ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 127
บทที่ 127 การแจกจ่ายเนื้อ
โดย
EnjoyBook
บทที่ 127 การแจกจ่ายเนื้อ
ผ้านวมผืนนี้ช่างอุ่นและทนทานอย่างมาก หลินชิงเหอลองชั่งน้ำหนักดูแล้วก็พบว่าไม่ขาดไปแม้แต่กรัมเดียว
แล้วมันก็มีเศษเหลือจากผ้าพับนั้นเป็นจำนวนมากด้วย
“มันยังมีเศษผ้าเหลืออยู่อีกนะ ป้าจะเอามาให้หนูแล้วกัน” หญิงชราตัวเล็กดูสีหน้าท่าทางของอีกฝ่ายแล้วก็เอ่ยขึ้นมา
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า ป้าเก็บไว้เถอะ” หลินชิงเหอตอบ
จากนั้นเธอก็ยื่นตะกร้าเนื้อในมือให้นางเห็น
ครั้งนี้เธอมาที่อำเภอและขายเนื้อไปได้บางส่วน สิ่งที่เหลืออยู่ก็นับว่าเป็นเนื้อคุณภาพดีเหมือนกัน และในบรรดาเนื้อพวกนี้ก็มีเนื้อติดมันชิ้นใหญ่น้ำหนักราวครึ่งชั่งชิ้นหนึ่งอยู่ด้วย ซึ่งในยุคนี้มันถือว่าเป็นเนื้อชั้นยอดเลยทีเดียว
นอกจากนั้นยังมีเนื้อชนิดอื่น ๆ ที่รวม ๆ แล้วน้ำหนักราว 2 หรือ 3 ชั่ง
เห็นว่าหลินชิงเหอนำเนื้อมาให้จริง ๆ แล้วแถมยังเป็นของชั้นยอดทั้งหมดอีก หญิงชราตัวเล็กก็ยินดีปรีดาอย่างมาก ทั้งคู่แลกเปลี่ยนของกัน จากนั้นหลินชิงเหอก็ปั่นจักรยานออกจากตรอกเล็ก ๆ ไปพร้อมกับผ้านวมที่ผูกยึดไว้บนเบาะหลัง
ทันทีที่เลี้ยวเข้าไปในตรอกว่างเปล่า เธอก็รีบหยิบผ้านวมยัดเข้าไปในมิติและรีบปั่นจักรยานกลับหมู่บ้านทันที!
ผ้านวมผืนใหญ่ผืนนี้ถูกแบกกลับมาไว้ที่บ้าน ท่านแม่โจวเห็นแล้วก็ตกใจ นางไม่คิดเลยว่าสะใภ้สี่จะสามารถทำผ้านวมผืนใหญ่ขนาดนี้ให้นางกับสามีชราได้!
“นี่มัน…ใช้ฝ้ายไปทั้งหมดกี่ชั่งน่ะ?” ท่านแม่โจวอุทานออกมาอย่างอดไม่ได้
“เจ็ดชั่งค่ะคุณแม่” หลินชิงเหอบอก “ถ้านำกลับไปตอนนี้มันจะสร้างความวุ่นวายมากเกินไป เดี๋ยวรอให้มืดก่อนนะคะ ฉันจะบอกให้ชิงไป๋แบกไปให้แม่
“ผ้านวมผืนใหญ่ขนาดนี้ ตอนที่เธอขนมาระหว่างทางจะมีใครเห็นบ้างไหมเนี่ย?” ท่านแม่โจวถามรัวเร็ว
“มีคนเห็นอะไรเหรอคะ? พวกเขาไปทำงานกันหมดและฉันเองก็ลุยป่าละเมาะกลับมาด้วย ฉันไม่เห็นใครเลยค่ะ คุณแม่วางใจเถอะนะคะ” หลินชิงเหอขยายความ
“ป่าละเมาะแถวนั้นไม่ค่อยปลอดภัย ทีหลังเธอไม่ต้องเสี่ยงถึงขนาดนั้นก็ได้นะ ให้ชิงไป๋ไปรับมาตอนกลางคืนเถอะ” ท่านแม่โจวบอก
“เป็นความคิดที่ดีเลยค่ะ ครั้งหน้าฉันจะทำแบบนั้นนะคะ” หลินชิงเหอแสดงท่าทีเห็นด้วย
แต่ความจริงแล้วมันเป็นไปไม่ได้หรอก เธอขอให้โจวชิงไป๋มาติดกับเรื่องอะไรแบบนี้ไม่ได้
เห็นว่าเธอทำตัวเข้าท่าขึ้นแล้ว ท่านแม่โจวก็ไม่เอ่ยอะไรอีก แต่ว่าผ้านวมผืนใหญ่ขนาดนี้มันราคาเท่าไหร่กันเนี่ย?
