ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 244

แม้โจวข่ายลูกชายของเธอชักจะดื้อด้าน แต่ต้องยอมรับว่าวิธีนี้ค่อนข้างจะมีประสิทธิภาพทีเดียว

บรรดานักศึกษาใหม่ต่างรู้กันทั่วแล้ว ต่อให้พวกเขาไม่รู้ก็จะเกิดความฉงนสนเท่บางอย่างจนต้องค้นหาคำตอบ

เพื่อนของโจวข่ายรู้เรื่องนี้ก็หัวเราะไม่หยุด “นายแน่มาก นายปกป้องแม่นายแบบสู้ตายจริง ๆ แม่นายคงอยากคว้าไม้เรียวฟาดนายแล้วมั้ง”

“นายจะหัวเราะหาอะไร? แม่ฉันจับฉันไม่ได้หรอกน่า” โจวข่ายตอบ

ส่วนเรื่องที่เหลือเขาก็ไม่สนใจ​ แต่ถึงอย่างนั้นเขายังต้องคอยจับตาดูอยู่

ถ้ายังมีใครหน้าไหนหลับหูหลับตาตามจีบแม่หรือเขียนจดหมายรักมาให้แม่ของเขา​ ก็คอยดูเขาไล่คนพวกนั้นไปแล้วกัน

ทางมหาวิทยาลัย​รับรู้การกระทำของโจวข่ายแล้ว​ บรรดาคณบดีถึงกับหัวเราะงอหงาย​ เด็กหนุ่มอายุแค่ 14 ปีเท่านั้นแต่ร้อนใจในทันทีที่เห็นแม่ของเขาโดนตามจีบ​ ซึ่งก็เป็นธรรมดาที่จะใช้วิธีนี้เป็นการเตือน

หลินชิงเหอรับรู้เรื่องนี้ขณะอยู่ที่หอพัก

เรื่องนี้ไม่มีอะไรเลย​ แต่เฉินเสวี่ยกลับมีท่าทางเปลี่ยนไป​ หล่อนถึงกับถามเธอเป็นการส่วนตัว​ “เธอไม่คิดว่าน่าเสียดาย​เหรอที่เจอกับผู้ชายแบบนี้​ หากดูจากระดับสติปัญญา​ความรู้ของเธอแล้ว?”

หล่อนรู้เรื่องนี้​ อย่าตัดสินว่าหลินชิงเหอดูเหมือนสาวเมืองกรุงที่พูดภาษาอังกฤษ​คล่องเลย​ แต่สามีของเธอก็เป็นชาวชนบทเหมือนกัน​ พึ่งพาอาศัยผืนดินทำมาหากินเหมือนกัน

เฉินเสวี่ยเห็นแล้วว่าหลินชิงเหอเป็นอย่างไร​ เธอเป็นผู้หญิงสวย​ ความรู้ค่อนข้างสูง​ แต่หล่อนกลับไม่เห็นด้วยกับความคิดของเธอ

อย่างเช่นตอนปิดภาคการศึกษาฤดูร้อนนี้​ หลินชิงเหอไม่ได้คว้าช่วงเวลานี้ในการอยู่ศึกษาเล่าเรียนต่อ​ แต่เดินทางกลับไปหาสามีที่ชนบทแทน

หล่อนไม่เข้าใจเลยจริง ๆ

ประเด็นหลักคือเธอทำแบบนั้นลงไปจริง ๆ

เธอจะรู้ไหมว่าโอกาสกลับมาศึกษาในตอนนี้มันหายากขนาดไหน? ใครจะรู้ว่ามีโอกาสแบบนี้ในอนาคตอีกหรือไม่​ แทนที่จะเรียนแข่งกับเวลา​ เธอกลับยังมีกะจิตกะใจคิดถึงสามีที่ชนบทอีก

เมื่อทุกอย่างพัฒนาไปในอนาคต​ จะมีชายหนุ่มผู้โดดเด่นดีพร้อมให้ได้เลือกกี่แบบกัน?

หลินชิงเหอไม่คิดเลยว่าหล่อนจะพูดกับเธอแบบนี้​ เธอตอบกลับไปโดยไม่ทันต้องคิด​ “น่าเสียดายอะไรกัน? ฉันแต่งงานกับเขาก็มีความสุขดีอยู่”

สามีของเธอช่างซื่อสัตย์และมีความรับผิดชอบ​ ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเหลือเกินที่ได้อยู่กับชิงไป๋ของเธอ

สำหรับผู้หญิงแล้ว​ อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดล่ะ?

