ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 304

หลินชิงเหอไม่ใจดีกับหลานสาวคนนี้ ตอนที่เข้ามาในบ้านของเธอ หล่อนก็เข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงแม้แต่น้อย

“หยางหยางกับอู่นี่ไปที่นั่นเพื่อไปเรียนหนังสือ แล้วหนูจะไปทำอะไรที่นั่นล่ะ?” หญิงสาวเอ่ยตรง ๆ

“คุณอาสี่เปิดร้านเกี๊ยวไม่ใช่เหรอคะ? หนูไปช่วยงานที่ร้านเกี๊ยวก็ได้ค่ะ คุณย่าเองก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้” โจวลิ่วนีพูด

หลินชิงเหอหัวเราะเมื่อได้ยินดังนี้ เธอมองโจวลิ่วนีแล้วเอ่ยกลับ “ร้านเกี๊ยวเป็นของคุณอาสี่ ทำไมหนูต้องมาถามคุณย่าด้วย คุณย่าไม่เคยเข้ามายุ่งเกี่ยวเรื่องของครอบครัวอาอยู่แล้ว”

หล่อนต้องการใช้คุณย่าของตัวเองมาข่มเธอ ความคิดของหล่อนช่างไม่บริสุทธิ์เอาเสียเลย

ท่านแม่โจวถึงกับเอ็ดโจวลิ่วนีอย่างเปิดเผย “ย่าเห็นด้วยกับหนูตอนไหนกัน?”

“คุณย่า ไม่ใช่คุณย่าบอกว่าจะมาพูดกับคุณอาสี่กับคุณอาสะใภ้สี่เพราะเห็นแก่หนูเหรอคะ” โจวลิ่วนีช่างหน้าด้านหน้าทนเหลือเกิน หล่อนเอ่ยออกมาได้อย่างไร้ยางอาย

“การมาพูดให้หนูไม่นับว่าเป็นการเห็นด้วย หนูกำลังยิงหุ่นฟาง*อยู่นะ” หลินชิงเหอเอ่ยพลางเหลือบมองหล่อน

*การบิดเบือนคำพูดของคน ๆ หนึ่งจนเนื้อความต่างจากเดิม แล้วบอกกับอีกคนหนึ่งว่าคนนั้นพูดมาแบบนี้

“อาสะใภ้สี่คะ อาให้พวกเขาไปได้แต่ไม่ให้หนูไปด้วย อากำลังดูถูกครอบครัวสายรองของเราเหรอคะ?” โจวลิ่วนีเอ่ยต่อ

“กลับไปถามแม่ของหนูนะว่าอาดูถูกครอบครัวหนูหรือเปล่า” หลินชิงเหอไม่อยากเสวนากับหล่อนอีกต่อไปและเอ่ยไล่ “หยางหยางกับอู่นีต้องเรียนแล้ว หนูกลับไปซะ”

หลินชิงเหอไม่ใช่คนที่ยอมลดตัวมาเถียงกับคนรุ่นเด็กกว่าง่าย ๆ แต่กับโจวลิ่วนีแล้วเธอหมดความอดทนจริง ๆ

ตั้งแต่อายุเท่านี้ หล่อนก็ทำตัวซับซ้อนและมีฝีปากคมกล้าได้ขนาดนี้แล้ว

หล่อนชอบที่จะลักเล็กขโมยน้อยและเปรียบเทียบทุกอย่าง

แล้วโจวลิ่วนีจะทำอะไรได้? หล่อนทำได้เพียงกลับบ้านของตัวเองเท่านั้น

ทันทีที่หล่อนออกไปแล้ว ท่านแม่โจวก็เอ่ยขึ้นมา “จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้แย่นะถ้าจะให้ลิ่วนีไปช่วยงานชิงไป๋ งานล้างจานหรืองานอื่น ๆ ก็ไม่ได้ทำยากเลย”

ท่านแม่โจวอยากให้หลานสาวคนนี้ไปด้วย เพราะอย่างไรเสียหล่อนก็เป็นคนในครอบครัวของนาง

