ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 18

มณีอินล้มตัวลงนอนแต่ก็ไม่หลับ หญิงสาวคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ที่เมืองไทยเขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ากันแต่ที่นี่เธอเห็นเขาทำแต่งานหรืออาจเป็นเพราะเขาเกรงใจฟีน่าแฟนสาวของตนเองจึงไม่แสดงอาการเจ้าชู้ให้เห็น

“จะไปคิดเรื่องของเขาทำไมกันมณีอิน รีบทำวานของเธอให้เสร็จแล้วก็กลับเมืองไทยจะได้ไม่ต้องเจอหน้าผู้ชายคนนี้อีก” หญิงสาวบอกตัวเองและนอนคว่ำหน้าซบหน้าลงกับหมอน

ชายหนุ่มเดินออกมายืนรับลมที่หน้าระเบียงห้องของตนเอง ใบหน้าของหญิงสาวนางหนึ่งลอยเข้ามาในความคิด เขาหวนคิดไปเมื่อครั้งที่เขาไปเมืองไทยและถูกพี่สาวของเธอปฏิเสธจนทำให้เขาโกรธจนแทบบ้า ครั้งแรกที่ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวเขาก็ลืมหายใจไปชั่วขณะ แต่ท่าทางกวนโทสะและคำพูดยอกย้อนของเธอก็ทำให้เขาถึงกับหน้ามืดแทบจะข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ไม่ได้ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้เขาต้องว่าจ้างบริษัทที่เธอทำงานอยู่มาจัดทำหนังสือแนะนำการท่องเที่ยวให้และเจาะจงไปที่ตัวของหญิงสาวโดยตรง

“ก๊อก ก๊อก”

“เข้ามา”

“นายครับพรุ่งนี้ท่านซาฮา คุณยามีนะและคุณมณีอินจะไปปิกนิคกันที่โอเอซิส ท่านซาฮาฝากให้ผมบอกกับนายตั้งแต่เช้าแล้วแต่ผมลืมนะครับ” กาซิมบอกอย่างกล้าๆกลัว

“แล้วทำไมไม่บอกซะพรุ่งนี้เช้าเลยล่ะ” ชายหนุ่มหันมามองเขาตาขวาง กาซิมจึงรีบถอยออกมาก่อน พรุ่งนี้เขาได้นัดกับฟีน่าเอาไว้ว่าจะพาเธอไปเที่ยว ถ้ากาซิมมาบอกเขาเร็วกว่านี้ล่ะก็ ชายหนุ่มหยุดคิดและสลัดศีรษะของตนเอง

“ยามีนะอาการดีขึ้นมากขนาดพาไปนอกบ้านได้แล้วหรือไม่น่าชื่อเลย” ชายหนุ่มคิดอย่างสงสัยและเดินกลับไปที่เตียงนอนของตนเองล้มตัวลงนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการทำงาน

มณีอินตื่นขึ้นมาแต่เช้าและลงไปช่วยซาฮาและแม่บ้านจัดเตรียมของกินและเครื่องดื่มเอาไว้ไปทานกันที่โอเอซิส จามาลเดินลงมาก็เห็นหญิงสาวกำลังจัดของใส่ตะกร้าจึงเดินเข้าไปหา

“ของน่าทานจังเลยนะ” ชายหนุ่มบอกแต่หญิงสาวกลับทำเป็นไม่ได้ยิน

“ผมพูดกับคุณอยู่ได้ยินหรือเปล่า” เขาเดินเข้ามาใกล้อีก หญิงสาวจึงเดินหนีไปทางหลังครัว ชายหนุ่มเดินตามไปและเข้มาดักหน้าหญิงสาวเอาไว้

“มีอะไรไม่ทราบ” มณีอินกอดอกมองเขา

“ผมเรียกคุณไม่ได้ยินบ้างเลยหรือไง”

“ได้ยินแต่ขี้เกียจตอบ” หญิงสาวเดินหลีกเขามาอีกทางแต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมแพ้

“แล้วคุณจะมาขวางหน้าฉันทำไม” หญิงสาวถามอย่างรำคาญ

“ทำไมคุณไม่บอกผมว่าจะไปปิกนิคกัน”

“แล้วคุณอยู่ให้บอกหรือเปล่า คุณรู้บ้างไหมว่าวันนี้ยามีนะรอคุณทั้งวันเพื่อจะชวนคุณไปเที่ยวด้วยแต่คุณกลับไปอยู่กับแฟนของตนเองแทนที่จะอยู่กับน้องสาวที่บ้าน ฉันไม่สงสัยเลยว่าทำไมคุณยามีนะถึงอาการไม่ดีขึ้นเลยก็เพราะมีพี่ชายอย่างคุณนี่เอง” หญิงสาวใส่อารมณ์โกรธลงกับเขา

“แต่ฟีน่าเป็นแฟนฉันนี่น่า”

“ฉันขอถามคุณหน่อยนะระหว่างครอบครัวกับงานคุณจะเลือกอะไร” ชายหนุ่มเงียบหญิงสาวจึงพูดต่อ

“สำหรับฉันครอบครัวสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด แม้กระทั่งคนรัก คุณฟีน่าเธอต้องเข้าใจคุณอยู่แล้ว” หญิงสาวสะบัดหน้าเดินหนีเขาไป ชายหนุ่มยืนนิ่ง เขาเองไม่เคยคิดถึงข้อนี้แม้แต่น้อย เมื่อครั้งที่พ่อของเขายังเป็นผู้บริหารเขาเองก็สงสัยว่าทำไมพ่อของเขาถึงกลับบ้านตรงเวลาทุกวันทั้งที่งานที่บริษัทก็ยุ่งมาก แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว

“ฉันมองเธอผิดไปจริงๆมณีอิน” ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะเดินขึ้นห้อง

ฟีน่ากำลังบรรจงแต่งตัวเพื่อออกไปเที่ยวกับจามาลแต่ฝันของหญิงสาวก็ต้องสลายเมื่อมีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

“ไอ้ฮาติม” หญิงสาวมองเบอร์ที่โชว์ขึ้นแล้วก็เม้มปากแน่นก่อนจะกดรับสาย

“แกมีอะไรอีก”

“พูดกับสามีตัวเองให้ไพเราะหน่อยซิจ้ะ วันนี้ฉันคิดถึงเธอจังอยากนอนกอดเธอซะหน่อยมาหาฉันที่เชฟเฮ้าส์เดี๋ยวนี้ แต่ถ้าเธอไม่มาฉันไม่รับรองนะว่าเทปที่ฉันอัดเอาไว้จะไปถึงมือจามาลตอนไหน” ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจก่อนจะวางสาย ฟีน่าแค้นสุดขีดเหวี่ยงโทรศัพท์ไปชนกับกำแพงแตกกระจายทั่วห้อง

“เมื่อไรนะ เมื่อไรแกจะตายไปพ้นๆฉันซะที ไอ้สารเลว” หญิงสาวนั่งสงบสติของตนเองถ้าไม่ทำตามที่มันต้องการจามาลต้องรู้เรื่องนี้แน่ ‘เธอจะยอมไม่ได้ต้องหาทางเอาเทปนั้นมาก่อน’ หญิงสาวคิดในใจ และกดโทรศัพท์ที่อยู่ภายในห้องหาชายคนรัก

“ว่าไงครับฟีน่าคุณแต่งตัวเสร็จแล้วหรือครับ ผมกำลังจะไปหานะ” ชายหนุ่มบอก