ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 244

บทที่ 244 ขี่ม้าด้วยกัน

“ว่าอย่างไรนะ แม่นางเสียวเป่ยถูกลักพาตัวไป?”

“แม่นางเสียวเป่ยคือใคร”

“ก็หญิงสาวที่ก่อนหน้านี้ติดตามหัวหน้าโรงงานถังไปรอบหมู่บ้านอยู่ช่วงหนึ่งอย่างไรเล่า ที่นางจะชอบสวมใส่กระโปรงสีฟ้าน่ะ”

“ไอหยา ข้าคิดออกแล้ว แม่นางคนนั้นเองหรือ นางมักจะชอบทักทายผู้คนด้วยรอยยิ้มเสมอ นางเป็นหญิงสาวที่รู้ความมากเชียวล่ะ เหตุใดจึงมีคนร้ายมาลักพาตัวนางไปได้?”

“เมื่อไม่กี่วันก่อนข้าได้พบกับเถี่ยจือและได้ยินเขาพูดว่าแม่นางเสียวเป่ยมีความสามารถในด้านการค้ามาก นางช่วยจินเฟิงหาเงินได้จำนวนไม่น้อย! ข้าว่าดีไม่ดีอาจมีคนอิจฉาก็เป็นได้”

“ใช่ ๆ ข้าก็ได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกัน แม่นางเสียวเป่ยส่งเงินที่นางหาได้ทั้งหมดกลับมาเพื่อสร้างไนปั่นด้ายและสร้างบ้านใหม่ให้กับหมู่บ้านของเรา รวมไปถึงเกลือที่จินเฟิงมอบให้เรา นั่นก็เป็นสิ่งที่แม่นางเสียวเป่ยส่งมาจากตัวเมืองเช่นกัน”

“น้องสาวคนเล็กของข้าช่วยหัวหน้าโรงงานถังทำงาน นางบอกว่ารายได้ของโรงงานจินเฟิงนำมาจ่ายเป็นค่าแรงที่โรงงานก็แทบไม่เหลือแล้ว เดือนที่แล้วจินเฟิงยังสนับสนุนการก่อสร้างโรงงานแห่งใหม่ขึ้นมาอีกด้วย โรงงานใหม่ต้องใช้เงินมากถึงร้อยกว่าตำลึงเงิน แน่นอนว่าเงินจำนวนนี้มาจากแม่นางเสียวเป่ย”

“หญิงสาวคนนี้ช่วยหมู่บ้านของเรามาก และตอนนี้นางกำลังถูกรังแก เราไม่อาจเพิกเฉยต่อนางได้ จินเฟิงพาพวกข้าเข้าเมืองไปช่วยนางด้วยเถิด!”

“ใช่ พาพวกเราไปช่วยนาง!”

ชาวบ้านตะโกนอย่างฮึกเหิมพร้อมถือมีดทำครัวและเคียวในมือมั่น เตรียมพร้อมที่จะเข้าเมือง

“ขอให้ทุกคนสงบลงสักครู่”

จินเฟิงยกมือขึ้นเป็นการส่งสัญญาณ จากนั้นชาวบ้านก็เงียบลง

“ข้าเข้าใจความรู้สึกของทุกคน และข้าก็รู้สึกขอบคุณมาก แต่ตัวเมืองอยู่ไกลเกินไป ทุกคนจะต้องใช้เวลาสองหรือสามวันในการเดินทางไปที่นั่น”

จินเฟิงกล่าวว่า “อีกอย่าง หากทุกคนเดินทางเข้าเมืองไปกันหมด แล้วโรงงานใหม่ผู้ใดจะเป็นคนสร้าง? ผู้ใดจะเป็นคนเผาอิฐ? เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกพี่เหลียงเถิด”

“ใช่ หากพวกเจ้าไปกันหมด แล้วพวกข้าจะทำอะไรเล่า?”

