ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 153

โจวเซี่ยเด็กกว่าเจ้าใหญ่และมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้ารอง แต่เขาเตี้ยกว่าเจ้ารองราวหนึ่งช่วงศีรษะและผอมกว่าเจ้ารองมากนัก

“หอมอร่อยมากเลยล่ะ” เจ้าใหญ่เอ่ยตามตรง

“จะไปอร่อยได้ยังไงล่ะ รสชาติก็งั้น ๆ” เจ้ารองมีความชอบแบบเดียวกับเจ้าสาม แต่เขายังพอดื่มมันได้ ไม่เหมือนเจ้าสามที่ต้องถูกแม่บังคับให้ดื่ม

“นมต้องอร่อยอยู่แล้วล่ะ ฉันได้ยินว่ามันแพงมากเลยนะ” โจวเซี่ยเอ่ย

“มันแพงมากเลยเหรอ?” เจ้ารองถาม

“แน่สิว่ามันต้องแพง หนึ่งขวดคิดเป็นเงินมากกว่า 1 เหมาเลยนะ” โจวเซี่ยตอบ

เมื่อวานนี้ตอนที่อาสะใภ้สี่กำลังคุยกับคนส่งนม โจวเซี่ยเองได้ยินบทสนทนาทั้งหมด และย่าของเขาก็คิดว่ามันค่อนข้างแพง

“มันไม่ถูกเลย” เจ้ารองเออออตาม

“มันไม่แพงหรอก เพราะมันอร่อยมาก” เจ้าใหญ่เอ่ย

“เหมาหนึ่งเนี่ยนะไม่แพง? พี่ใหญ่ ตอนนี้เงินเก็บของเรายังไม่ถึง 30 เฟิน* เลย” เจ้ารองแย้ง

*30 เฟิน เท่ากับ 3 เหมา

ครอบครัวของเขาใช้ยาสีฟัน ซึ่งหลอดยาสีฟันสามารถเอาไปแลกเป็นเงินได้ อ๋อ แล้วก็ยังมีกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ไม่ใช้แล้วด้วย

แม่ของพวกเขานำกระดาษหนังสือพิมพ์ไม่ใช้แล้วที่ราคาถูกมากมาจากตัวอำเภอ และพวกเขาก็สามารถขายพวกมันได้หลังจากใช้ขีดเขียนแล้ว เธอบอกว่าเงินที่ได้จากการขายพวกมันก็จะให้พวกเขาเก็บไว้

“นั่นก็จริงนะ” เจ้าใหญ่พยักหน้าเมื่อได้ยินดังนี้

เทียบกับเงินที่พวกเขาเก็บสะสมไว้ นมขวดนี้ถือว่าแพงมาก เงินที่พวกเขาเก็บไว้ทั้งหมดซื้อมันได้แค่ 3 ขวดเท่านั้น

โจวเซี่ยได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกอิจฉามากขึ้นไปอีก เจ้าใหญ่กับเจ้ารองถึงกับมีเงินเก็บเป็นของตัวเองแล้ว

ในวันต่อ ๆ มาก็เป็นอันรับรู้กันโดยไม่ต้องบอกว่ามีนมมาส่งทุกวัน ตอนแรกมีแค่ครอบครัวของหลินชิงเหอเท่านั้นที่สั่งซื้อนมในหมู่บ้านโจวเจี่ย

แต่หลังจากนั้นลูกสะใภ้ของเลขาธิการสาขาหมู่บ้านก็สั่งซื้อนมวันละขวดเหมือนกัน

เนื่องจากหล่อนมีน้ำนมไม่เพียงพอให้ลูกของตนเองได้ดื่ม และลูกของหล่อนก็ยังเล็กนัก จึงทำได้แค่ต้องสั่งซื้อนม

แต่นมนี้มีสารอาหารมากมายจริง ๆ เพียงหนึ่งเดือนกว่าเจ้าใหญ่ก็ดูเติบโตขึ้นอย่างเห็นความแตกต่าง

