ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 19

โอเอซิสแห่งนี้เป็นสถานที่ที่คนภายนอกไม่ค่อยรู้จักกันมากนักนอกจากจะมีไกด์นำเที่ยวมาเท่านั้น ที่นี่มีทั้งสวนองุ่น สวนอินทผาลัมและผลไม้อีกหลายอย่างที่มณีอินไม่เคยเห็นมาก่อน ดูๆ ไปก็คล้ายกับสวนเปิดแถวๆ เมืองเชียงใหม่ที่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าไปซื้อหาและเดินชมธรรมชาติได้ตามความพอใจ ใจกลางของโอเอซิสเป็นทะเลสาบขนาดเล็กน้ำใสราวกับกระจกแก้ว ที่นี่เขาเน้นการดูแลธรรมชาติให้คงอยู่เหมือนเดิม

กลุ่มของหญิงสาวเลือกสถานที่ใกล้ๆ กับทะเลสาบเพราะกระไอเย็นจากทะเลสาบจะทำให้เราสดชื่นขึ้น ยามีนะดูตื่นเต้นมากกว่าคนอื่นเพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้ออกมาแบบนี้ มณีอินมองหญิงสาวอย่างเวทนา อายุ 20 ปีกว่าแต่กลับต้องมาอยู่ในสภาพที่เหมือนเด็กเล็กๆ

“คุณอย่ามองน้องสาวของผมแบบนั้นได้ไหม อย่ามองด้วยความเวทนาแบบนั้นผมไม่ชอบ” ชายหนุ่มกระซิบบอกทำให้หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย

“ฉันยอมรับว่าเวทนาเธอแต่ก็ไม่ได้หวังร้ายกับเธอนี่คะ” หญิงสาวเชิดหน้าใส่ก่อนจะเดินหนี

“วันนี้ฉันอารมณ์ดีอย่ามากวนประสาทกันดีกว่า” เธอหันไปบอกเขา

“ก็ได้” ชายหนุ่มบอก

“เราไปจัดสถานที่กันดีกว่าผมชักหิวแล้วเมื่อเช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย” ชายหนุ่มบอกและคลำที่หน้าท้องของตนเอง หญิงสาวอมยิ้ม

“ตามมาซิคะฉันจะหาของว่างให้ทาน” หญิงสาวยิ้ม

“คุณรู้หรือเปล่าว่าเวลายิ้มคุณสวยมากเลยนะ”

“รู้แล้วค่ะ คุณมนัสบอกฉันแล้ว” ชายหนุ่มรีบหุบยิ้มทันที หญิงสาวถึงกับงงว่าอารมณ์เขาเป็นแบบไหนกันแน่ เขารีบเดินนำหน้าหญิงสาวไป มณีอินย่นจมูกใส่แผ่นหลังกว้างของเขา

“เป็นอะไรของเขาอยู่ๆก็หน้าบูด คนบ้า” หญิงสาวบ่นและเดินตามเขาไป เธอหยิบโรตีที่ทำเมือเช้าขึ้นมาและโรยด้วยน้ำตาลให้เขาพร้อมกับกาแฟที่ชงติดเอามา

“ขอบคุณ” ชายหนุ่มพูดเบาๆ มณีอินลุกขึ้นเดินไปหายามีนะและซาฮาที่กำลังเพลินอยู่กับดอกไม้และผีเสื้อที่บินมาตอมดอกไม้ ยามีนะดูสดชื่นและสดใสราวกับดอกไม้แรกแย้มแต่ต้องมาบอบช้ำเพราะน้ำมือของผู้ชายที่เห็นแก่ตัวและชอบเอาเปรียบผู้หญิง

‘จริงซิเอารูปที่เป็นธรรมชาติและน่ารักแบบนี้ไปลงด้วยดีกว่า’ หญิงสาวคิดและยกกล้องขึ้นมาเพื่อถ่ายรูปนั้นเก็บเอาไว้ แต่แล้วกล้องของเธอก็ถูกดึงเอาไปจากมือด้วยมือของชายหนุ่ม