บางทีหลินชิงเหออาจคิดว่าหน้าที่การงานคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้หญิง

แต่หญิงสาวได้รับความรักหล่อเลี้ยง​ ทำให้ตอนนี้เธอมีมุมมองเปลี่ยนไปแล้ว​ เธอรู้สึกว่าการหาผู้ชายที่เหมาะสมมาเป็นคู่ชีวิตถือว่าเป็นเรื่องสำคัญมากเหมือนกัน

เช่นเดียวกับความสำคัญของหน้าที่การงาน​ จะมีอะไรขาดหายไปไม่ได้เลย

แม้โจวชิงไป๋จะไม่เคยพูดป้อนคำหวาน​ แต่หลินชิงเหอก็ยังชอบเขา​ เขาช่างสมบูรณ์แบบไปทุกแง่ส่วน

หลินชิงเหอพอใจมากที่ได้ผู้ชายแบบนี้มาเป็นสามี

อีกเรื่องหนึ่งคือลูกชายทั้งสามคนของเธอกำลังเจริญก้าวหน้า​ แม้บางครั้งพวกเขาจะก่อกวนจนยากจะรับมือ​ ทำให้เธอต้องต่อล้อต่อเถียง​พวกเขาบ่อยครั้งขึ้น​ แต่หลินชิงเหอก็ยังมีความสุข

ดังนั้นหลินชิงเหอกับเฉินเสวี่ยจึงไม่ได้ถูกกำหนดให้ไปด้วยกันได้

เฉินเสวี่ยมองว่าหลินชิงเหอเป็นโคดื้อที่ไม่สามารถลากจูงไปได้​ หล่อนรู้สึกรำคาญใจที่มองเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้ยามพูดถึงชีวิตแต่งงานของเธอขึ้นมา

การแต่งงานกับชายชนบทจะมีความสุขได้อย่างไรล่ะ​ ที่มีความสุขที่สุดสำหรับพวกเขาคือการได้กินอิ่ม

นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีการเสาะแสวงหาอะไรอีก

เฉินเสวี่ยทนมีชีวิตสมรสแบบนี้ไม่ได้​ นี่จึงเป็นเหตุว่าทำไมหล่อนถึงไม่กลับบ้านในช่วงปิดภาคการศึกษา​ฤดูหนาว

หลินชิงเหอไม่ได้พูดอะไรกับเฉินเสวี่ยต่อไป​ เธอกระตุกยิ้มและเมินหล่อนเสียเมื่อเห็นสีหน้า​ ‘ทำไมเธอถึงยอมลดตัวลงต่ำขนาดนั้นกันนะ’​ ของหล่อน

สิ่งที่หญิงสาวไม่รู้ก็คือเหตุผลที่เฉินเสวี่ยมาคุยกับเธอในครั้งนี้​ก็เพราะว่าเธอมีความรู้ภาษาอังกฤษ​ยอดเยี่ยม

ความเชี่ยวชาญในภาษาอังกฤษนับว่าน่าอัศจรรย์มากแล้ว​ แม้แต่ในมหาวิทยาลัยปักกิ่งก็ตาม

แต่ไม่คิดเลยว่าก่อนที่พวกเธอจะได้พูดอะไรมากกว่านี้​ หล่อนก็เห็นความคิดของหลินชิงเหอและรู้ว่าเธอคงพูดอะไรต่อไม่ได้​อีก​ พวกเธอไม่อาจพัฒนาความสัมพันธ์​เป็นเพื่อนคู่คิดได้

ซึ่งหลินชิงเหอไม่สนใจแต่อย่างใด

เธอจะไม่รู้ถึงความหมายในคำพูดของเฉินเสวี่ยได้อย่างไรล่ะ?

ภาคการศึกษาที่แล้วอาจกล่าวได้ว่าเป็นแค่ความสงสัย​ แต่ภาคการศึกษา​นี้ไม่ใช่แค่ความสงสัยแม้แต่น้อย

หล่อนมีชายคนรักคนหนึ่งที่มาจากภาควิชาฟิสิกส์