“เธอไม่ต้องทำผืนใหญ่ขนาดนี้ก็ได้นะ” ท่านแม่โจวบอก
“ในเมื่อเราสั่งทำแล้วก็ทำผืนใหญ่ไปเลยสิคะ มันคงสภาพอยู่ได้อีกหลายปีเลยค่ะ แล้วคุณแม่ก็จะได้ไม่ต้องกลัวว่าในวันข้างหน้าจะหนาวตายอีก” หลินชิงเหอบอก
โดยไม่จำเป็นต้องบอก ท่านแม่โจวก็รู้ว่าผ้านวมแบบนี้มันต้องอุ่นสบายแน่ ผ้านวมเจ็ดชั่งเชียวนะ
ในปีนี้แต่ละบ้านเริ่มสะสมฝ้าย แต่ทั้งครอบครัวก็แบ่งกันได้เพียงครึ่งชั่งหนึ่งชั่งเท่านั้น ฝ้ายจำนวนนี้จะไปพออะไรกันล่ะ?
หลินชิงเหอส่งฝ้ายที่ทางครอบครัวได้รับไปให้โจวซี เธอเองยังตัดแบ่งผ้าไปให้เด็กสาวเพื่อใช้ทำสิ่งของอันนุ่มอุ่นสบายของตัวเองด้วย
ด้วยเหตุนี้เอง โจวต้งจึงนำคูปองผ้าของปีนี้ที่มีอยู่ในบ้านมาให้ และนำเงินมาให้เช่นกัน
“อารับแค่คูปองไว้แล้วกันนะ ส่วนเงินน่ะไม่ต้องหรอก ถ้านายว่างก็มาช่วยอาดูว่าตอนนี้มีปลาหนีชิวหรือปลาไหลอยู่ไหม ถ้ามีก็จับกลับมาให้อา” หลินชิงเหอหยิบคูปองผ้าไปแล้วก็บอกเขาดังนี้
โจวต้งพยักหน้าและออกไปจับปลาไหลนากับปลาหนีชิว
ตอนนี้อากาศเย็นแล้ว ปลาไหลนากับปลาหนีชิวเริ่มซ่อนตัว แต่เมื่อพวกเขามีเวลาพอที่จับมันก็ยังจับมาได้บางส่วนอยู่
ในเวลาไม่กี่วัน โจวต้งก็รวบรวมปลาไหลมาได้หม้อหนึ่งและส่งมาให้เธอ
ซึ่งหลินชิงเหอก็รับไว้อย่างไม่เกรงใจ
สำหรับสองพี่น้องโจวต้งกับโจวซี ปลาไหลหม้อนี้มีค่าไม่อาจเทียบได้กับฝ้ายที่เธอให้มาเลย แต่ในสายตาของหลินชิงเหอแล้ว ปลาไหลหม้อนี้มีค่ามากกว่าฝ้ายเสียอีก
มันเป็นเพราะฝ้ายที่คนในทุกวันนี้ต้องการเป็นของหายากยิ่ง
โดยเฉพาะยามที่ฤดูหนาวกำลังจะมาถึง
ความจริงแล้วฝ้ายครึ่งชั่งที่ให้โจวซีไปเพียงพอที่จะทำเสื้อโค้ทฤดูหนาวบาง ๆ ได้หนึ่งตัวเท่านั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม
ทำไมเปิดอ่านไม่ได่...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...