ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 129

ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม – บทที่ 129 ไปตรวจร่างกาย
บทที่ 129 ไปตรวจร่างกาย
โดย
EnjoyBook
บทที่ 129 ไปตรวจร่างกาย

สำหรับคนทั่วไปในทุกวันนี้ ไม่ใช่ว่าเรื่องในตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดหรือ?

ผลผลิตปีนี้นับว่าอู้ฟู่ไม่แพ้กัน ตราบใดที่พวกเขาทำงานหนัก ทุกบ้านก็จะมีอาหารเพียงพอต่อการกินในช่วงฤดูหนาว

ตอนนี้ข้าวสาลีฤดูหนาวได้รับการปลูกเรียบร้อยและฝ่ายผลิตก็ทำการแบ่งเนื้อกันไปแล้วเหมือนกัน ในวันสิ้นปีจะมีการแบ่งผลผลิตกันอีกครั้ง คนธรรมดาเองก็จะได้กินอาหารดี ๆ สักมื้อ ช่วงเวลาตอนนี้ช่างงดงามนัก

ท่านพ่อโจวกับท่านแม่โจวก็คิดอย่างนั้น คนอื่น ๆ รุ่นเดียวกันกับพวกเขาในหมู่บ้านจะไม่คิดแบบนี้หรือ?

โดยเฉพาะผู้สูงอายุที่ผ่านช่วงเวลาแห่งการอดอาหารมา 3 ปีเต็ม การมีชีวิตที่สงบสุขและมั่นคงในตอนนี้ก็เหมือนกับเป็นบุญของพวกเขาแล้ว

หลังจากแบ่งเนื้อแล้ว อาหารที่บ้านก็นับว่าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แม้หลินชิงเหอจะมีความเป็นอยู่ค่อนข้างอู้ฟู่เมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ ในยุคนี้ ความจริงแล้วครอบครัวของเธอไม่ได้กินเนื้อกันทุกมื้อหรอก

ต่อให้มีเนื้ออยู่ มันก็เป็นแค่เศษเนื้อเท่านั้นแหละ

ส่วนไข่นั้นทานทุกวันได้

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสะดุดตาเท่าไหร่แล้วในตอนที่สามารถทำอะไรอย่างเปิดเผยได้เหมือนอย่างตอนนี้

เช้าตรู่วันต่อมา โจวชิงไป๋ขี่จักรยานไปหาฟืนอีกครั้ง ในสองวันที่ผ่านมาเขารวบรวมฟืนมาได้มากและเก็บไว้ในสวนหลังบ้าน ซึ่งบางส่วนก็ยังไม่แห้ง เพราะลมตอนนี้ค่อนข้างหนาวเย็น มันจึงแห้งเพียงเล็กน้อย

หลินชิงเหอทำซาลาเปาโดยมีเจ้ารอง เจ้าสาม กับท่านแม่โจวมาช่วย

กากหมูของเมื่อวานยังคงเหลืออยู่ ต่อให้เด็ก ๆ จะทานเล่นกันไปแล้วเล็กน้อย แต่มันก็ยังเหลืออีกเยอะมาก แม้พวกเขาจะตะกละตะกลามอยากกินกากหมูอีก แต่เมื่อรู้ว่ากากหมูส่วนนี้ต้องนำมาทำเป็นไส้ซาลาเปา พวกเขาก็เลยยั้งใจไว้ได้

พวกเขาลองนับวันดูก็พบว่าไม่ได้กินซาลาเปาหมูกันมานานแล้ว

ความจริงแล้วในมิติของหลินชิงเหอยังมีซาลาเปาหมูเหลืออยู่เพียงหนึ่งในสาม ซึ่งเธอมักจะหยิบออกมาให้สามพี่น้องได้กินเป็นบางครั้งบางคราว

จากนั้นเธอก็จะบอกพวกเขาว่าซื้อมันมาจากในอำเภอ และให้พวกเขากินในช่วงที่พวกเขาไม่มีเนื้ออยู่ที่บ้านเท่านั้น

โจวชิงไป๋เองก็ได้กินเป็นบางครั้ง หลังจากนั้นเมื่อเธอให้เขากิน เขาก็ไม่เคยกินมันอีกเลย แต่กลับคะยั้นคะยอให้เธอกินแทน

