ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 286

วอนตายเสียแล้วยัยนี่

ในวันนั้นหลินชิงเหอได้สลับชั้นเรียนกับอาจารย์อีกคนหนึ่งพอดี ซึ่งอาจารย์คนนั้นมีสอนช่วงบ่าย เธอจึงขอสลับเวลาสอน

แล้วเธอก็มาที่ร้านและได้ยินคำพูดพวกนั้นเข้า

หลินชิงเหอไม่ยั้งตัวเองใด ๆ ทั้งสิ้น เธอเดินเข้ามาในร้านและเห็นโจวชิงไป๋ทำหน้าหงิกขณะที่จางเหมยเหอนั่งอยู่ที่โต๊ะลูกค้า

เมื่อเห็นเธอเข้ามา โจวชิงไป๋ก็มีสีหน้าผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

กลับกัน จางเหมยเหอก็ร้อนรนขึ้นมาทันทีที่ถูกจับได้ หล่อนมองมาที่หลินชิงเหอ

หลินชิงเหอมองหล่อนกลับและเริ่มทำการแฉ “ลูกสาวคนโตตระกูลจางอย่างเธอเคยท้องมาก่อนและอีกฝ่ายก็เป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว บอกได้เลยว่าถ้าเธอหนีไม่ทันในครั้งนั้น เธอก็จะกลายเป็นเป้าให้ถูกวิจารณ์อย่างแน่นอน ตอนที่เธอไปชนบท เธอแต่งงานกับคนบางคนเพราะต้องการหาคนมาช่วยเหลือ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตอนนั้นที่ทำแท้งหรือเปล่าน่ะจึงทำให้ร่างกายของเธอทรุดโทรมมีลูกไม่ได้มานานหลายปี แต่ก็ไม่คิดเลยว่าตอนนี้เธอจะมาจับผู้ชายของฉัน”

จางเหมยเหอตกใจไม่คิดว่าเธอจะรู้เรื่องกระจ่างหมด หล่อนขบเคี้ยวฟันและโต้กลับ “คุณเป็นอาจารย์ผู้ทรงความรู้และมีหน้าที่สอนคน แต่ก็ยังเปิดปากว่าร้ายคนอื่นแบบนี้ ไม่กลัวกรรมตามสนองเหรอคะ?”

“ขนาดเธอยังไม่กลัวกรรมตามสนอง แล้วทำไมคนอย่างฉันที่สุจริตมาโดยตลอดถึงต้องกลัวด้วย? อีกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ฉันด่าว่าเธอ หรือตอนที่ฉันไปสืบเรื่องนี้ในชุมชนของเรา มีใครบ้างล่ะที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นคนยังไง…จางเหมยเหอ? เรื่องนี้ชาวบ้านรู้กันทุกที่แล้ว เกือบจะบอกตรง ๆ เลยว่าเธอเป็นผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายที่เป็นของมือสองพัง ๆ ชิ้นหนึ่ง” หลินชิงเหอเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน

“แก…ยัยบ้านนอ…”

ก่อนที่หล่อนจะพูดจบ หลินชิงเหอก็ขัดเสียก่อน “ฉันแค่ไม่อยากจะสนใจการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อก่อหน้านี้ของเธอหรอก ก็เป็นแค่ผู้หญิงผ่านการหย่าที่ดูเหมือนเมล็ดแตงฝ่อและพุทราเน่าที่ไม่มีการศึกษา เธอเหมาะจะเป็นคู่ต่อสู้ฉันด้วยเหรอ? ฉันไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาเลยล่ะ มีส่วนไหนในร่างกายเธอที่เทียบกับฉันได้บ้าง? ทั้งหน้าตา รูปร่าง การศึกษา แล้วก็เรื่องการเป็นคนเมืองหลวง เธอมีลูกไม่ได้ เป็นแม่ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้ที่พอเห็นว่าชิงไป๋ของฉันมีลูกชายสามคนแล้วก็สาระแนอยากเป็นแม่เลี้ยงของพวกเขา ทำไมไม่หัดปัสสาวะใส่กระโถนแล้วชะโงกดูเงาเสียบ้าง? ว่าเธอน่ะคู่ควรไหม?”

