากนั้นก็กดเข้าไปอ่านในกรุ๊ปห้องที่อาจารย์พึ่งแจ้งมาว่ายกเลิกคลาสเช้า…

ครืด… ครืด…

‘ลูกพีช’

พอมีเสียงเรียกเข้านิวาจึงกดรับสาย…

“ว่าไงลูกพีช”

( พี่เหนืออยู่กับนิมั้ย…พวกพี่ไฟนอลติดต่อไปติดเลย ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ )

“อื้อ…ถ้าเป็นไปได้บอกพวกพี่แกมาพาคุณเหนือกลับที ไม่ยอมไปไหนเลย”

( คงยากอะนิ ขนาดโทรยังไม่ติด ไปลากตัวกลับคงไม่มีทางแน่พี่เหนือไม่ยอมหรอก )

“งั้นหรอ…” นิวาทวนซ้ำแล้วเบือนตาไปทางประตูครัวพอเห็นร่างหนายืนกอดอิกพิงขอบประตูจ้องมองมาที่เธอ ร่างเล็กจึงสะดุ้งตกใจเมื่อสบตาเข้ากับชายหนุ่มเต็มๆ…

( พวกพี่เขาฝากดูแลพี่เหนือด้วยนะ…ถือว่าทำบุญก็ได้ )

“คือ…แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวโทรกลับ” นิวาชิงตัดบทแล้วกดตัดสายในทันที ก่อนจะเดินไปประจันหน้ากับคนตัวโต…

“ใครโทรมา?”