ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 266

เจ้ารองกับเจ้าสามได้เจอกับแม่ของพวกเขาในทันทีที่กลับถึงบ้าน

ซึ่งแน่นอนว่าทั้งคู่ก็ต้องประหลาดใจ

“แม่ แม่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะครับ?” เจ้ารองเอ่ยอย่างดีใจ

“ผมคิดว่าแม่จะกลับหลังจากนี้เสียอีก!” เจ้าสามเอ่ยขึ้นมาด้วย

หลินชิงเหอไม่ได้เจอหน้าลูกลิงทั้งสองนี้มาเกือบครึ่งปีแล้ว จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะดีใจเมื่อเห็นพวกเขาเติบโตขึ้น

“ตอนนี้ปิดเทอมฤดูร้อนน่ะแม่เลยถือโอกาสกลับมา งานเก็บเกี่ยวฤดูร้อนยุ่งมากอยู่ตลอดแหละ แม่เลยกลับมาทำอาหารให้ไง ใครก็ตามที่แม่ไม่สนใจไม่มีทางเป็นคน ๆ นั้นที่ขยันมากที่สุดในครอบครัวของเราไม่ใช่เหรอ?” หลินชิงเหอตอบอย่างร่าเริง

เจ้ารองกับเจ้าสามยิ้มกริ่ม

“ลูก ๆ หิวกันแล้วใช่ไหม? ไปหยิบหมั่นโถวมากินรองท้องสองลูกสิ” หลินชิงเหอบอก

ในเมื่อมีมิติเก็บของแล้ว หญิงสาวก็นำของบางอย่างมาเหมือนกัน อย่างเช่นของฝากพิเศษท้องถิ่นของเมืองหลวงบางอย่าง แต่ด้วยอากาศที่ร้อน เธอจึงไม่ได้นำเป็ดย่างออกมา ซึ่งในมิติของเธอมีอยู่จำนวนหนึ่ง โดยเธอตั้งใจเก็บไว้เป็นอาหารเย็นให้โจวชิงไป๋

หลินชิงเหอที่ไม่รู้ตัวว่าตามใจสามีเกินไปมากก็เริ่มตุ๋นปลาไหลกับผักดอง

ท่านแม่โจวกลับมาบ้านเร็ว นางรู้สึกดีใจเช่นกันที่ได้เห็นสะใภ้สี่กลับมา “คืนที่แล้วฉันบอกอาสี่ว่าเธอจะกลับมาเร็ว แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะกลับมาวันนี้”

จากนั้นนางก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าไม่มีจักรยานอยู่ “ทำไมเธอไม่ยืมจักรยานจากเสี่ยวเหมยก่อนล่ะ? จากนั่นมาถึงบ้านมันไกลนะ”

“พอดีมีรถแทรกเตอร์กลับเข้าหมู่บ้านใกล้เคียงน่ะค่ะ ฉันเจอเข้าก็เลยติดสอยห้อยตามมาด้วย เลยไม่ได้ไปที่บ้านของเสี่ยวเหมย” หลินชิงเหอตอบ

ท่านแม่โจวพยักหน้า หลินชิงเหอหันกลับไปเอ่ยกับลูกชายทั้งสอง “ให้คุณย่ากินเค้กรองท้องสักหน่อยสิลูก”

เจ้าสามเป็นคนหยิบมาให้ชิ้นหนึ่งและเอ่ยขึ้น “คุณย่า ลองชิมสิครับ มันอร่อยมากเลย”

ท่านแม่โจวยิ้มรับ “ย่ายังไม่อยากกินตอนนี้หรอก มันใกล้ได้เวลาอาหารแล้วน่ะ”

แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังรับมากิน มีเพียงสะใภ้สี่เท่านั้นที่จะซื้อขนมและของว่างแบบนี้มาได้ ซึ่งบางครั้งเธอก็จะลงมือทำเองด้วย นางไม่รู้วิธีทำของพวกนี้หรอก

ในยุคของนาง บรรดางานฝีมือต่าง ๆ ล้วนสงวนไว้ตอนที่ทั้งครอบครัวไม่อดมื้อกินมื้อแล้วเท่านั้น

“แม่เอาแตงโมลูกใหญ่กลับมาด้วยล่ะครับ หลังกินข้าวเย็นเสร็จ คุณย่ากับคุณปู่อย่าเพิ่งรีบกลับนะครับ” เจ้าสามเอ่ยต่อ

“แม่กลับมาแล้ว หนูมีความสุขไหม?” ท่านแม่โจวหัวเราะขณะกินเค้ก

“แน่นอนสิครับ” เจ้าสามตอบอย่างภาคภูมิใจ

จากนั้นเขาก็ถูกแม่ไล่ให้ไปเลี้ยงไก่กับเป็ดที่อยู่ในสวนหลังบ้าน

“คุณแม่คะ ทำไมปีนี้เลี้ยงสัตว์ไว้เยอะเลยล่ะคะ?” หลินชิงเหอถามขณะทำอาหาร

เธอเห็นเป็ดจำนวนมากและแม่ไก่อีก 10 ตัวตอนที่กลับมาถึงบ้าน นับว่าเป็นจำนวนไม่น้อยเลย

“ปีนี้กฎระเบียบต่าง ๆ เปลี่ยนไปแล้ว พวกเขาไม่สนใจกฎเดิมกันแล้วล่ะ” ท่านแม่โจวอธิบาย “ปีที่แล้วหลังกินแกงเป็ดแก่ที่เธอทำไป คุณพ่อก็เลี้ยงเป็ดมากขึ้นในปีนี้ เดิมทีฉันไม่ได้อยากจะเลี้ยงเยอะขนาดนี้หรอกนะ”

“งั้นเก็บไว้ให้ครอบครัวเรากินเมื่อถึงวันสิ้นปีเถอะค่ะ ฉันจะได้กลับมาทำแกงเป็ดให้อีกครั้ง” หลินชิงเหอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ตกลง” ท่านแม่โจวเอ่ยเห็นด้วยอย่างแช่มชื่น

ดูสะใภ้สี่ตอนนี้สิ เธอช่างเป็นที่ภูมิใจในทุกด้านจริง ๆ แสดงว่านางสายตาดีมาตั้งแต่เริ่มและหาคู่ครองที่ดีให้กับอาสี่สินะถูกไหม?

สิ่งที่ท่านแม่โจวไม่รู้ก็คือคนที่นางหามาให้ลูกชายนั้นจริง ๆ แล้วเป็นคนที่สามารถทำลายครอบครัวได้สามชั่วรุ่นต่างหาก

ท่านพ่อโจวกับโจวชิงไป๋ยังไม่กลับจนกระทั่งถึงหกโมงครึ่ง

ทันทีที่กลับมาถึงบ้านและเห็นภรรยาอยู่ เขาก็ชะงักไป ทันใดนั้นหลินชิงเหอก็เห็นแววปิติยินดีอย่างเห็นได้ชัดในดวงตาของชายหนุ่ม

“คุณกลับมาแล้วเหรอคะ? ไปล้างมือเตรียมกินข้าวเถอะค่ะ” หลินชิงเหอยิ้ม

“ครับ” โจวชิงไป๋ตอบและเดินไปล้างหน้าล้างมือก่อนจะเตรียมตัวมากินอาหารเย็น