ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 144
บทที่ 144 วันสุดท้ายของปี 1971
โดย
EnjoyBook
บทที่ 144 วันสุดท้ายของปี 1971
“มีแค่คุณอาไปด้วยก็ไม่เป็นไรครับ” เจ้าสามตอบ
ถึงคุณอาจะยื่นลูกอมให้เขานำไปมอบกับครอบครัว แต่ลูกอมก็เป็นสิ่งที่ไม่ใช่ของหายากสำหรับเขา ลูกอมแบบนี้ที่บ้านของเขาก็มีเหมือนกัน คราวที่แล้วแม่ของเขาซื้อกลับมาตั้ง 2 ถุง และตอนนี้ยังเหลืออีก 1 ถุง
โจวเสี่ยวเม่ยตามเจ้าสามไปที่บ้านของพี่สะใภ้สี่พร้อมกับลูกอม และขอมากินอาหารที่บ้านด้วย
“ได้สิ เธอก็แค่มาช่วยกันทำอาหารกับพี่เท่านั้นเอง” หลินชิงเหอบอก
หญิงสาวมีความรู้สึกดี ๆ กับโจวเสี่ยวเม่ยและซูต้าหลินอยู่ เธอจึงไม่ถือสา
“ตกลงค่ะ งั้นฉันจะแบกของทุกอย่างมาไว้นี่นะคะ” โจวเสี่ยวเม่ยยิ้มกริ่ม
“เอาลูกอมพวกนี้ให้ต้านีกับเด็กคนอื่น ๆ ด้วยนะ บางทีคุณแม่ยุ่งเกินไป ก็มีพวกเขานี่แหละที่คอยดูแลลูกของเธอ” หลินชิงเหอบอกให้หล่อนนำลูกอมกลับไป
“บ้านนู้นยังเหลืออีก 2 ถุงน่ะค่ะ” โจวเสี่ยวเม่ยตอบ
ได้ยินดังนี้ หลินชิงเหอก็รู้ว่าสะใภ้รองไม่ได้ส่วนแบ่งนี้ เธอจึงยิ้มออกมา “เปิดถุงแล้วให้หลานชายหลานสาวไปแบ่งกันเองเถอะ ให้พวกเขามีความสุขกันบ้าง”
“ตกลงค่ะ” โจวเสี่ยวเม่ยพยักหน้า
เมื่อหล่อนมาถึงบ้านตระกูลโจว หล่อนก็เปิดถุงลูกอมรสนม 200 อันออกมาแจกให้กับบรรดาหลานชายและหลานสาวของหล่อน
หล่อนกันปลา 2 ตัวและเนื้อหมู 2 ชั่งไว้ให้สะใภ้สาม ส่วนที่เหลือหล่อนนำไปให้หลินชิงเหอ
หลินชิงเหอไม่ได้สงวนท่าทีใด ๆ เพราะคนหาเลี้ยงครอบครัวหลักคือโจวชิงไป๋ โจวเสี่ยวเม่ยกับซูต้าหลินมาขออาศัยเพียงชั่วคราว ดังนั้นพวกเขาต้องนำอาหารส่วนของตนเองมาด้วย
“พี่สะใภ้สี่คะ ต้าหลินมาหาพี่เมื่อไม่นานมานี้แล้วก็บอกว่าพี่ออกนอกบ้านไปกับพี่ชายสี่ พวกพี่ไปไหนกันเหรอคะ?” โจวเสี่ยวเม่ยถาม
“แค่ออกไปท่องเที่ยวข้างนอกน่ะ สองสามวันก็กลับมาแล้ว” หลินชิงเหอตอบและไม่เอ่ยอะไรเกี่ยวกับประเด็นนี้อีก ก่อนจะเอ่ยต่อ “ซูเฉิงน้อยตัวไม่เล็กแล้วนะ เขาใกล้จะหย่านมแล้วใช่ไหม?”
