ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 223

ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม – บทที่ 223 เปลี่ยนใจอีกครั้ง
บทที่ 223 เปลี่ยนใจอีกครั้ง
โดย
EnjoyBook
บทที่ 223 เปลี่ยนใจอีกครั้ง

โจวชิงไป๋เดินทางเข้าเขตเทศบาลในเดือนกันยายนก่อนโรงเรียนจะเปิดการเรียนการสอน

ครั้งนี้เขาไปเพื่อซื้อปุ๋ยเคมีกับยาฆ่าแมลง หลังจากได้ใช้ไปในครั้งนี้แล้ว ปีนี้ก็ไม่จำเป็นต้องซื้อเพิ่มอีกครั้ง

ดังนั้นในเช้าตรู่วันนั้นหลินชิงเหอจึงตามโจวชิงไป๋ไปด้วย

โจวชิงไป๋รู้สึกไร้เรี่ยวแรงต้าน เขารู้ว่าภรรยาจะต้องมีแผนการอื่นอยู่แน่แต่เธอปฏิเสธที่จะเอ่ยออกมา ในเมื่อเธอตามเขาไปด้วยแล้วเขาก็ต้องให้เธอตัวติดกับเขาไว้ ไม่ปล่อยให้เธอเดินเพ่นพ่านไปทั่วเด็ดขาด

ในเขตเทศบาลเทียบไม่ได้กับในอำเภอแม้แต่น้อย เพราะเพิ่งเกิดเรื่องวุ่นวายไปในช่วงหนึ่งที่ผ่านมา

ยุคนี้ก็เป็นแบบนี้ ในช่วงเวลาหนึ่งจะเกิดกระแสเหตุการณ์ต่าง ๆ เป็นระยะ

“คุณไปจัดการธุระของคุณเถอะค่ะ แล้วเราค่อยมาเจอกันที่นี่ในตอนบ่ายเพื่อกลับด้วยกัน” แน่นอนว่าภรรยาของเขาวางแผนจะแยกตัวจากเขาในทันทีที่ถึงสถานีขนส่ง

“ตามผมมา” โจวชิงไป๋เอ่ยด้วยท่าทางสงบ

หลังร่วมเตียงเดียวกันมาหลายปี เขาก็รู้จักนิสัยของภรรยาตัวเองดี เธอจะทำอย่างที่เธอพูดและตามเขาอย่างว่าง่ายเมื่อมาถึงในตัวเมืองได้จริง ๆ หรือ?

แน่นอนว่าหลินชิงเหอไม่คิดจะเชื่อฟังเลยแม้แต่น้อย เธอจะมาที่นี่โดยไม่ได้หวังอะไรได้อย่างไร? อย่างน้อยการปั่นจักรยานมาถึงที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องไม่น่าอภิรมย์เกินไปนัก

อีกไม่นานโรงเรียนก็จะเปิดแล้ว มันจะไม่มีเวลามาที่นี่อีกหลังจากเริ่มการเรียนการสอน

นี่ไม่ใช่โอกาสในการกอบโกยไม่หนึ่งอย่างก็สองอย่างเหรอ?

“เรานัดเจอกันตรงนี้ดีกว่าค่ะ ชิงไป๋ ไม่ต้องกังวลไปนะคะ ฉันจะไม่สร้างปัญหาหรอก” หลินชิงเหอให้สัญญา

โจวชิงไป๋ไม่เห็นด้วย เขาพาเธอไปซื้อปุ๋ยและยาฆ่าแมลงพร้อมกับเขา จากนั้นก็ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง เขาจึงให้สัญญาณบอกให้เธอเดินตามเส้นทางของเธอ แต่เขาจะทำแค่ตามเธอไปเท่านั้น

หลินชิงเหอถึงกับร่ำร้องในใจว่าคุณกำลังทำราวกับฉันเป็นอาชญากรงั้นเหรอ?

ยิ่งกว่านั้นจากรังสีแข็งกร้าวของคุณ ทุกคนที่เห็นผ่าน ๆ ก็บอกได้ว่าคุณเป็นอดีตทหารปลดประจำการ คนที่จะมาซื้อขายใครเขาจะกล้ามาซื้อเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณล่ะ?