จางเหมยเหอได้ฟังถึงกับปิดหน้าร้องไห้วิ่งออกไปในที่สุด

ในครั้งนี้หลินชิงเหอจงใจแทงใจดำหล่อนอย่างตรงจุด ไม่ปรานีแต่อย่างใด

เธอเมินการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อก่อนหน้านั้น แต่ก็ไม่คิดว่าหล่อนจะหน้าด้านมาคุกคามชิงไป๋ของเธอถึงในร้าน แล้วหลินชิงเหอจะทนได้อย่างไรล่ะ?

หลินชิงเหอไม่เคยปรานีอยู่แล้วในการจัดการกับคนพวกนี้ เหมือนกับที่เคยทำกับพ่อแม่บังเกิดเกล้าเมื่อหลายปีมาแล้ว ไม่มีข้อยกเว้นใด ๆ ทั้งสิ้น

ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ไม่ลงมือหรือลงมือทำ เธอก็ใจดำอยู่แล้ว

หลินชิงเหอหันหลังกลับและเห็นโจวชิงไป๋จ้องมองดวงตาของเธอ เขาไม่หวาดกลัวเธอเลย กลับกันสีหน้าของเขายังคงผ่อนคลายและอ่อนโยนราวกับต้องมนต์สะกดของเธอ

“อะแฮ่ม” หลินชิงเหอกระแอมเสียงแห้งพยายามจะกู้ภาพลักษณ์คืนกลับมาและเอ่ยขึ้น “หล่อนยั่วโมโหฉันก่อน คนอย่างหล่อนต้องโดนสั่งสอนเสียบ้างน่ะค่ะ”

“อืม คุณด่าได้ดีทีเดียว” โจวชิงไป๋เอ่ยพร้อมกับสายตาฉายความรื่นเริง

หลินชิงเหอรู้ว่าจางเหมยเหอต้องสร้างความรำคาญให้เขาหนักมาก ไม่อย่างนั้นแล้วคนนิสัยอย่างเขาจะไม่พูดเรื่องนี้เลย

จากความเห็นที่เขามีต่อจางเหมยเหอในตอนนี้ หลินชิงเหอก็รู้ดีว่าเขาก็ใกล้จะหมดความอดทนแล้วเหมือนกัน

การเจอคนน่ารำคาญที่รับมือยากแบบนี้ ถ้าไม่ด่ากลับไปเสียบ้าง ก็เอาชนะหล่อนไม่ได้จริง ๆ

หลินชิงเหอมาช่วยงานโจวชิงไป๋ที่นี่ จากนั้นก็มีลูกค้าอีกคนหนึ่งเข้ามากินเกี๊ยว

คุณป้าหม่าที่ออกไปซื้อของกินของใช้ก็ได้ผ่านมาเห็นพอดี นางถึงกับเอ่ยทักเมื่อเห็นหลินชิงเหอ “อาจารย์หลินไม่ได้อยู่ที่มหาวิทยาลัยหรอกเหรอจ๊ะ?”

“ฉันแลกชั้นกับเพื่อนร่วมงานไปน่ะค่ะ” หลินชิงเหอยิ้ม “ก็เลยมาช่วยตอนที่ว่าง”

“กิจการเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?” คุณป้าหม่าถาม

“ก็ดีอยู่นะคะ” หลินชิงเหอบอก ในตอนนี้มีลูกค้าเข้าร้านสองคน นับว่ากิจการซบเซาไม่น้อย เมื่อเทียบกับโต๊ะนับสิบที่สามารถนั่งกันได้หลายคน การมีคนเข้าเพียงสองคนจึงทำให้ร้านดูโล่งมาก