ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 102
บทที่ 102 เลี้ยงดูเด็ก ๆ
โดย
EnjoyBook
บทที่ 102 เลี้ยงดูเด็ก ๆ
เพราะว่าพวกหล่อนแต่งงานออกไปแล้ว เลยไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องในครอบครัวฝั่งแม่ได้ พวกหล่อนกลับมาแค่ไม่กี่ครั้งในหนึ่งปี ดังนั้นอย่าไปยุ่งเรื่องบาดหมางพวกนั้นจะดีกว่า
พวกหล่อนรวมตัวทานอาหารกลางวันด้วยกัน ส่วนหลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋พาลูกชายของพวกเขากลับไปทานอาหารกลางวันที่บ้านเลยไม่ได้ร่วมโต๊ะด้วย
หลินชิงเหอจึงยังไม่รู้ว่าสะใภ้รองตั้งครรภ์
ในวันที่สามของเทศกาลปีใหม่ ทั้งครอบครัวของเธอก็เตรียมพร้อมมุ่งหน้าไปยังตัวอำเภอเพื่อเที่ยวเล่น
พวกเขาไปถึงในตัวอำเภอตอนเก้าโมงเช้า ทั้งครอบครัวเดินเที่ยวไปรอบ ๆ เมืองก่อน ในตอนแรกหลินชิงเหออยากไปที่โรงพยาบาล แต่โจวชิงไป๋ก็ถามขึ้นมาว่าทำไมถึงจะไปที่นั่น หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาเป็นกังวลและบอกว่าเธอสบายดี ในที่สุดโจวชิงไป๋ก็ขุดหาความจริงจนได้ความว่าเธอไปโรงพยาบาลเพราะอยากไปซื้อถุงยางอนามัย
หลังโจวชิงไป๋ถามว่าถุงยางอนามัยคืออะไร สีหน้าของเขาก็มืดครึ้มไป
“ปีใหม่แล้วอย่าทำหน้าแบบนี้เลยค่ะ เราออกจากบ้านมาเพื่อเที่ยวให้สนุกกันนะ” หลินชิงเหอปลอบ
หลังจากนั้นเองโจวชิงไป๋จึงข่มอารมณ์ไว้ได้ แต่เขาก็ยังตำหนิเธอด้วยคำพูดตรงไปตรงมาว่าในช่วงปีใหม่ไม่ควรจะไปที่โรงพยาบาล และห้ามไม่ให้เธอไปอย่างหนักแน่น
ทั้งครอบครัวเข้าไปในห้างสรรพสินค้าเพื่อไปถ่ายรูป แต่ด้วยเรื่องที่หลินชิงเหออยากจะไปโรงพยาบาลเพราะซื้อของสิ่งนั้นได้ทำให้โจวชิงไป๋มีสีหน้าไร้อารมณ์ไปยามถึงตาที่เขาต้องถ่ายรูป ไม่ว่าหลินชิงเหอจะพยายามขนาดไหน เขาก็ไม่ยิ้มไม่หัวเราะเลย
เด็กชายทั้งสามต่างปิติยินดีที่ได้ถ่ายรูป พวกเขาหวังว่าจะได้ถ่ายรูปมากอีกหน่อยและได้ทำท่าทางเจ๋ง ๆ เพิ่มอีกสักนิด
เมื่อเห็นว่าสมควรแก่เวลาแล้ว พวกเขาก็ซื้อแอปเปิลตะกร้าหนึ่งเพื่อนำไปเยี่ยมโจวเสี่ยวเม่ย
โจวเสี่ยวเม่ยอารมณ์ดีมาก หล่อนดีใจที่เห็นครอบครัวของพี่ชายสี่มาเยี่ยม
คงเป็นเพราะหล่อนกำลังตั้งครรภ์ สายตาของหล่อนจึงดูอ่อนโยนเมื่อเห็นเด็กชายน่ารักทั้งสาม
หล่อนแสดงความรู้สึกว่ามีหวังกับหลินชิงเหอ
“เธอกับน้องเขยหน้าตาดีกันทั้งคู่ ลูก ๆ ออกมาต้องหน้าตาดีด้วยสิ” หลินชิงเหอบอก จากนั้นก็คะยั้นคะยอ “นับจากวันนี้ก็ทานแอปเปิลให้มากขึ้นสิ เข้าใจไหม? แต่อย่ากินเยอะเกินไป กินแค่วันละลูกสองลูกก็พอ แล้วก็กินถั่วเหลือง งา ถั่วลิสง และอะไรพวกนี้ให้มากขึ้น เมื่อวานนี้ตอนที่น้องเขยมาหาที่บ้าน คุณแม่ก็ให้ถั่วเหลืองเขากลับมาเยอะเลย เธอไปซื้อหมู กระดูกหมู หรืออะไรพวกนี้มานะ มันคงจะอร่อยมากหากตุ๋นทานด้วยกัน”