ทหารผ่านศึกตะโกนเสียงดัง “ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าจะมาแย่งงานพวกข้าหรอกหรือ?”

ในการปกครองกองทหาร จางเหลียงมีนิสัยค่อนข้างร่าเริงและถือว่าทหารผ่านศึกทุกคนเป็นพี่น้อง อย่างไรก็ตาม เมื่อฝึกอบรมเขามักจะเข้มงวดและมีข้อกำหนดทางวินัยสูง ตามระเบียบวินัยแล้วในเวลานี้ทหารผ่านศึกไม่สามารถพูดอะไรได้

เมื่อเห็นจางเหลียงหันศีรษะและมองไป ทหารผ่านศึกที่ตะโกนก็ก้มหน้าลงและถอยหลังอย่างรวดเร็ว

“สิ่งที่พี่น้องทหารผ่านศึกพูดนั้นถูกต้อง ทุกคนควรทำงานของตัวเอง สงครามควรปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกพี่เหลียง เราต้องทำหน้าที่ของตนให้ดีและอย่าสร้างปัญหาให้จินเฟิง”

หัวหน้าหมู่บ้านก็ออกมาพูดว่า “ทุกคน กลับไปเถิด พรุ่งนี้เราต้องทำงาน”

หลังจากนั้นเขาก็ไล่ชาวบ้านทั้งหมดออกไป

แต่หัวหน้าหมู่บ้านถูกจินเฟิงดึงตัวเอาไว้

ตอนนี้ในลานเหลือเพียงบรรดาทหารผ่านศึกและทหารหญิงเท่านั้น จากนั้นสีหน้าของจินเฟิงก็ค่อย ๆ จริงจังขึ้น

“เมื่อครู่พวกเจ้าคงได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว เราควรทำอย่างไรกันดี?”

“ท่านอาจารย์ หากมีผู้ใดกล้ามาแตะต้องคนในซีเหอวานของเรา พวกข้าไม่ยอมแน่นอน! ไม่ว่าใครก็ตามที่ลักพาตัวแม่นางเสียวเป่ยไป ขอแค่ท่านอาจารย์สั่งการ พวกข้าพร้อมที่จะบุก ข้าจางเหลียงจะนำตัวนางกลับมาให้จงได้!”

จางเหลียงเคยเรียกเขาว่าจินเฟิงหรือเสี่ยวเฟิงมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ชื่อเสียงของจินเฟิงในหมู่บ้านเริ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้นเขาจึงเริ่มเปลี่ยนมาเรียกว่าท่านอาจารย์เหมือนคนอื่น ๆ อย่างค่อยเป็นค่อยไป

“ใช่ พวกข้าก็ไม่ยอมเช่นกัน!”

ทหารผ่านศึกตะโกนพร้อมกัน

“ดีมาก!”

จินเฟิงพยักหน้า “มู่หลานกับข้าจะพาคนออกไปก่อน พี่เหลียงช่วยจัดกำลังคนไว้ดูแลบ้านที่นี่ส่วนหนึ่ง จากนั้นสหายที่เหลือกับทหารหญิงค่อยออกเดินทางตามไป”

ตอนที่เอาชนะชาวตั่งเซี่ยงได้ จินเฟิงจับม้าศึกได้จำนวนมากและนำม้าศึกกลับมาด้วย ประกอบกับเมื่อพวกของชิ่งมู่หลานเดินทางมาที่นี่ทำให้เขามีม้าศึกเพิ่มมากขึ้นไปอีก

แต่ตอนนี้ต้าหลิวที่รับหน้าที่คุ้มกันถังเสียวเป่ยได้นำม้าส่วนหนึ่งออกไปยังกวางเหยวียน และม้าอีกส่วนหนึ่งก็รับหน้าที่ส่งของระหว่างเฮยเฟิงหลิ่งและซีเหอวาน ดังนั้นม้าที่เหลืออยู่จึงไม่เพียงพอต่อจำนวนคน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน