ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 36

กาซิมลืมตาขึ้นช้าๆความเจ็บแล่นเข้ามาจนต้องหลับตาลงเพื่อระงับมันเอาไว้ก่อนจะลืมตาอีกครั้งและภาพที่เขาเห็นก็คือใบหน้าเนียนของยามีนะหญิงที่เขารักมาตลอด

“กาซิมคุณฟื้นแล้วจริงๆด้วย” หญิงสาวกอดเขาอย่างดีใจจนลืมไปว่าเขายังบาดเจ็บอยู่

“ขอโทษนะคะมีนะดีใจมากไปหน่อย” หญิงสาวยิ้มและเช็ดน้ำตาแห่งความดีใจทิ้งไป

“ผมกลับมาทวงสัญญาจากคุณนะ” ชายหนุ่มพูดเบาๆ หมอและพยาบาลจึงปล่อยทั้งคู่เอาไว้ตามลำพัง

“คนบ้า ลองไม่กลับมาซิฉันจะตามไปลากคุณกลับมาให้ได้” หญิงสาวบอกและค้อนใส่ชายหนุ่ม

“ใครจะกล้าทิ้งคุณหนูยามีนะไปได้ลงคอล่ะครับ” ชายหนุ่มยิ้มแห้งๆใบหน้าของเขายังซีดเซียวอยู่มาก

“อย่าเพิ่งพูดอะไรมากนะคะพักผ่อนเยอะๆจะได้หายเร็วๆ ฉันขี้เกียจรอคุณนะถ้าหายฉันจะจับคุณแต่งงานกับฉันให้เร็วที่สุด”หญิงสาวบอกเขาและแก้มก็แดงระเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“แล้วนายท่านจะยอมหรือครับ”ชายหนุ่มถามอย่างกังวล

“ยอมซิว่ะ” คำตอบดังมาจากทางประตูห้องทั้งสองจึงหันไปมอง อูลดาเดินเข้ามาหาทั้งสองและยิ้มให้

“ฉันไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล เรื่องความรักฉันไม่เคยบังคับใครอยู่แล้วถ้านายรักลูกสาวฉันจริง”

“ครับ ผมขอยืนยันด้วยศักดิ์ศรีของผม...ผมจะดูแลคุณหนูด้วยชีวิต” ชายหนุ่มบอก

“ฉันเชื่อว่านายทำได้ก็นายพิสูจน์แล้วนี่” อูลดามองอีกฝ่ายและโอบกกอดลูกสาวเอาไว้...เขาแน่ใจว่าผู้ชายคนนี้จะดูแลลูกสาวของเขาได้ดีกว่าเขาแน่นอน

มณีอินมองกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง...หญิงสาวนึกลำดับเหตุการณ์ ...เธอกับจามาลยืนทะเลาะกันอยู่หน้าโรงพยาบาลแล้วจู่ๆทุกอย่างก็ดับวูบลง

“ฟื้นแล้วหรือคะ” พยาบาลสาวเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม

หญิงสาวยันตัวลุกขึ้นช้าๆโดยมีนางพยาบาลช่วยประคอง

“ฉันหมดสติไปนานแค่ไหนแล้วคะ” หญิงสาวถาม

“ไอ้เรื่องหมดสติน่ะคงไม่นานหรอกค่ะ แต่คุณหมดท่านฉีดยานอนหลับให้คุณด้วยเพราะต้องการให้คุณพักผ่อนก็เลยหลับยาวนะคะ” พยาบาลยิ้ม

“ร่างกายคุณยังอ่อนเพลียอยู่นะคะอย่าหักโหมมากมันอันตรายต่อตัวคุณเอง” พยาบาลแนะนำและหญิงสาวก็ยิ้มตอบ

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“อ้าว...ฟื้นแล้วหรือหนูอิน” อูลดาร้องทักเมื่อก้าวผ่านประตูเข้ามา

“คงต้องให้พักผ่อนมากนะคะเพราะร่างกายยังอ่อนแออยู่” พยาบาลหันมาบอกกับเขา

“ครับ ขอบคุณนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะเป็นหน้าที่ของเราอยู่แล้ว” พยาบาลเดินออกไปแล้ว อูลดาจึงเดินลงมานั่งข้างเตียงและใช้มือลูบผมหญิงสาวอย่างนึกสงสาร

“คงตกใจกลัวมากซิน่ะหนูอิน”

หญิงสาวไม่ตอบได้แต่มองหน้าชายวัยเดียวกับบิดานิ่งแล้วน้ำตาที่กั้นเอาไว้ก็ไหลลงมาอาบแก้ม

“ไม่ต้องร้องนะลูก เงียบซะ” เขาลุกขึ้นและโอบกอดหญิงสาวอย่างปลอบโยนด้วยความสงสาร หญิงสาวยังสะอื้นให้อยู่กับอก...เธอทั้งกลัวและอ่อนหล้าไปหมดมีเพียงเขาเท่านั้นที่ปลอบโยนอย่างอบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของพ่อที่หญิงสาวขาดหายไปนาน

“หนูกลัวค่ะ”

“ไม่ต้องกลัวแล้วนะคนดีฉันไม่ปล่อยให้หนูมีอันตรายแน่นอน ลูกสาวของเพื่อนก็เหมือนลูกสาวฉันเหมือนกัน” เขาบอกและลูบผมอย่างเบามือ

“อุ้ย!” ฟีน่าอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นมณีอินกับอูลดากอดกันกลมอยู่บนเตียงคนไข้และคนที่ตกใจยิ่งกว่าก็คือจามาลที่ยืนมองตัวแข็ง

“ไปไหนกันมาล่ะ” เขาร้องถามขึ้นและปล่อยหญิงสาวให้นั่งอิงหัวเตียงตามเดิม

“ลงไปทานข้าวมานะครับ” ชายหนุ่มตอบแต่สายตายังจับจ้องที่ใบหน้างามไม่วางตา

“พ่อไปเยี่ยมกาซิมมาแล้ว”

“หรือครับ ผมก็เพิ่งไปมาเมื่อครู่นี้เอง”