ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 92

บทที่ 92 ตกหลุมพราง

เมื่อรู้ว่ามีธนูจ้งหนู่ของกองทัพเถี่ยหลินอยู่เหนือหัว ทหารม้าทุกคนจึงไม่กล้าขี่ม้า ในทางกลับกันพวกเขากลับให้ม้าเดินนำและซ่อนร่างของตัวเองไว้ด้านหลังม้าให้มากที่สุด

ทหารราบก็เหมือนกัน พวกเขาพยายามซ่อนตัวอยู่หลังเกวียน

กองขนส่งเสบียงของตั่งเซี่ยงรีบเข้าไปในชิงสุยกู่อย่างเร่งรีบ โดยหวังว่าจะผ่านไปได้อย่างรวดเร็ว

ส่วนใครจะตกเป็นเป้าของกองทัพเถี่ยหลินนั้นก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตา

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจคือขณะที่พวกเขาทั้งหมดรีบไปที่กลางหุบเขา กองทัพเถี่ยหลินซึ่งอยู่เหนือหัวไม่ยิงธนูด้วยซ้ำ

เป็นไปได้ไหมที่ธนูจ้งหนู่ทั้งหมดของอีกฝ่ายจะถูกย้ายไปอีกด้านหนึ่งเพื่อป้องกันการโจมตีบนภูเขา?

หากเป็นเช่นนั้นการเดินทางของพวกเขาจะปลอดภัยและราบรื่น

อาต๋าซึ่งมีหน้าที่คุ้มกันกองกำลังอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

พวกเขาไม่รู้เลยว่าจินเฟิงบนยอดเขากำลังมองลงมาด้วยความเย็นชา

ถัดจากจินเฟิง มีลูกธนูที่บรรจุไว้พร้อมที่จะยิงออกไป

หลังจากยืนยันว่ากองขนส่งเสบียงทั้งหมดมาถึงกลางหุบเขาแล้ว จินเฟิงก็ออกคำสั่งให้โจมตีอย่างใจเย็น

“กองที่สอง ยิง!”

ปัก ปัก ปัก…

ทหารกองทัพเถี่ยหลินที่เตรียมพร้อมมานานแล้ว เหวี่ยงค้อนขนาดใหญ่และกระทุ้งเข้าที่ไกยิง

ตะกร้าบรรจุหินลอยออกไปพร้อมกับเสียงดังกึกก้อง

หากต้องบรรทุกหินขนาดใหญ่เท่ากับอ่างล้างหน้า เครื่องเหวี่ยงหินนี้ก็บรรจุหินได้เพียงก้อนเดียว

เพื่อเพิ่มระยะโจมตี จินเฟิงไม่ได้ใช้หินขนาดใหญ่แต่ใช้หินขนาดเท่ากำปั้นแทน

ด้วยวิธีนี้ เครื่องเหวี่ยงหินจะสามารถขว้างก้อนหินได้ครั้งละหลายสิบก้อน

เครื่องเหวี่ยงหินทั้งสองตัวเหวี่ยงก้อนหินหลายร้อยก้อนในเวลาเดียวกัน ดูราวกับฝนหินที่ปกคลุมกองขนส่งเสบียงตั่งเซี่ยงไว้

แม้ว่าก้อนหินจะมีขนาดเพียงกำปั้น แต่เมื่อโยนมันจากที่สูง แรงเหวี่ยงจากเครื่องเหวี่ยงหินจะทำให้พลังของหินแต่ละก้อนไม่สามารถประเมินค่าได้

ทันใดนั้นกองขนส่งเสบียงตั่งเซี่ยงในหุบเขาก็ได้ยินเสียงจากเหนือหัว เมื่อพวกเขามองขึ้นไปตามสัญชาติญาณก็เห็นว่าหินจำนวนมากกำลังหลั่งไหลลงมาไม่หยุด

“ซ่อนตัวเร็วเข้า!”

อาต๋าไม่กลัวที่จะเปิดเผยตัวตนของเขาอีกต่อไป ตะโกนจนสุดปอดว่า “ซ่อนตัวไว้จนกว่าจะ…”

แต่ก่อนที่จะพูดจบประโยค เขาก็ถูกก้อนหินฟาดเข้าที่ศีรษะ

หมวกเกราะแข็งถูกหิ้นกระแทกจนชิ้นส่วนขนาดใหญ่มีรอยบุบ

เสียงของอาต๋าหยุดกะทันหัน จากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้นเสียงดัง เลือดจำนวนไม่น้อยไหลออกมาจากหมวกช้า ๆ

ม้าของเขาก็ถูกก้อนหินสองก้อนกระแทกเช่นกัน ก้อนหนึ่งที่ขาและอีกก้อนหนึ่งที่ท้อง

หลังโดนโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียว ขาของม้าก็หักเพราะโดนหินกระแทก

สำหรับก้อนที่โดนท้อง มันกระแทกและทะลุหน้าท้องของม้าศึกไปแล้ว

ม้าศึกล้มลงกับพื้น ขามันดีดดิ้นอยู่ครั้งสองครั้ง ก่อนจะถูกหินกระแทกเข้าที่ศีรษะ จากนั้นมันก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป…