แม้เจ้ารองจะไม่ชอบดื่มนม แต่เขาก็ยังดื่มหมดจนไม่เหลือ ส่วนเจ้าสามนั้นถูกหลินชิงเหอบังคับให้ดื่ม

เจ้าเด็กตัวเหม็นมักจะเอานมออกไปดื่มข้างนอก แต่หลินชิงเหอก็ไม่สนใจเขา ได้แต่บอกให้เขาอย่าลืมที่จะดื่ม

และในวันนั้นเองหลินชิงเหอก็รู้แจ้ง เมื่อเธอเห็นเจ้าเด็กคนนี้นำนมออกไปข้างนอก เธอก็แอบตามไปดูเงียบ ๆ

จากนั้นเธอก็เห็นว่าเด็กชายเอานมทั้งหมดให้โจวเซี่ยจากครอบครัวพี่ชายรองดื่ม!

หลินชิงเหอโมโหมาก!

เมื่อเห็นการกระทำลับ ๆ ล่อ ๆ ของผู้เป็นแม่ เจ้าใหญ่กับเจ้ารองก็แอบตามไปดูและเห็นภาพนี้ด้วยเช่นกัน

สองพี่น้องต่างตื่นตระหนก

“กลับเข้าไปซะ แล้วห้ามบอกเจ้าสามเด็ดขาด!” หลินชิงเหอเอ่ยพลางไล่พวกเขา

เธอไม่เปิดโปงพฤติกรรมของเด็กชายตัวเหม็นนี่หรอก แต่เธอไม่รู้เลยว่าเด็กชายตัวเหม็นนี่เริ่มทำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“แม่ครับ ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะครับ” เจ้าใหญ่รีบตอบในทันที

“ต้องเป็นโจวเซี่ยที่บอกเจ้าสามว่าเขาไม่เคยดื่มนมมาก่อนแน่ ๆ เลยครับ เจ้าสามที่ไม่ชอบดื่มมันอยู่แล้วก็เลยให้โจวเซี่ยดื่ม” เจ้ารองอนุมาน

เขารู้สึกว่าโจวเซี่ยนิสัยไม่ดีจริง ๆ ที่หลอกดื่มนมของน้องชาย นมนั่นแพงมากเลยนะ!

เจ้ารองรู้ว่านมแพงมากและรู้ว่ามันมีประโยชน์ ดังนั้นต่อให้เขาไม่ชอบดื่ม เขาก็จะดื่มต่อ ในเมื่อมันแพงขนาดนี้แล้วเขาจะกินทิ้งกินขว้างได้อย่างไรล่ะ?

แต่เขาไม่คิดเลยว่าน้องชายจะแบ่งส่วนของตัวเองให้กับโจวเซี่ย

หลินชิงเหอไม่ได้ว่าเด็กชายทั้งสอง แต่นับจากวันนั้นเป็นต้นไป เธอก็ไม่ได้ให้นมกับเจ้าสามที่นั่งรอที่โต๊ะและคอยให้แม่มอบนมส่วนของเขา

เธอให้นมส่วนของเจ้าสามกับโจวชิงไป๋แทน “เจ้าสามไม่ชอบดื่มนม ฉันก็เลยไม่ให้เขาแล้วค่ะ ชิงไป๋ ในฐานะที่คุณเป็นพ่อ คุณช่วยเขาดื่มทีนะคะ”

“แม่ครับ จริง ๆ แล้วผมชอบดื่มนมนะ” เจ้าสามเอ่ยพลางกระพริบตาด้วยท่าทางใสซื่อ

“เสแสร้ง” เจ้าใหญ่กับเจ้ารองเอ่ยอย่างรังเกียจ พวกเขาสองคนเห็นภาพเหตุการณ์นั้นเต็มตา!

โจวชิงไป๋ทำเพียงเหลือบมองภรรยาก่อนจะกระดกนมเข้าปาก

เช้าวันหนึ่งหลินชิงเหอตื่นแต่เช้าตรู่ เมื่อคนส่งนมมาหา เธอก็ซื้อนมเพิ่มจากเขาอีก 2 ขวด