ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 294

“อาจารย์หลิน คุณซื้อของพวกนี้มาจากไหนกันจ๊ะ?” เพื่อนบ้านที่อยู่ชั้นล่างเอ่ยถาม

คนอื่น ๆ อดไม่ได้ที่จะมองคนทั้งคู่ ของเหล่านี้หาซื้อไม่ได้ง่าย ๆ เลย นอกจากมันจะแพงมากแล้ว มันยังหาซื้อยากอีกต่างหาก

“ฉันเจอผู้ชายท้องถิ่นทางใต้คนหนึ่งค่ะ แล้วเราก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาอยู่ ฉันก็เลยขอให้เขาช่วย” หลินชิงเหออธิบาย

“เยี่ยมไปเลยจ้ะ ได้พัดลมไฟฟ้ามาตั้งหลายตัวแบบนี้ ฉันขอซื้อต่อสักเครื่องได้ไหมจ๊ะ บ้านฉันไม่มีพัดลมไฟฟ้าเลยสักตัว” หญิงชราคนหนึ่งเอ่ยพลางลูบคลำพัดลมไปด้วย

“ส่งต่อไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าส่งต่อนั่นจะไม่ใช่การขายต่อเหรอคะ? ฉันมีงานเป็นหลักแหล่งอยู่แล้ว ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ” หลินชิงเหอรีบโบกมือปฏิเสธเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ไม่รู้ว่าเงินเป็นหมื่น ๆ หยวนที่เธอทำได้ในสองเดือนที่ผ่านมามาจากไหน แต่เธอก็ยังยืนกระต่ายขาเดียวมาตลอดโดยที่ไม่ถูกจับได้คาหนังคาเขาแม้แต่ครั้งเดียว

เมื่อโจวชิงไป๋เดินลงมา เขาก็หัวเราะอยู่ในใจ จากนั้นก็ย้ายพัดลมไฟฟ้า 2 ตัวขึ้นไปไว้ชั้นบนด้วยท่าทางไม่แยแส

แล้วเขาก็ย้ายทีวีขึ้นไปเก็บ

“ตัวหนึ่งสำหรับพวกคุณสองคน อีกตัวหนึ่งสำหรับเด็ก ๆ งั้นก็ยังเหลืออีกตัวหนึ่งนะสิจ๊ะ” หญิงชราเอ่ย “เราเป็นเพื่อนบ้านกัน แบบนี้ไม่เรียกว่าขายต่อหรอกจ้ะ อย่างมากที่สุดก็เรียกว่าช่วยเหลือจุนเจือกัน”

“ตัวนี้เป็นของคุณตาทูนหัวของเด็ก ๆ น่ะค่ะ คุณตาทูนหัวของพวกเขาอยู่ในห้องเดี่ยวของทางมหาวิทยาลัย อากาศในนั้นอบอ้าวมาก เลยต้องมีพัดลมไฟฟ้าไว้ให้นอนหลับสบายในตอนกลางคืนน่ะค่ะ”หลินชิงเหออธิบาย

ทุกคนต่างประหลาดใจ “คุณซื้อมาให้เฒ่าหวังงั้นเหรอ?”

“ใช่ค่ะ” หลินชิงเหอตอบ

ไม่นานนักโจวชิงไป๋ก็เคลื่อนย้ายทุกอย่างเสร็จหมดและเดินลงมาข้างล่าง

เมื่อทั้งคู่มาถึง พวกเขาก็นำพัดลมไฟฟ้าตัวนี้ไปไว้ที่ร้านเกี๊ยว

ตอนนี้ร้านเกี๊ยววุ่นวายเป็นพิเศษเพราะเป็นเวลาอาหารเย็นพอดี ในเมื่อถึงเวลาอาหารเย็น ก็เป็นปกติที่ภายในร้านจะพลุกพล่านไปด้วยผู้คน

โจวข่าย โจวเฉวี่ยน และโจวกุยหลายก็อยู่ที่นี่ เช่นเดียวกับเฒ่าหวังและคุณป้าหม่า แม้พวกเขาจะยุ่งอยู่ แต่ก็มีเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะ ดูรื่นเริงมีความสุขแม้ว่าจะทำงานกันมือระวิงก็ตาม

