ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 15

มณีอินเบนสายตามามองร่างนั้นไม่ใช่ใครผู้อาวุโสแห่งบ้านนี้นั้นเอง

“คุณซาฮารู้เรื่องนี้ด้วยหรือว่าทั้งสองคนจะร่วมมือกันทำร้ายผู้หญิงคนนี้ แต่ฟังจากการพูดจาแล้วไม่น่าจะใช่แบบนั้น” หญิงสาวพูดเบาๆ และก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อมีอะไรบางอย่างผลักหญิงสาวให้เข้ามาในห้องนั้น เธอล้มกลิ้งลงไปบนพื้นพรม ทุกคนภายในห้องต่างตกใจและหันมามองกันเป็นตาเดียว

“ในเมื่อคุณอยากรู้ผมก็จะสนองให้ ดูเสียซิ ดูให้เต็มตานี่ไงคนที่ร้องอย่างเจ็บปวดนี่ไง” ชายหนุ่มหน้าแดงด้วยแรงโทสะ

เขากระชากหญิงสาวให้ลุกขึ้นและเดินเข้าไปหายามีนะที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงทั้งแขนและขาถูกพันธนาการเอาไว้ มณีอินมองภาพนั้นอย่างเวทนา แล้วใครกันที่ทำแบบนี้ได้

“คุณทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไงคุณมันไม่ใช่คน คุณมันคือซาตาน” หญิงสาวตะคอกใส่หน้าเขาและเป็นผลให้หญิงสาวต้องลงไปกองอยู่กับพื้นอีกครั้ง ซาฮารู้ดีว่าเวลาที่หลานชายโกรธมันน่ากลัวขนาดไหนมณีอินตัวเล็กเท่านี้ไม่รอดเงื้อมือของเขาแน่

“พอได้แล้วจามาล ในเมื่อรู้แล้วก็ช่างเธอเถอะ ป้าก็ไม่อยากปิดบังใครอีกต่อไปแล้ว” หญิงวัยดึกกล่าวอย่างหมดอาลัยตายอยาก

“เป็นไงล่ะอยากเห็นก็ได้เห็นแล้วพอใจหรือยัง” เขาตวาดใส่เธออีก

“ฉันขอโทษ ฉันไม่คิดว่ามันจะร้ายแรงแบบนี้” หญิงสาวกล่าวขอโทษชายหนุ่ม

“มันง่ายไปหน่อยมั้ง มานี่ฉันจะเล่าให้ฟัง” ชายหนุ่มลากหญิงสาวไปที่ห้องนอนของเธอ

“จะพาฉันไปไหน” มรีอินพยายามขืนตัวเองเอาไว้แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้

“ก็อยากรู้เรื่องไม่ใช่หรือฉันก็จะเล่าให้เธอฟังนะซิ นั่งลง” เขาสั่งและกดหัวไหล่ให้หญิงสาวนั่งลงกับเก้าอี้

“ยามีนะเป็นน้องสาวของฉันเมื่อ 3 ปีก่อนเขาแต่งงานไปกับชายหนุ่มเศรษฐี พ่อแม่รวย ฉันพยายามคัดค้านเท่าไรก็ไม่ฟัง เพราะฉันรู้ดีว่าผู้ชายคนนั้นเป็นเพล์บอยขนาดไหน” ชายหนุ่มทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ตรงข้ามหญิงสาว

“หลังจากนั้นไม่นานก็มีข่าวว่ายามีนะทะเลาะกับเจ้าหมอนั่นทุกวันและข่าวของน้องสาวฉันก็หายเงียบไปจนพ่อแม่ทุกข์ใจ ฉันจึงให้ลูกน้องไปสืบข่าวและตามหาตัวเธอจนมารู้ว่ามันขังน้องสาวของฉันเอาไว้ที่ห้องลับใต้ดินและขายเธอให้กับเพื่อนที่มาเที่ยวที่บ้าน ยามีนะทั้งผิดหวังและเจ็บช้ำมากจนเกินที่หัวใจดวงน้อยๆจะรับไว้ พอแม่ของงฉันเห็นน้องสาวในสภาพแบบนั้นก็ถึงกับช็อคแน่นิ่งไป ฉันต้องเสียทั้งแม่และทั้งน้องสาวในเวลาเดียวกันเธอคิดว่าฉันจะทนได้หรือเปล่า” มณีอินเดินมานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของชายหนุ่ม

“แต่คุณทำดีที่สุดแล้วนะคะคุณจามาล คุณพยายามหาหมอที่ดีที่สุดมารักษาเธอแล้ว”

“แต่มันก็ไม่มีผลอะไรเลย เธอบอกกับฉันหน่อยซิว่าฉันควรจะทำอย่างไรดี” ชายหนุ่มเขย่าหญิงสาวจนหัวสั่น

“ผมขอโทษ” ชายหนุ่มรู้สึกคัวจึงปล่อยหญิงสาว

“ไม่เป็นไรค่ะ ที่เมืองไทยการรักษาโรคแบบนี้เขาต้องใช้ใจรักษาควบคู่ไปกับยาปฏิชีวนะค่ะ” หญิงสาวบอกกับเขา ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

“ทำไมคุณไม่หัวเราะเยาะผมล่ะ”

“ถึงฉันจะไม่ชอบคุณแต่ก็ไม่คิดที่จะเอาปมด้อยหรือข้อผิดพลาดของใครมาประจานหรือเห็นเป็นเรื่องตลกหรอกนะคะ” ชายหนุ่มมองเธออย่างขอบคุณ

“ถ้าคุณไม่รังเกียจฉันจะขอช่วยพวกคุณอีกแรงนะคะ” หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างรอฟังคำตอบ ชายหนุ่มครุ่นคิด

“ฉันรับรองว่าจะไม่ทำให้ผิดหวังเลยนะคะ ขอโอกาสฉันนะคะ” หญิงสาวขอร้องเขาด้วยสายตาที่แน่วแน่

“ก็ได้ แต่ต้องมีคนยู่ด้วยตลอดเวลานะ” หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจ

“ขอบคุณมากค่ะ”