หลินชิงเหอหัวเราะในลำคอ “ไม่เอาน่าคุณแม่ ถ้าคุณแม่แนะนำคนอื่นฉันคิดว่าพอรับได้ ฉันวางแผนว่าจะคุยกับพี่สะใภ้ใหญ่ให้เอ้อร์นีลูกสาวของหล่อนมาช่วยงานฉันแล้วจะจ่ายค่าจ้างให้เป็นรายเดือนน่ะค่ะ”

“เธอคิดจะพาเอ้อร์นีไปช่วยงานเหรอ?” ท่านแม่โจวเอ่ยทวนในทันที

“ไม่ได้เหรอคะ?” หลินชิงเหอพูด

“แม่ผมกำลังหาสามีให้กับพี่สาวรองน่ะครับ” โจวหยางตอบ

โจวหยางกับโจวเอ้อร์นีเป็นลูกของสะใภ้ใหญ่กับพี่ชายใหญ่กันทั้งคู่

“เอ้อร์นีอายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะ?” หลินชิงเหออึ้งไป

“หลังปีใหม่นี้หล่อนก็จะมีอายุครบ 18 ปีแล้วครับ” โจวหยางพูด

ในสังคมชนบท อายุเท่านี้ถือว่าเป็นวัยสมควรออกเรือนแล้ว

“ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วจ้ะ มันไม่สายเกินไปที่จะไม่แต่งงานจนกระทั่งอายุ 22 ปีหรอก ฉันจะไปคุยกับพี่สะใภ้ใหญ่นะคะ”

“แล้วเธอไม่อยากให้ลิ่วนีไปเหรอ?” ท่านแม่โจวถาม

หลินชิงเหอจึงเอ่ยกลับไป “คุณแม่ถามอู่นีเถอะค่ะว่าลิ่วนีเป็นเด็กแบบไหน”

โจวอู่นีจึงพูดไปตามความจริง “คุณย่าอย่ามองแต่ผิวเผินนะคะ ลิ่วนีเป็นคนที่ไม่ทำอะไรเลยค่ะ หล่อนมักจะโยนงานบ้านทุกอย่างให้ซานนีทำอยู่ตลอด หลังทั้งครอบครัวกินข้าวเสร็จหล่อนก็ทำแค่เช็ดปากและผละจากไป ไม่เคยล้างจานหรือถูพื้นเลย แถมยังชอบพูดจาว่าร้ายลับหลังคนอื่นด้วย ถ้าให้หล่อนไปช่วยงานที่ร้านเกี๊ยวของคุณอาสี่ล่ะก็ หล่อนไม่สร้างความวุ่นวายให้ก็ถือว่าโชคดีแล้วล่ะค่ะ”

ท่านแม่โจวถึงกับชะงักค้างไปครู่หนึ่ง “เอ่อ ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะหล่อนยังเด็กไร้เดียงสาหรอกเหรอ?”

“หล่อนเป็นแบบนี้เสมอเลยไม่ใช่เหรอคะ? เป็นคนที่เทซีอิ๊วแล้วก็ไม่ตั้งขวดดังเดิม* ให้พี่เอ้อร์นีไปยังจะดีกว่าค่ะ แม้แต่พี่ซานนียังดีกว่าลิ่วนีเลย” โจวอู่นีบอก

*ขี้เกียจตัวเป็นขน

“จริงสิ แล้วซานนีล่ะ?” ท่านแม่โจวถามหลินชิงเหอ

“คุณแม่คะ ทางฝั่งร้านฉันไม่ขาดแคลนคนหรอกค่ะ ให้เอ้อร์นีไปคนเดียวก็พอแล้ว” หลินชิงเหอตอบด้วยรอยยิ้ม

ความจริงเอ้อร์นีเรียนหนังสือมาแล้วอย่างน้อย 3 ปี หลินชิงเหอเคยเห็นตอนที่หล่อนทำการบ้าน ซึ่งเมื่อก่อนเด็กหญิงพวกนี้ก็ชอบมาทำการบ้านกันที่นี่