ฟังดูช้า แต่จริง ๆ แล้วเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก

ไม่กี่อึดใจ ก้อนหินทั้งหมดก็ตกลงสู่พื้น

จากทหารราบหนึ่งพันนายและทหารม้าสามร้อยนาย ตอนนี้เหลือทหารที่มีสภาพสมบูรณ์ไม่ถึงห้าร้อยนายด้วยซ้ำ

ที่รอดเพราะตอบสนองอย่างรวดเร็วและซ่อนตัวอยู่ใต้เกวียนหรือใต้ม้าได้ทันเวลา จึงพ้นจากความตายได้อย่างหวุดหวิด

ส่วนทหารที่เหลือล้วนถูกเครื่องเหวี่ยงหินสังหารหรือไม่ก็พิการไปแล้ว

ผู้ที่ถูกกระแทกจนพิการโดยพื้นฐานอวัยวะสำคัญมักหายไป ซึ่งนั่นแย่กว่าการตายหลายเท่า

แรงกระแทกของก้อนหินนั้นรุนแรงมาก แม้ว่าจะไม่โดนส่วนสำคัญภายในแต่ก็อาจทำให้ร่างกายแตกหักหรือบาดเจ็บสาหัสได้

ด้วยระดับการแพทย์ของยุคสมัยนี้ เกรงว่าแม้จะได้รับการช่วยเหลือทันที ก็คงแทบจะไม่มีโอกาสรอดชีวิต

นอกจากนั้นตอนนี้ยังไม่มีใครมาช่วยเหลือพวกเขาได้

พวกเขาจึงทำได้แค่อดทนต่อความเจ็บปวดและตายไปอย่างช้า ๆ

จากจำนวนม้าศึกสามร้อยตัว ตอนนี้เหลือน้อยกว่าห้าสิบตัวที่อยู่ในสภาพดี ส่วนที่เหลือก็ล้มลงทั้งหมด

ชั่วขณะหนึ่งหุบเขาแห่งนี้เต็มไปด้วยเสียงร้องโหยหวนของคนและม้า

จินเฟิงบนยอดเขารู้สึกชาที่หนังศีรษะเมื่อได้ยินเสียงนั้น เขารู้ดีว่านี่คือความโหดร้ายของสงคราม เขาต้องไม่ใจอ่อน ไม่เช่นนั้น ท้ายที่สุดความใจอ่อนจะนำความโหดร้ายมาสู่คนของเขาเอง

เมื่อชาวตั่งเซี่ยงเดินทัพไปทางใต้ พวกเขาทั้งเผา ฆ่า ปล้นสะดม และกระทำสิ่งชั่วร้ายทุกประเภท พวกเขาไม่ได้ถือว่าชาวต้าคังเป็นมนุษย์เลย

แต่การสู้รบจะไม่มีการล้มตายได้อย่างไร?

พวกเขาคุ้นเคยกับฉากนองเลือดมานานแล้ว

สิ่งที่ทำให้พวกเขาหวาดกลัวจริง ๆ คือวิธีการโจมตีของกองทัพเถี่ยหลิน ดูจากสถานการณ์แล้วความคิดที่ต้องการจะผ่านหุบเขาชิงสุยกู่กลับไปตั่งเซี่ยงของพวกเขา ดูเพ้อฝันสุด ๆ!

ภูเขาฮุยหลางถูกปิดกั้นและหุบเขาชิงสุ่ยก็กลายเป็นสถานที่ปิดตาย

ยุ้งฉางก็ถูกเผาเช่นกัน

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือตอนนี้พวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง

หากแม่ทัพเป็นเช่นนี้ ทหารธรรมดาก็สามารถจินตนาการฉากต่อไปได้

ทหารตั่งเซี่ยงทุกคนที่ได้เห็นการต่อสู้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสิ้นหวังในใจ

“เหตุใดเป็นเช่นนี้ไปได้?”

หลี่จี้ขุยกุมศีรษะและนั่งลงบนพื้น

เขาไม่เข้าใจ เห็นได้ชัดว่าเขาได้ล้อมกองทัพเถี่ยหลินบนภูเขาชิงสุ่ยและได้เปรียบทุกประการ

เหตุใดสถานการณ์ถึงพลิกกลับในเวลาเพียงสองวันและกลายเป็นตั่งเซี่ยงที่ติดกับดัก?

คนเดียวที่ค่อนข้างสงบตอนนี้คือกุนซือของหลี่จี้ขุย

“ท่านแม่ทัพ เราติดกับดักแล้ว!”

กุนซือถอนหายใจและพูดว่า “สำหรับแผนของวันนี้ เหลือเพียงวิธีเดียวเท่านั้น”

“ข้าควรทำอย่างไร?”

หลี่จี้ขุยเงยหน้าขึ้นมองและถามราวกับว่าเขายังเหลือฟางเส้นสุดท้าย

“โจมตีภูเขาชิงสุ่ย!”

กุนซือตอบทันที

“แต่วิธีเดียวที่จะขึ้นไปบนภูเขาชิงสุ่ยนั้นถูกขวางด้วยธนูจ้งหนู่ของกองทัพเถี่ยหลิน เราจึงไม่สามารถโจมตีมันได้”

“เราต้องโจมตีแม้ว่าเราจะโจมตีไม่ได้ ไม่เช่นนั้น เราทุกคนจะต้องตายที่นี่!”

กุนซือกล่าวอย่างหนักแน่น “ข้าจะคิดหาวิธีเอง!”