ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 37

ฮาติมวิ่งตามฟีน่าออกมา แล้วรีบไปขวางหน้าเธอเอาไว้ “จะรีบไปไหนเล่าคุยกันก่อนซิ” ชายหนุ่มกระซิบบอก

“จะให้คุยอะไรอีก แล้วอีกอย่างต่อหน้าจามาลอย่าทำกิริยาแบบนั้นอีกฉันไม่ชอบ” หญิงสาวบอกและเดินตรงไปที่ลานจอดรถ

“แล้วนั่นคุณจะไปไหน...หรือว่าแกล้งมารยาว่าไม่ได้เอารถมาเพื่อจะให้มันไปส่งใช่ไหม” ชายหนุ่มถามสีหน้าบึ้งตึง “ใช่แล้วทำไม คุณนะซิทำงานพลาดทุเรศทำเป็นคุยระวังเถอะมันจะสาวมาถึงตัวคุณ” หญิงสาวหันมาทำเสียงแข็งใส่ ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา

“คนอย่างผมทำอะไรต้องไม่เหลือหลักฐานเอาไว้แน่ แต่ถ้าจะพลาดก็คงเป็นคุณคนเดียวที่จะต้องเข้าคุกเพราะผมบอกกับพวกมันไปว่า มีคนจ้างมาลักพาตัวพวกมันเพราะว่าแม่สาวคนสวยไปแย่งผัวชาวบ้านเข้าเขาก็เลยจ้างพวกมันมาจัดการเสีย” ชายหนุ่มบอกและเดินหัวเราะกลับไปที่รถอย่างคนอารมณ์ดี

ฟีน่าได้แต่ยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธ เธอประมาทผู้ชายคนนี้มากไปจริง “นายจะหัวเราะได้อีกไม่นานฮาติมฉันจะเอาคืนในสิ่งที่นายทำกับฉันเอาไว้ให้สาสมทีเดียว” หญิงสาวมองท้ายรถของชายหนุ่มอย่างอาฆาต

เมื่ออยู่กันตามลำพังแล้วหญิงสาวก็มองเขาอย่างเหมือนคนแปลกหน้า “คุณมีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ ถ้าไม่มีดิฉันขอตัวพักผ่อนนะคะ” หญิงสาวบอกและลุกขึ้นจะเดินไปที่เตียง

“ไล่ผมงั้นหรือ” ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาช้าๆจนหญิงสาวต้องถอยหนีรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาจับขั้วหัวใจ

“กลัวหรือไง”

“เปล่า ฉันบอกแล้วไงว่าจะพักผ่อนเชิญคุณออกไปได้แล้ว” หญิงสาวออกปากไล่เขาตรงๆ ชายหนุ่มหยุดและยิ้มให้เธอแต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงเอาไว้ด้วยความหมาย

“ทำไมกลัวผมหรือไงทีกับพ่อผมเห็นคุณกอดท่านกลมเลย หรือว่าคุณนิยมของเก่า” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ มณีอินกำมือแน่นไม่ต้องการจะโต้ตอบหรือเถียงเขา

“ว่าเงียบทำไม” เขาตวาดใส่แล้วตรงเข้ามาหาหญิงสาวจนตั้งตัวไม่ทัน

“ชอบรสชาติแปลกๆก็ไม่บอก” ชายหนุ่มบีบแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวอย่างแรง

“ฉันเจ็บนะคุณจามาล ฉันเป็นลูกจ้างชั่วคราวของคุณนะไม่ใช่ลูกน้องที่คุณจะมาทำร้ายฉันได้ ปล่อย” หญิงสาวมองสบตาเขาในตอนนี้แววตาเขาน่ากลัวเหมือนกับสัตว์ร้ายที่กำลังจ้องมองหาเหยื่ออยู่

“ปล่อย” หญิงสาวสั่งเสียงเรียบ ชายหนุ่มผลักเธอล้มลงไปบนเตียงคนไข้และตามด้วยร่างกายกำยำของตนเองใมช้สองมือกดทับข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ทั้งสองข้าง ใช้ขากดทับขาขออีกฝ่ายเอาไว้จนเธอดิ้นไปทางไหนไม่ได้เลย หัวใจของมณีอินยิ่งเต้นรั่วเร็วมากขึ้น

“เงียบทำไมล่ะหรือว่ารอแบบนี้อยู่แล้ว” ชายหนุ่มยิ้มเยาะ

“มันจะมากไปแล้วนะคุณจามาล ปล่อยฉัน”หญิงสาวจ้องหน้าเขาเขม็งเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง ชายหนุ่มมองกวาดไปทั่วไปหน้าผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่เสียจริงๆเลย หญิงสาวเอียงหน้าหลบเมื่ออีกฝ่ายก้มหน้าต่ำลงมาหา จมูกโด่งอีกเขาจึงฝั่งเข้าที่คอระหงของเธอ มณีอินขนลุกซู่ไปทั้งตัวเหมือนกับว่ามีกระแสไฟแล่นเข้าสู่ร่างกายของเธอ ชายหนุ่มซุกไซ้จมูกและปากไปทั่วใบหน้างาม หญิงสาวก็พยายามตั้งสติและหลบปากหนานุ่มของอีกฝ่ายแต่ก็หลบไม่พ้นจนในที่สุดปากของเขาก็เข้ามาครอบครองปากเรียวงามของเธอ มณีอินได้ร้องอู้อี้ในลำคอ ชายหนุ่มยิ้มให้กับชัยชนะของตนเองและดูดดื่มความหวานเหมือนกับผีเสื้อที่กำลังดูดกินน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ หญิงสาวที่ดิ้นรนขัดขืนกลับอ่อนลงและตอบสนองเขาอย่างลืมตัว

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย หญิงสาวจ้องหน้าเขานิ่งและฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มแรง

“เพี้ยะ”

“สำหรับผู้ชายมักง่ายอย่างคุณออกไป ออกไปให้พ้นหน้าฉัน ออกไป” หญิงสาวมองเขาอย่างน้อยใจและพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้เธอไม่ต้องการร้องไห้ให้เขาเห็นอีก

“ขอโทษนะคะได้เวลาทานข้าวแล้วค่ะ” พยาบาลยกถาดอาหารเข้ามาให้หญิงสาวและพอจะเดาได้ว่าทั้งคู่คงทะเลาะกันอยู่ จึงวางถาดลงแล้วรีบออกไป

“ไม่ใช่แบบนั้นนะมณีอิน” ชายหนุ่มรู้สึกผิดที่ปล่อยใจไปตามอารมณ์โกรธของตนเอง

“ไม่ใช่งั้นหรือ” หญิงสาวหัวเราะฮึในลำคอ