“เขาเป็นคนเตรียมของพวกนี้ให้ฉันหมดเลยค่ะ” โจวเสี่ยวเม่ยตอบด้วยท่าทีเอียงอาย
หลินชิงเหอยิ้มกริ่ม “ดูสิ ฉันพูดถูกเสียเมื่อไหร่ล่ะว่าเขาเป็นคนน่ารัก ในสายตาของเขา เขาไม่เห็นใครนอกจากเธอเลย”
โจวเสี่ยวเม่ยเม้มปากหัวเราะคิกคัก สีหน้าของหล่อนฉายแววมีความสุข
“อย่างไรก็ตาม เมื่อไหร่ที่ท้องเธอใหญ่ขึ้นในปีนี้แล้ว เธอจะทำอย่างไรกับตำแหน่งงานในโรงงานของเธอล่ะ?” หลินชิงเหอถาม
“ถึงตอนนั้นฉันค่อยขอลาคลอดค่ะ คงจะเป็นหลังจากนั้น เพราะจะไม่มีใครดูแลเด็ก ฉันเลยอยากจะส่งลูกกลับไปให้คุณแม่ช่วยเลี้ยงน่ะค่ะ”
“ให้คุณแม่เลี้ยง?” หลินชิงเหออึ้งไป “คุณแม่เองก็ต้องทำงานนะ ท่านอาจไม่ว่างเลี้ยงก็ได้”
“ท่านทำงานได้แต้มค่าแรงเท่าไหร่ล่ะค่ะ? ฉันเองก็คุยเรื่องนี้กับต้าหลินแล้ว เมื่อเวลานั้นมาถึงฉันก็ค่อยให้เงินคุณแม่ 5 หยวนต่อเดือนเพื่อให้ท่านดูแลลูกของฉัน ดีกว่าให้ท่านต้องไปทำงานในนาอีก” โจวเสี่ยวเม่ยชี้แจง
“เป็นความคิดที่ดีนะ” ถ้าในยุคนี้ได้เงิน 5 หยวนต่อเดือนก็นับว่าเป็นเรื่องดีทีเดียว
จำนวนเงินเดือนของโจวเสี่ยวเม่ยก็นับว่ามากอยู่
“พี่สะใภ้สี่คะ ถ้าลูกฉันอยู่ที่บ้านแล้ว พี่มาช่วยเลี้ยงตอนที่พี่ว่างด้วยนะคะ” โจวเสี่ยวเม่ยบอก
“พี่ดูแลเด็กไม่เป็นนะ” หลินชิงเหออึ้งไปครู่หนึ่ง ทำไมจู่ ๆ เธอถึงถูกลากเข้ามาด้วยล่ะ?
“เจ้าใหญ่กับน้อง ๆ ถูกเลี้ยงมาอย่างยอดเยี่ยมขนาดนี้เลยนะคะ” โจวเสี่ยวเม่ยมองเธอ
หลินชิงเหอเบ้ปาก “เธอลืมไปแล้วเหรอว่าตอนที่พวกเขายังเล็กกว่านี้พวกเขาอยู่กันยังไง? ท่าทางนุ่มนิ่มแบบนั้นทำให้ฉันขนลุกเกรียวเมื่อได้เห็นเลยล่ะ พวกเขาต่างโตมาด้วยตัวเองก่อนที่ฉันจะเลี้ยงเถอะ ตอนที่พวกเขายังเล็กกว่านี้ ฉันแค่ทิ้งพวกเขาไว้บนเตียงเตานะ”
จากนั้นโจวเสี่ยวเม่ยก็นึกขึ้นได้ ในอดีตพี่สะใภ้สี่ของเธอเป็นแบบนั้นจริง ๆ เป็นเพราะตอนนี้เธอให้การดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี มันก็เลยทำให้หล่อนเกือบลืมไปว่าก่อนหน้านั้นเธอไม่สนใจพวกเด็ก ๆ เลยด้วยซ้ำ
“แต่พอเด็กโตขึ้นอีกหน่อย พี่ช่วยเลี้ยงดูให้ได้นะ เธอกะว่าจะให้คุณแม่ช่วยดูแลตอนที่ลูกอายุเท่าไหร่เหรอ?” หลินชิงเหอถาม
“ฉันถามทางโรงงานแล้วค่ะ แล้วได้คำตอบมาว่าลาคลอดได้อย่างมากที่สุดสองเดือน” โจวเสี่ยวเม่ยถอนหายใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...