มณีอินมองหน้าชายหนุ่มอย่างสงสัยและไม่เข้าใจ จามาลต้องการกล้องไปถ่ายรูปเองอย่างนั้นหรือ แต่ความคิดของหญิงสาวก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อชายหนุ่มเปิดดูภาพทีละภาพ

“คุณจะทำอะไรอีก” ชายหนุ่มถามเสียงแข็ง

“ฉันก็จะถ่ายรูปยามีนะนะซิมีอะไรหรือ” หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างสงสัย

“ไม่ได้ผมไม่ชอบให้ใครมาเอารูปของน้องสาวผมออกไปเผยแพร่ที่อื่น”

“ทำไมจะไม่ได้หรือว่าคุณอายที่มีน้องสาวเสียสติแบบนี้” หญิงสาวเริ่มเสียงดังใส่เขาและพยายามจะคว้ากล้องคืนมา แต่ชายหนุ่มตัวสูงกว่าและใหญ่กว่าแค่เขาชูกล้องขึ้นหญิงสาวก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

“เอากล้องฉันคืนมานะ” หญิงสาวกระโดดเพื่อหยิบกล้องและไม่ให้โดนตัวชายหนุ่ม ยิ่งอยู่ใกล้เขาหัวใจของเธอก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นทุกครั้ง

“ผมไม่คืนจนกว่าคุณจะรับปากว่าจะไม่ถ่ายรูปน้องสาวผม” หญิงสาวยืนเท้าเอวมองหน้าเขา

“คุณต้องบอกฉันมาก่อนว่าเพราะอะไร” หญิงสาวยื่นข้อเสนอ ชายหนุ่มยืนหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างระอาใจ

“นี่ถ้าเธอเป็นเด็กล่ะก็ฉันจำเธอมาตีก้นไปแล้ว บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ ไม่มีเหตุผงอื่น”

“งั้นฉันก็ไม่รับปากคุณ เอากล้องฉันคืนมา คุณละเมิดสิทธิส่วนบุคคลมากเกินไปแล้วนะคะ” หญิงสาวบอกและก็กระโจนเข้าหาชายหนุ่มอีกครั้งอย่างรวดเร็วโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัวทั้งคู่จึงล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้นโดยที่หญิงสาวอยู่ด้านล่างและมีชายหนุ่มนอนทับเธออยู่ ซาฮาและยามีนะวิ่งมาดู

“เกิดอะไรขึ้น จามาลทำอะไรน้องลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย ลุก” ก็สภาพที่ทั้งสองนอนอยู่นั้นใครเห็นก็ต้องเข้าใจผิดกันทั้งนั้น ยามีนะตบมืออย่างชอบใจ

“พี่ชายชอบนางฟ้า ดีใจจังเลยนางฟ้าจะได้อยู่กับยามีนะตลอดไป”

“ไม่ใช่อย่างที่ป้าคิดนะครับ” ชายหนุ่มลุกขึ้น

“ใช่ค่ะ อินจะเข้าไปเอากล้องคืนมาก็เลยล้มลงไปทั้งคู่ไม่มีอะไรจริงๆนะคะ” หญิงสาวรีบบอกปฏิเสธ

“แล้วเราไปเอากล้องของหนูอินมาทำไม” ซาฮาถามหลานชาย

“ก็เธอจะถ่ายรูปยามีนะ” ชายหนุ่มอธิบาย

“แล้วทำไม มาเที่ยวก็ต้องถ่ายรูปเก็บเอาไว้ดูเล่นบ้างไม่เห็นจะแปลก”

“ป้าอย่าลืมซิครับว่าคนที่ไม่ชอบผมก็มีมาก ผมไม่อยากให้ยามีนะเป็นอะไรไป” ชายหนุ่มอ้างเหตุผล

หญิงสาวเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี่เองว่าเขารักและเป็นห่วงน้องสาวมากขนาดไหนนี่แหล่ะคือความรักที่บริสุทธิ์

“ตกลงค่ะ ฉันจะไม่ถ่ายรูปยามีนะแต่ขอกล้องคืนได้ไหมในนั้นมีงานของฉันอยู่ด้วยนะคะ” หญิงสาวบอกเขาอย่างกังวล ชายหนุ่มจึงคืนให้