ท่านแม่โจวยังรู้นิสัยหลินชิงเหอสะใภ้คนนี้อยู่บ้าง นางจึงไม่ได้ว่าอะไรในเรื่องที่พวกเขาทำซาลาเปากันวันนี้

หลังทานอาหารเช้าเสร็จนางก็เข้ามาช่วย

ส่วนท่านพ่อโจวออกไปคุยกับคนอื่น ๆ ก่อนที่จะออกไปเขาก็ถามว่ามื้อกลางวันมีอะไรกินบ้างเมื่อเขากลับมาแล้ว และได้รับคำตอบว่าเป็นซาลาเปาแป้งขาวของโปรดของเขา

เนื่องจากมีท่านพ่อโจวกับท่านแม่โจวร่วมทานด้วย หลินชิงเหอจึงทำมากขึ้น แต่กากหมูที่มีอยู่อย่างจำกัดทำให้เธอทำเพิ่มได้ไม่มากนัก

บางทีอาจพอกินในหนึ่งมือ

“พอกินสองมื้ออยู่ล่ะ หุงโจ๊กมากินด้วยสิแล้วก็เก็บไว้กินมื้ออื่นบ้าง” ท่านแม่โจวบอก

ในความคิดของหลินชิงเหอ แค่มีซาลาเปานึ่งเป็นอาหารกลางวันก็พอแล้ว แล้วตอนกลางคืนเธอก็ค่อยทำเกี๊ยวเห็ด แต่หลังจากฟังข้อเสนอของท่านแม่โจวแล้ว เธอก็ไม่คัดค้าน

หุงโจ๊กข้าวฟ่างมากินกับซาลาเปาด้วยก็ดีเหมือนกัน

ในตอนเที่ยง ซาลาเปาแสนอร่อยก็เสร็จสมบูรณ์ เจ้าใหญ่ทานซาลาเปาขนาดเท่าฝ่ามือเข้าไปสามลูกและกินโจ๊กข้าวฟ่างเข้าไปหนึ่งชาม

เจ้ารองเองก็กินสามลูกเหมือนกัน แต่กินโจ๊กข้าวฟ่างเพียงครึ่งชามเท่านั้น

ส่วนเจ้าสามยังเล็กนัก แม้เขาอยากจะกินมากกว่านี้ แต่เขาก็กินไม่ไหวแล้ว เขากินได้มากที่สุดก็แค่ซาลาเปาสองลูกกับโจ๊กข้าวฟ่างครึ่งชาม

เขากินเป็นปริมาณพอ ๆ กับหลินชิงเหอ ซึ่งเธอกินซาลาเปาไปหนึ่งลูกคู่กับโจ๊กข้าวฟ่างสองชาม

เธอชอบกินโจ๊กข้าวฟ่างมากกว่า ส่วนซาลาเปาไส้กะหล่ำปลีชุ่มน้ำมันนี้เธอมีความรู้สึกว่ามันมีรสชาติธรรมดาสำหรับเธอ

ท่านพ่อโจวกับท่านแม่โจวทานจุมาก ทั้งคู่อายุมากแล้วแต่ก็ยังแข็งแรง เดิมทีพวกเขาทานกันคนละสามลูก แต่หลินชิงเหอรู้ว่ามันไม่พอสำหรับสามีภรรยาชราคู่นี้ก็เลยให้แต่ละคนได้กินเพิ่มอีกคนละลูก

หลังทานกันเสร็จแล้ว มันก็เหลือซาลาเปาที่ทำกันในตอนเช้าอยู่ไม่มาก เมื่อโจวชิงไป๋กลับมาถึงบ้านหลังบ่ายโมง หลินชิงเหอก็อุ่นซาลาเปาที่เหลือกับโจ๊กข้าวฟ่างที่ยังเหลืออยู่ให้เขาทาน

ซาลาเปาลูกใหญ่ห้าลูกกับโจ๊กข้าวฟ่างเกือบสองชามต่างลงไปอยู่ในท้องของเขา

มีซาลาเปาเหลือจากมื้อเช้าแค่แปดลูก ซึ่งมันไม่พออย่างแน่นอน