ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 295

บทที่ 295 ไม่ให้โอกาส

หลินชิงเหอไม่ได้ก้าวก่ายกับทางเลือกของลูกชายทั้งสามมากนัก พวกเขาถูกเธอเลี้ยงดูมา และล้วนไม่ใช่คนที่จะไร้ความคิดเป็นของตัวเอง ดังนั้นให้พวกเขาวางแผนอนาคตของตัวเองจะดีกว่า

เธอทำได้เพียงให้คำปรึกษาบางอย่างกับพวกเขา

หญิงสาวกินอาหารเช้าเสร็จแล้วก็ไม่สนใจที่จะดูทีวี เธอจึงทิ้งลูกชายทั้งสามไว้ในบ้านและมาที่ร้านเกี๊ยว

เธอไม่ได้บอกเด็ก ๆ ว่าออกไปแล้ว พวกเขาเจอสิ่งที่น่าสนใจในตอนนี้ก็จริง แต่อีกไม่กี่วันก็เลิกเห่อไปเอง

ช่วงนี้โจวชิงไป๋กำลังว่างงาน แต่เป็นเพราะแนวคิดริเริ่มของลูกชายคนโตที่ขายเกี๊ยวสดด้วย เขากับคุณป้าหม่าเลยต้องทำเกี๊ยวต่อ

เฒ่าหวังเองก็อยู่ที่นั่นด้วย หลินชิงเหอเห็นแล้วก็เอ่ยทัก “เมื่อคืนนี้คุณลุงหลับสบายไหมคะ”

“มันเย็นมากเลย” เฒ่าหวังพยักหน้า

เมื่อคืนนี้เขาหลับสบายมาก การมีพัดลมไฟฟ้าใช้มันช่างสบายจริง ๆ

“ดีแล้วล่ะค่ะ” หลินชิงเหอยิ้มพลางพยักหน้า จากนั้นก็เอ่ยต่อ “คุณลุงคะ สองเดือนมานี้คุณลุงกับคุณป้าหม่าคงจะเหนื่อยมากสินะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ มีอะไรให้ทำบ้างมันทำให้ป้ารู้สึกกระปรี้กระเปร่าทั้งวันเลยล่ะ” คุณป้าหม่าตอบอย่างร่าเริง

จากนั้นเฒ่าหวังก็ถามถึงเรื่องภาคใต้ของประเทศ

หลินชิงเหอจึงเล่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทางภาคใต้ให้ฟัง

คุณป้าหม่าได้ยินก็รู้สึกประหลาดใจมาก “ทางฝั่งนั้นพัฒนาจนถึงขั้นนั้นแล้วเหรอเนี่ย?”

“ฝั่งเราก็ไม่ด้อยไปกว่ากันหรอกค่ะ” หลินชิงเหอเอ่ย

มันก็ไม่เลวนัก แต่พูดตามตรงก็คือสินค้าในเมืองหลวงไม่ได้มีหลากหลายมากมายเท่ากับทางภาคใต้

แต่การพัฒนาของเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องตลกแต่อย่างใด มันเปลี่ยนไปในทุกวันด้วยเช่นกัน

หลังจากนั้นไม่กี่ปีมันก็จะกลายเป็นโลกอีกใบ

หลินชิงเหอนั่งอยู่ที่ร้านเกี๊ยวครู่หนึ่งก่อนจะมาที่สำนักงานจัดการทรัพย์สิน

เธอมาที่นี่ทำไมน่ะหรือ? แน่นอนว่ามาซื้อบ้านอย่างไรล่ะ!

เธอต้องการตรวจดูว่ามีใครต้องการจะขายอสังหาริมทรัพย์ของพวกเขาบ้าง ไม่ว่าจะเป็นบ้านหรือว่าร้านค้า เธอเต็มใจซื้อหมด

แน่ล่ะ คุณรู้อะไรไหม มีคนอยากจะขายด้วยล่ะ

หลินชิงเหอนำจักรยานที่ซื้อมาจากทางภาคใต้ออกมาจากมิติและขี่กลับบ้าน ลูกชายคนเล็กสองคนต่างอิดออดที่จะตามไปและนั่งดูทีวีต่อ เธอจึงพาโจวข่ายมาที่ร้าน จากนั้นก็พาโจวชิงไป๋ที่ได้พักมายังสำนักงานจัดการทรัพย์สินกับเธอ

เธอติดตามผู้คนจากสำนักงานจัดการทรัพย์สินมาพร้อมกับชิงไป๋ของเธอเพื่อมาดูร้านค้า

มันไม่ได้เป็นแค่ร้านค้า แต่ยังเป็นบ้านอีกด้วย เป็นบ้านขนาดเล็กที่มีสวนหน้าบ้าน

หลินชิงเหอไม่ได้อยากซื้อร้านค้า แม้จะรู้ว่าที่ดินทุกตารางนิ้วจะกลายเป็นทำเลทองในยุคต่อมา แต่เธอก็ไม่ได้อยากได้ที่ตรงไหนก็ได้ เพราะตอนนี้บริเวณรอบ ๆ ดูเงียบสงบอย่างมาก

บ้านหลังนี้ไม่ได้เป็นแบบเรือนสี่ประสาน(1) จึงไม่นับว่าเป็นบ้านที่มีลานบ้านในตัว แต่เป็นบ้านที่มีสวนหน้าบ้าน

ถึงอย่างนั้นตำแหน่งที่ตั้งของมันก็ดีมาก

แม้คิดตามราคาตลาดของยุคนี้ ราคาของบ้านหลังนี้ก็ยังมากกว่า 7,000 หยวน ซึ่งไม่ถือว่าถูกเลย

เธอพยายามต่อรองราคาแล้วก็ไม่สามารถขอลดได้ มันยังคงขายอยู่ที่ราคานั้น

แต่หลินชิงเหอก็ยังซื้อบ้านหลังนี้

ในที่สุดบ้านหลังนี้ก็ถูกลงนามซื้อภายใต้ชื่อของหลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋

ไม่ต้องบอกเลยว่าหลินชิงเหอจะอารมณ์ดีขนาดไหนตอนได้รับโฉนดบ้านแล้ว

“ถ้ามีร้านค้าในบริเวณที่คนพลุกพล่าน คุณสามารถแจ้งฉันได้ไหมคะ?” หลินชิงเหอบอกกับพนักงาน

“ครับ เราจะคอยดูให้คุณนะครับ” พนักงานมองสามีภรรยาคู่นี้แล้วก็รู้ว่าครอบครัวนี้มีฐานะร่ำรวย เขาก็พยักหน้าเป็นการตอบรับ

หลินชิงเหอจึงให้เบอร์โทรศัพท์สำนักงานของเธอในมหาวิทยาลัยกับเขา ต่อให้เธอไม่อยู่ที่นั่น เพื่อนร่วมงานที่รับสายก็จะเป็นคนบอกเธอ

หลังซื้อบ้านใหม่แล้วหลินชิงเหอก็อารมณ์ดีสุดขีด เธอกลับไปที่บ้านพร้อมกับโจวชิงไป๋