ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 17

เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว มณีอินอยู่ที่นี่เกือบ 1 อาทิตย์แล้วหญิงสาวรวบรวมข้อมูลได้มากพอสมควรแต่ก็ยังไม่ใช่จุดขายของที่นี่

“เราจะต้องค้นหาสิ่งที่ประเทศอื่นไม่มี มันน่าจะเป็นจุดขายให้ประเทศนี้ได้” หญิงสาวนอนเอามือกายหน้าผากและคิดถึงสถานที่แต่ละที่ที่เธอไปมาแต่ก็ยังนึกไม่ออก

“คุณอินคะ คุณอิน” อารีอาเคาะเรียกหญิงสาว

“มีอะไรจ้ะ” หญิงสาวตะโกนถามกลับไป

“คุณซาฮาให้มาเชิญไปพบที่ห้องค่ะ”

“เดี๋ยวฉันออกไป” มณีอินจัดเสื้อผ้าให้ดูเรียบร้อยและเปิดประตูออกมา เธอเดินตามเด็กสาวไปทางห้องที่อยู่ทางปีกซ้ายซึ่งอยู่ก่อนที่จะถึงห้องของยามีนะ

“คุณยามีนะ” มณีอินอุทานอย่างแปลกใจที่เห็นหญิงสาวนั่งเล่นอยู่ข้างซาฮา

“นางฟ้า มานี่ซิ ฉันมีของจะให้” ยามีนะเดินเข้ามาดึงมือหญิงสาวให้ไปนั่งข้างๆเธอ

“หลับตาซิ” หญิงสาวสั่ง มณีอินจึงหลับตาลงความเย็นที่สัมผัสอยู่รอบคอทำให้หญิงสาวแปลกใจแต่ก็ยังไม่ลืมตาขึ้นจนอีกฝ่ายบอกให้ลืมตาเธอจึงลืมตาขึ้น

“สวยจังเลยค่ะ” เธอมองสร้อยทับทิมสีแดงที่คอของตนเองใช้มือลูบคลำอย่างทนุถนอม

“หนูใส่แล้วขึ้นมากเลยนะผิวชาวนวลตัดกับสีของทับทิม” ซาฮาบอกยิ้มๆ

“นางฟ้าสวยที่สุดเลย ฉันให้นางฟ้านะ” หญิงสาวตบมืออย่างดีใจ

“แต่ว่ามันคงมีค่ามากฉันเกรงว่า....”

“ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้นยามีนะเขาให้เธอๆก็รับไว้แล้วกันเขาเป็นคนเลือกเองเลยนะ”

“เลือกให้เอง” มณีอินมองอย่างงงๆ ซาฮาหัวเราะและขยายความให้หญิงสาวเข้าใจ

“วันนี้ฉันพาหลานสาวของฉันออกไปเที่ยวที่ตลาดมาต้องขอบใจเธอที่ทำให้ยามีนะทานยาตรงเวลาและทานข้าวได้มากอาการจึงดีขึ้นมา เขาเห็นรูปที่เธอเอามาให้ดูจึงอยากออกไปเที่ยวบ้าง”

“จริงหรือคะคุณยามีนะออกไปเที่ยวมาสนุกหรือเปล่าคะ” หญิงสาวหันไปถาม

“ใช่ ข้างนอกสนุกมากเลยมีคนตั้งเยอะแยะเลยฉันชอบเอาไว้เราไปกันอีกนะป้าพานางฟ้าไปด้วยนะ” ยามีนะเขย่าขาผู้เป็นป้า

“จ้า ได้จ้ะ งั้นวันอาทิตย์นี้เราไปปิกนิกกันดีกว่านะคะเลือกที่ๆมีคนไม่มากคุณยามีนะจะได้สนุกได้เต็มที่” หญิงสาวแนะนำและสาวใหญ่ก็เห็นด้วยกับความคิดของเธอ

“ชวนจามาลไปด้วยเราจะได้ไปพักผ่อนกันทั้งครอบครัวเลย” หญิงสาวหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินชื่อของชายหนุ่มเพราะคิดว่าเขาคงไม่ไปแน่นอนหญิงสาวได้ยินเขานัดกับฟีน่าว่าจะไปเที่ยวกัน

“ใช่ๆ ชวนพี่ชายไปด้วย” หญิงสาวยิ้มอย่างร่าเริง

“นี่ๆพวกเจ้าไปช่วยเราเลือกเสื้อผ้าหน่อยนะ” หญิงสาววิ่งออกไปจากห้องเหล่าสาวใช้จึงต้องรีบวิ่งตามไป

“คุณยามีนะพูดรู้เรื่องขึ้นมากเลยนะคะ”

“ใช่ แต่ก็ยังมีอาการตื่นกลัวผู้ชายแปลกหน้าอยู่บ้างเป็นครั้งคราว” ซาฮาบอก

“ต้องให้ทานยาอย่างสม่ำเสมอนะคะจะได้หายขาด”

“เมื่อก่อนมีแค่ฉันและพี่ชายเขาเท่านั้นที่จะหยุดการอาละวาดของยามีนะได้แต่ก็บังคับให้เขาทานยาตรงตามเวลาแบบเธอไม่ได้” ซาฮาถอนหายใจ

“คงเป็นเพราะท่านรักคุณยามีนะมากไม่อยากบังคับจิตใจเธอส่วนคุณจามาลก็เป็นผู้ชายจึงไม่รู้จักวิธีที่อ่อนโยนก็เลยดูเป็นเรื่องยากนะคะ” หญิงสาวบอก

“ฉันว่าจะถามเธอหลายครั้งแล้ว เธอรู้จักกับจามาลมาก่อนหน้านี้ใช่หรือเปล่า”

“ใช่ค่ะ”