ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 14

มณีอินลืมตาตื่นขึ้นช้าๆหญิงสาวรู้สึกหนักหัวมาก อารีอาเห็นหญิงสาวขยับตัวจึงเดินไปปลุกกาซิมทั้งสองจึงลุกไปดูหญิงสาว

“ฟื้นแล้วหรือครับคุณอิน”กาซิมถาม

“ขอน้ำหน่อยค่ะ”หญิงสาวบอกเสียงแหบพร่า เด็กสาวยกแก้วน้ำมาจรดที่ปากเรียวและประคองให้หญิงสาวดื่ม

“ขอบคุณมาก”

“ผมมีอีกเรื่องที่จะบอกคุณ พ่อของคุณนพมาศเสียเธอก็เลยต้องเดินทางกลับประเทศไทยด่วน”

“ค่ะ ไม่เป็นไร ฉันทำคนเดียวได้สบายมาก” หญิงสาวยิ้ม

“หิวหรือเปล่าผมจะได้บอกให้เขาหาอะไรมาให้ทาน” หญิงสาวส่ายหน้า เธออยากพักผ่อนมากกว่า

“ไม่ค่ะ ฉันอยากนอนพักนะคะพรุ่งนี้จะได้กลับไปทำงานต่อ” หญิงสาวบอก

“คงยังไม่ได้นะครับเพราะคุณหมอบอกให้คุณอินนอนพักอีกสองสามวัน”

“แต่ว่า...”หญิงสาวทำท่าจะค้าน

“ถ้าคุณอินอยากหายเร็วๆก็ต้องเชื่อหมอเขาซิครับ นอนเถอะครับดึกมากแล้ว”

มณีอินเอนตัวลงนอนอีกครั้งและก็หลับไปด้วยความเพลียจากพิษไข้ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวหลับแล้วกาซิมและอารีอาจึงไปนอนบ้าง

กาซิมกลับมาที่คฤหาสน์เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและรายงานเจ้านายหนุ่มถึงอาการของหญิงสาว

“เป็นไงบ้างกาซิม” จามาลเอ่ยถามขึ้นก่อน

“เธอฟื้นแล้ว แต่ดื้อจะมาทำงานต่อให้ได้ ผมต้องใช่คำขู่หลายอย่างกว่าเธอจะยอม”

“ฮึ ฮึ” ชายหนุ่มหัวเราะ

“นายหัวเราะอะไรครับ” นาธาลถามอย่าสงสัย

“เปล่า” ชายหนุ่มตอบ

“ตั้งแต่คุณมณีอินมาที่นี่นายของเราก็อารมณ์ดีเกือบทุกวัน หัวเราะอย่างไม่มีสาเหตุ” กาซิมพูดกระเซ้านายหนุ่ม

“รู้ดีจริงนะพวกนายเนี่ย”

“วันนี้วันหยุดนายจะไปเยี่ยมเธอหรือเปล่า” นาธาลถาม

“ฉันมีนัดกับฟีน่าจะพาเธอไปทานข้าวและก็ดูหนัง” ชายหนุ่มบอก

“พวกนายก็ไปพักผ่อนกันได้แล้ว เอ่ออย่าลืมเอาเสื้อผ้าไปให้อารีอาด้วยนะ ช่วงกลางวันมีพยาบาลเฝ้าให้ใช่ไหม”

“ครับผมเลยกลับมานอนที่บ้านดีกว่า นอนที่โน่นหลับๆตื่นๆ” กาซิมบอก

“งั้นนายไปพักเถอะเดี๋ยวฉันเอาเสื้อผ้ากับอาหารไปให้อารีอาเอง”นาธาลหันมาบอกกับเพื่อนรัก

“ขอบใจมาก” กาซิมกล่าวและเดินออกมาจากห้องทำงานของชายหนุ่มก่อนจะแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ของตนเอง

หญิงสาวรู้สึกรำคาญไม่น้อยที่ต้องนั่งๆ นอนๆ อยู่กับเตียงแบบนี้แถมเจ้าของไข้ก็ไม่มาสนใจ ส่งแต่ลูกน้องมาแทน