ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 283

นางเห็นมากับตาว่านับตั้งแต่ครอบครัวของอาจารย์หลินมาถึงและมุ่งหน้าไปที่โรงอาบน้ำ ลูกสาวคนโตของตระกูลจางก็ออกมาดูถึง 2-3 ครั้ง ไม่ต้องเดาเลยว่าหล่อนอยากมาเจอกับใคร

หล่อนไม่รู้เหรอว่าเขามีภรรยาและลูกชายหน้าตาหล่อเหลา 3 คนแล้วน่ะ?

โชคดีที่นางเปิดประตูออกมาดูพอดี สายตาของเหมยเหอนั่นแทบจะติดตรึงอยู่กับชายหนุ่มแล้ว

คุณป้าหม่าอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือน

โจวชิงไป๋มีท่าทางอับอายเล็กน้อย เขามีสีหน้าเหวอไป

ส่วนหลินชิงเหอเอ่ยอย่างมีอารมณ์ขัน “คุณป้าอย่ากังวลไปเลยค่ะ ต่อให้สามีของฉันกล้าทำผิด ฉันก็พร้อมที่จะพาลูกชายทั้งสามจากไปและหวังให้เขาโชคดี จากนั้นก็หาชายคนใหม่แต่งงานด้วย ที่มหาวิทยาลัยมีคนมาจีบฉันไม่ขาดหรอกค่ะ”

เอาล่ะ แม้จะมีความเชื่อใจแล้ว การตอกย้ำก็เป็นเรื่องสำคัญ

ในเมื่อไม่มีทางเลือก เพราะจางเหมยเหอคนนั้นหน้าด้านเกินไป เธอจึงต้องให้โจวชิงไป๋รับรู้ความคิดของเธอไว้

โจวชิงไป๋มีสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที

คุณป้าหม่ายิ้มและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ตอนนี้พวกเธอมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้งแล้วสินะ ป้าเองก็ดีใจด้วย อาจารย์หลิน เธอช่างมีความสามารถเรื่องมีลูกจริง ๆ ลูกชาย 3 คนรวด และยังเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดีอีก จนป้าคิดอยากจะเลี้ยงเป็นหลานตัวเองเลยล่ะ”

“ตอนนี้พวกเขามีเหตุมีผลแล้วค่ะ แต่ตอนเด็ก ๆ สุดแสนจะซุกซนเลยค่ะ” หลินชิงเหอยิ้ม

การเลี้ยงดูเด็กก็เป็นแบบนี้ ขมขื่นในตอนแรกและหวานในตอนท้าย ตอนแรกไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ในที่สุดมันก็เป็นเรื่องง่ายขึ้นมาก

แน่นอนว่าสิ่งที่จำเป็นต้องทำเป็นอันดับแรกก็คือการสั่งสอนเด็ก ๆ ให้ดี ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะทุกข์ทนไปตลอดชีวิต

ว่าตามความจริงแล้วหลินชิงเหอไม่รู้จักว่าจะสอนเด็ก ๆ อย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นวิธีของเธอก็ได้ผลอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีพวกเขาคนไหนมีจิตใจคดและยังเติบโตพัฒนาอย่างดีมากด้วย

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หลินชิงเหอก็พาโจวชิงไป๋กลับมาที่บ้านของพวกเขา

โจวชิงไป๋กวาดตามองห้องอย่างจริงจัง

ที่นี่มี 2 ห้อง ห้องหนึ่งสำหรับเด็กและอีกห้องสำหรับพ่อแม่ เครื่องเรือนมีครบสมบูรณ์ทุกอย่าง เห็นชัดว่าได้รับการจัดเตรียมไว้พร้อมเพื่อต้อนรับพวกเขา

“ลำบากคุณแล้ว” โจวชิงไป๋มองภรรยา

“ลำบากอะไรกันคะ? ฉันขนแค่ของเล็กน้อยมากับเจ้าใหญ่ ส่วนของชิ้นใหญ่ ๆ ก็ให้คนอื่นขนมาให้แลกกับการจ่ายค่าแรงงานน่ะค่ะ” หลินชิงเหอพูด

“มีอะไรกับบ้านตระกูลจางที่อยู่ข้าง ๆ เหรอ?” โจวชิงไป๋ถาม

พวกเขาเป็นเพื่อนบ้าน ดังนั้นเขาจึงต้องรู้เรื่องนี้

หลินชิงเหอจึงเล่าให้เขาฟัง

โจวชิงไป๋ย่นคิ้วทันทีที่ได้ยิน หลินชิงเหอจึงเอ่ยขึ้นมา “ถ้าคุณชอบแบบนั้น ฉันก็ไม่เหนี่ยวรั้งคุณไว้นะคะ”

น้ำเสียงของเธอเปี่ยมด้วยความมั่นใจ

จากนั้นเธอก็ถูกโจวชิงไป๋ดึงตัวเข้าไปในห้อง

ทำไมเขาถึงต้องเข้าไปในห้องน่ะเหรอ? ก็เพื่อพิสูจน์ว่าใครอยู่ในใจเขาอย่างไรล่ะ

เนื่องจากต้องมีสอนในวันพรุ่งนี้ หลินชิงเหอจึงผล็อยหลับไปหลังจากนั้น และโจวข่ายก็พาน้องทั้งสองกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน

โจวชิงไป๋ให้ลูกชายคนเล็กทั้งสองอยู่ในบ้าน หลังแต่งตัวเสร็จเขาก็ตามลูกชายคนโตไปที่ร้านค้า

โจวข่ายถือกุญแจอยู่ ซึ่งพวกเขามีกุญแจกันทั้งหมด 2 ชุด และยังเปลี่ยนแม่กุญแจใหม่ด้วย “พ่อครับ นับจากพรุ่งนี้พ่อเก็บกุญแจนี้ไว้เลยนะครับ แม่มีชุดหนึ่งแล้ว”

โจวชิงไป๋ไม่ลังเลแต่อย่างใด เขามองไปรอบ ๆ ร้านค้า มันดูดีมากจริง ๆ

“หลายวันมานี้ผมไปขอให้เขามาตกแต่งภายในร้านมาน่ะครับ พ่อไปตามที่อยู่นี้และถามคนที่อยู่ที่นั่นในวันพรุ่งนี้ได้เลยนะครับ ผมจะกลับไปเขียนผังมาให้พ่อ” โจวข่ายบอก

“อืม” โจวชิงไป๋พยักหน้า

โจวข่ายหัวเราะในลำคอเบา ๆ “พ่อครับ พ่อกับแม่เริ่มธุรกิจนั้นกันตอนไหนเหรอครับ? ร้านค้าร้านนี้แพงมากเลย แต่แม่ก็จ่ายไหวในคราวเดียว”

“ลูกเรียนหนังสือไปเถอะ” โจวชิงไป๋เหลือบมองเขา

โจวข่ายรู้ว่าเขาคงไม่อาจแงะหาความจริงได้ พ่อของเขาปากหนักแน่นหนายิ่งกว่าปากขวดอีก

หลังเห็นร้านค้าและรู้ตำแหน่งที่ตั้งแล้ว โจวชิงไป๋ก็ไม่ได้อยู่นานกว่านี้ เขาพาลูกชายคนโตกลับบ้านทันที

ไม่รู้ว่าเป็นการบังเอิญหรือไม่ แต่พวกเขาก็เจอกับจางเหมยเหออีกแล้ว หล่อนเมินโจวข่ายเด็กชายสูงโย่งไป เพราะเขายังเป็นเด็กอายุ 16 ปีเท่านั้น