“โอ้ กลับมากันแล้วเหรอจ๊ะ?” สายตาแหลมคมของคุณป้าหม่ามองเห็นพวกเขาก่อนที่นางจะเอ่ยอย่างดีใจ

“กลับมาแล้วค่ะ” หลินชิงเหอยิ้มพลางพยักหน้า

โจวชิงไป๋เข้าประจำการในตำแหน่งที่ลูกชายคนโตเคยอยู่และเริ่มลงมือทำเกี๊ยวให้ลูกค้า

“ม้า ม้าซื้อพัดลมไฟฟ้านี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?” โจวกุยหลายเอ่ยด้วยความสนใจเต็มเปี่ยม

“ก็ซื้อครั้งนี้นั่นแหละ ที่ห้องลูกมีแล้วตัวหนึ่ง ตัวนี้ไว้ให้คุณตาทูนหัว อย่าลืมนำกลับไปให้หลังจากนี้ด้วยล่ะ” หลินชิงเหอบอก

“จำเป็นต้องซื้อมาด้วยเหรอ?” เฒ่าหวังเอ่ย

“มันมีประโยชน์น่ะค่ะ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่นำกลับมาด้วยถูกไหมคะ? ห้องนั้นน่ะร้อนมาก มีพัดลมไฟฟ้าใช้ก็ถูกต้องแล้วค่ะ” หลินชิงเหอบอก

“เฒ่าหวัง ทีนี้คุณก็นอนหลับสบายได้แล้วนะ” คุณป้าหม่ายิ้ม

เฒ่าหวังรู้สึกจนใจและส่ายหน้าโดยไม่พูดอะไร ถึงอย่างนั้นเขาก็ดีใจอย่างเห็นได้ชัด

ชั่วโมงเร่งด่วนในตอนเย็นจบลงแล้ว คุณป้าหม่าได้เวลาเลิกงานเช่นกันและกลับไปก่อน หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ก็ได้กินอาหารเย็นร่วมกับเฒ่าหวังและลูกชายทั้งสามของพวกเขา

หลังกินเสร็จ โจวข่ายก็ไปส่งพัดลมไฟฟ้าให้ที่ห้องของคุณตาทูนหัว จากนั้นทั้งครอบครัวก็เดินไปยังโรงอาบน้ำด้วยกัน

หลังอาบน้ำเสร็จจนสดชื่นพวกเขาก็กลับบ้าน

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ไม่เพียงแต่พวกเขาจะเห็นพัดลมไฟฟ้าตั้งอยู่ในห้อง แต่ยังมีทีวีตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วย

หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋เข้าไปนอนในห้องของพวกเขาและปล่อยให้เด็กสามคนเล่นตามอำเภอใจ

วันมะรืนนี้ทางมหาวิทยาลัยจะเปิดภาคการศึกษาใหม่ หลินชิงเหอจึงต้องสะสมพลังงานของเธอก่อน

พวกเขาทำเงินได้มหาศาลในหน้าร้อนนี้ก็จริง แต่มันก็เหนื่อยมาก

ทั้งสามีภรรยานอนกอดกันกลมภายใต้ลมเย็น ๆ จากพัดลมไฟฟ้า

ส่วนสามพี่น้องก็กำลังดูทีวี จนกระทั่งถึงสองยามพวกเขาถึงได้เข้านอน

พวกเขาตื่นแต่เช้าตรู่ในเช้าวันต่อมาและมานั่งดูทีวีต่อ โจวชิงไป๋ปล่อยให้พวกเขาดูตามสบาย ส่วนเขาออกไปเปิดร้านเกี๊ยวด้วยตัวเอง

หลินชิงเหอหลับไปจนกระทั่งถึงเก้าโมงเช้า เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าลูกชายสามคนกำลังนั่งดูทีวีอยู่ที่บ้าน

ใช่แล้ว ทีวีไม่ต้องถึงมือโจวชิงไป๋ เด็กทั้งสามก็ติดตั้งด้วยตัวเองและใช้งานได้แล้ว ซึ่งทั้งสามกำลังนั่งดูกันอยู่

“เจ้ารอง…”

“ม้าเรียกชื่อผมสิครับ” โจวเฉวี่ยนแก้ให้