“ฉันซื้อนมผงกลับมาด้วยถุงหนึ่งน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าเขาจะกินได้หรือเปล่า?” โจวเสี่ยวเม่ยเอ่ย
หล่อนตั้งใจจะให้ลูกชายของหล่อนหย่านมในปีนี้ ตอนนี้เขาไม่ใช่ทารกน้อยแล้ว และสามารถกินโจ๊กได้แล้ว
“เขาต้องกินได้สิ ลูกชายของเธอกินจุมากเลยนะ ครั้งที่แล้วเขาเห็นเจ้าสามดื่มนมผง เขาก็อยากจะดื่มบ้าง เดิมทีฉันก็ไม่รู้เรื่องนี้ กลัวว่าเขาจะปรับตัวไม่ได้และท้องเสีย” หลินชิงเหอตอบ
นมผงสำหรับเด็กไม่ใช่สิ่งที่จะให้กินพร่ำเพรื่อได้ แต่โชคดีที่ซูเฉิงน้อยแข็งแกร่งพอตัวและไม่เป็นอะไรหลังจากดื่มมันเข้าไปแล้ว
“ต่อมาฉันก็ให้คุณแม่ชงนมให้เขาดื่มทีละนิด แล้วก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย”
“เรื่องนี้รบกวนพี่สะใภ้สี่มากเลยสินะคะ” โจวเสี่ยวเม่ยเอ่ยด้วยท่าทางกระดากเล็กน้อย
หล่อนรู้ว่าพี่สะใภ้สี่จะต้องซื้อนมผงสำหรับเด็กมาให้เด็กชายทั้งสามดื่ม แต่ไม่คิดเลยว่าลูกชายของหล่อนจะได้ดื่มด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ” หลินชิงเหอเอ่ยอย่างไม่ถือสา
ต้องบอกว่าราคาต่อมูลค่าอันน่าตกใจของนมผงได้ถูกเปิดเผยในตอนนี้
หากเป็นในชนบท นมผงถุงหนึ่งในราคา 3 หยวนถือว่าแพงนัก ต่อให้ลูกชายของตัวเองอยากกิน พวกหล่อนก็ไม่กล้าซื้อมัน ไม่ต้องพูดถึงลูกหลานของครอบครัวอื่นเลย
แต่หลินชิงเหอไม่ใช่คนในยุคนี้ ต่อให้เธอพยายามจะทำตัวกลืนกับคนยุคนี้ เธอก็ยังคิดว่าราคา 3 หยวนยังถูกเกินไปสำหรับนมผงบริสุทธิ์จากธรรมชาติไร้สารเจือปนแบบนี้ด้วยซ้ำ
เธอเลยซื้อมาอย่างไม่คิดอะไร
ในสายตาของโจวเสี่ยวเม่ย เธอเป็นพี่สะใภ้สี่ที่ดูแลลูกชายของหล่อนดีเหมือนกับลูกชายของตัวเอง
หล่อนได้เงินเดือนเพียง 18 หยวนเท่านั้น ถือว่ามากกว่าก่อนหน้านั้นเล็กน้อย แต่ถ้าให้หล่อนซื้อนมผงสักถุงมาให้ลูกชายของหล่อนดื่ม หล่อนก็ยังลังเลเล็กน้อย
กลับกัน พี่สะใภ้สี่ของหล่อนใจกว้างกว่าหล่อนมาก
“ปีหน้าเราจะมีนมสดมาขายที่นี่ ถึงตอนนั้นพี่คิดว่าจะซื้อสักสองขวดต่อวันให้เด็ก ๆ กิน เธออยากจะสั่งไว้ด้วยไหม?” หลินชิงเหอถาม
“ขวดหนึ่งแพงมากไหมคะ?” โจวเสี่ยวเม่ยพูด
“หนึ่งเหมาต่อหนึ่งขวด ถือว่าไม่แพงหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแม่บอกว่าพี่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย พี่ก็จะสั่ง 2-3 ขวดต่อวันไปแล้ว ทุกคนจะได้กินกันคนละขวด แต่ดูจากปริมาณการกินของซูเฉิงน้อย ขวดหนึ่งต่อวันก็น่าจะพอแล้วล่ะ เธอสั่งวันละขวดก็ได้นะ มันไม่แพงมากไปกว่านมผงของเธอหรอก” หลินชิงเหอบอก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม
ทำไมเปิดอ่านไม่ได่...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...