พวกเขาคงเผ่นหนีกันไปหมด

“คุณอยากแลกเปลี่ยนของอะไรเหรอ?” โจวชิงไป๋ถามเสียงทุ้ม

“ฉันไม่ได้คิดที่จะแลกเปลี่ยนอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่อยากเดินไปเรื่อย ๆ ด้วยตัวเองเท่านั้น” หลินชิงเหอบอก

เธอจะบอกให้เขารู้เกี่ยวกับการซื้อขายทองคำไม่ได้ ชายคนนี้หัวโบราณมาก ครั้งสุดท้ายที่เขาเต็มใจนำมาให้เป็นจำนวนเล็ก ๆ น้อย ๆ ผ่านการอนุเคราะห์จากสหายของเขาก็ถือว่าล้ำเส้นเขามากพอแล้ว เขาคงไม่อยากทำอะไรอีกแน่

โจวชิงไป๋ไม่เอ่ยอะไร เขาพาเธอเข้าไปในห้างสรรพสินค้าในเมืองด้วยความตั้งใจว่าจะซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ให้เธอสักสองชุด

แต่ในยุคนี้จะมีเสื้อผ้าที่ออกแบบดี ๆ อยู่งั้นเหรอ ทุกตัวล้วนมีรูปแบบการตัดเย็บอย่างเดียวกัน และมันก็กลบความงามของหลินชิงเหอไปจนหมด

เธอจึงซื้อเสื้อกั๊กให้โจวชิงไป๋แทน และเอ่ยขึ้นว่า “ฉันไม่อยากได้หรอกค่ะ เพราะฉันมีเสื้อผ้าสำรองอยู่ที่บ้านแล้ว”

เมื่อเห็นว่าเธอไม่อยากซื้อเสื้อผ้าใหม่จริง ๆ โจวชิงไป๋ก็ไม่เอ่ยอะไร เขาพาเธอไปยังร้านค้าสหกรณ์ในเขตเทศบาลและซื้อของบางอย่างก่อนมาคอยรถที่สถานี

หลินชิงเหอคร่ำครวญในใจว่าการเดินทางครั้งนี้ช่างสูญเปล่า ชิงไป๋ของเธอตัวติดกับเธอตลอดจนทำให้เธอจนปัญญาที่จะเลี่ยง

หลังนั่งรถกลับไปที่อำเภอพร้อมปุ๋ยและยาฆ่าแมลงแล้ว โจวชิงไป๋ก็ปั่นจักรยานพาเธอกลับหมู่บ้านพร้อมข้าวของทั้งหลาย

หลินชิงเหอหยิบของออกจากมิติและขนกลับบ้าน เธอปล่อยให้โจวชิงไป๋ไปทำธุระของเขาด้วยอาการห่อเหี่ยว

เขาช่างขวางเส้นทางรวยของเธอเสียจริง ๆ เลย

ช่างเถอะ ในเมื่อโชคชะตาไม่ยอมให้เธอได้ไปไกลกว่านี้ เธอก็ควรจะหยุด อย่างไรเสียเธอก็เก็บสะสมเอาไว้เยอะแล้ว

ไม่นานนักภาคการศึกษาใหม่ก็เริ่มต้น เจ้าใหญ่เดินทางเข้าไปในอำเภอเพื่อเข้าเรียนโรงเรียนมัธยมปลายในชั้นปีที่หนึ่ง โดยที่เขาอาศัยอยู่ในบ้านของอาเล็ก หลินชิงเหอจึงให้คูปองอาหารและของอื่น ๆ กับเขา

ทันทีที่เจ้าใหญ่เข้าเรียนชั้นมัธยมปลายปีที่หนึ่ง เด็กชายคนนี้ก็ได้หายไปจากครอบครัวของเขา

ไม่เพียงแค่ท่านพ่อโจวกับท่านแม่โจวที่เคยร่วมมื้ออาหารของครอบครัวกับเขาเป็นประจำจะรู้สึกไม่อยากแยกจากเขาไป เจ้ารอง เจ้าสาม และเด็กน้อยซูเฉิงก็คิดถึงเขามาก

คืนนั้นหลินชิงเหอเข้านอนและกอดโจวชิงไป๋ จากนั้นเธอก็เปิดประเด็นนี้ขึ้นมา “ตอนนี้ไม่รู้ว่าเจ้าใหญ่ที่อยู่บ้านของอาเล็กจะเป็นอย่างไรบ้างนะคะ”