ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 8

หลังจากที่ทำกิจกรรมส่วนตัวเรียบร้อยแล้วมณีอินก็เดินสำรวจไปทั่วจนมาถึงห้องๆหนึ่งที่ล็อคกุญแจไว้อย่างแน่นหนา แต่ด้านในมีเสียงดังออกมาหญิงสาวแน่ใจว่าเป็นเสียงคนแน่นอนแต่ฟังแล้วจับใจความไม่ได้เลย มณีอินพยายามหาช่องเพื่อมองรอดเข้าไปด้านในแต่ก็ต้องตกใจเมื่อมีเสียงตวาดดังมาทางด้านหลัง

“คุณมาทำอะไรที่นี่” หญิงวัยกลางคนนางหนึ่งมองมาทางมณีอินตาเขียวสายตาที่มีอำนาจทำให้หญิงสาวยืนตัวแข็งไปชั่วขณะก่อนจะตอบกลับไป

“เปล่านะคะพอดีอินได้ยินเสียงเหมือนเสียงคนอยู่ด้านในก็เลย….”

“เพิ่งมาใหม่ก็จุ้นจ้านซะแล้วที่นี่มีกฎห้ามยุ่งเรื่องของที่นี่และห้ามสอดรู้สอดเห็นไม่งั้นอาจจะมีอันตรายได้” นางพูดเสียงเรียบแต่แฝงไว้ด้วยอำนาจ

“เชิญที่ห้องอาหารดีกว่านะคุณ....”

“มณีอินค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวเอง

“หวังว่าเพื่อนคุณอีกคนจะไม่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของชาวบ้านอีกคนนะ” ซาฮาตำหนิอยู่ในที นางเป็นคนดูแลบ้านนี้และเป็นพี่สาวของอูลดาหรือก็คือป้าของจามาลนั่นเอง มณีอินเดินตามหญิงนางนั้นออกมาจากห้องลึกลับแต่ความสงสัยของหญิงสาวยังไม่คลายลงและคนอย่างมณีอินถ้าต้องการรู้อะไรก็ต้องรู้ให้ได้

“นายท่าน” มนัสโค้งศีรษะให้หญิงผู้นั้น ก่อนจะแนะนำให้มณีอินและนพมาศรู้จัก

“คุณอิน คุณมาศครับท่านนี้คือท่านซาฮาผู้ดูแลบ้านหลังนี้ครับ” หญิงสาวทั้งสองยกมือไหว้ตามความเคยชินของหญิงไทย

“สวสัดีค่ะ”

“เชิญนั่งซิ ตามสบายนะคงอีก 2 วันกว่าหลานฉันจะกลับมา”

มณีอินหันไปมองมนัสเป็นเชิงถามว่าหลานชายของนางเป็นใคร

“หลานชายของท่านซาฮาคือคนที่จ้างพวกคุณมาเก็บข้อมูลเพื่อทำหนังสือท่องเที่ยวนั่นแหล่ะครับ”

มณีอินพยักหน้า นพมาศมีท่าทางตื่นเต้นไม่น้อย

“แล้วหนุ่มหรือแก่คะ”หญิงสาวถามอย่างลืมตัว

“หนุ่มครับแถมโสดอีกด้วย และเก่งมากด้วยนะครับ ธุรกิจที่นี่เกือบทุกอย่างท่านจะมีหุ้นส่วนด้วยทั้งนั้น” มนัสกล่าวด้วยความชื่นชม แต่มณีอินกลับรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อทานอาหารเสร็จหญิงสาวก็รับทราบว่าตนเองจะต้องไปเก็บข้อมูลที่ใดบ้างและต้องทำอย่างไรเมื่ออยู่ที่นี่ หญิงสาวสงสัยอยู่หนึ่งคำสั่งที่ชายหนุ่มบอกกับเธอว่าในช่วงกลางคืนถ้าได้ยินเสียงอะไรก็ตามห้ามออกมาจากห้องเด็ดขาดไม่อย่างนั้นจะไม่ได้กลับเข้าไปในห้องอีกเลย นพมาศหน้าเสียและถามชายหนุ่มออกไปอย่างหวาดๆ

“ที่นี่มีผีหรือไงคะคุณมนัส”

“ผมก็ไม่รู้นะครับเพราะผมเองก็ไม่กล้าที่จะอยู่ที่นี่ถ้าไม่จำเป็น” ชายหนุ่มบอกและลาสองสาวกลับที่พักของตนเอง มณีอินเดินมาส่งนพมาศที่ห้องก่อนจะเดินกลับเข้าห้องของตนเอง หญิงสาวนอนไม่หลับคิดถึงคำพูดของไกด์หนุ่มและห้องลึกลับที่เธอเห็นจนล่วงเข้าเที่ยงคืน หญิงสาวก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้น

มณีอินพยายามฟังให้ชัดเจนว่าเสียงนั้นมาจากทางทิศใดก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ประตูและแนบหูฟังมีเสียงพูดคุยเบาๆถึงเธอจะกล้าเพียงใดแต่ก็ไม่อยากทำตัวให้มีปัญหาเพราะงานที่ได้รับมอบหมายมามันมีค่ามาก หญิงสาวจึงเดินกลับมานั่งลงบนเตียงและข่มตาให้หลับในที่สุด

รุ่งเช้าของวันใหม่ที่อัลไบม่าหญิงสาวตื่นแต่เช้าถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะนอนดึกอากาศที่นี่ในตอนเช้าเย็นสบายแต่ในตอนกลางวันกลับร้อนระอุ มนัสมาหาหญิงสาวทั้งสองแต่เช้า

“เป็นไงบ้างครับเมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มถามอย่างอารมณ์ดี