ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 312

วันต่อมาโจวชิงไป๋ตื่นก่อน ขณะที่หลินชิงเหอยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง

เมื่อคืนเธอถูกเขาจับเกลือกกลิ้งไปมา ทำให้ตอนนี้ยังคงงีบหลับอยู่ใต้ผ้าห่ม

ท่านแม่โจวเห็นเขาแล้วก็กระซิบถามว่า “ชิงไป๋ วิทยุเครื่องนี้เป็นของใครเหรอ?”

“ภรรยาผมซื้อมาให้แม่กับพ่อแต่ลืมหยิบออกมาจากกระเป๋าน่ะครับ พอดีผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้เมื่อคืน” โจวชิงไป๋ตอบออกไปหลังจากที่ได้ยินคำถาม

“นี่…นี่มันไม่จำเป็นจะต้องใช้เงินขนาดนี้เลย” ท่านแม่โจวรู้สึกปลาบปลื้มใจจนแทบตัวลอยเมื่อได้ยินอย่างนั้น แต่ปากนางกลับเอ่ยออกมาอย่างลำบากใจ

เพราะวิทยุเป็นของหายาก

“ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นไม่ง่ายนัก ทำไมถึงได้ใช้เงินอย่างนี้ล่ะ?” ท่านพ่อโจวที่กำลังเอามือไพล่หลังอยู่กล่าวขึ้น

เขารู้สึกว่าวิทยุเครื่องนี้เป็นของที่มีค่ามากเกินไป เขาย่อมคิดเปรียบเทียบว่าวิทยุที่มีค่ามากเช่นนี้ ไม่สู้เก็บเงินไว้ซื้อของใช้จำเป็นยังจะดีเสียกว่า

อย่างไรเสียมันก็ไม่ใช่สิ่งของที่จำเป็นจะต้องซื้อ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ มันไม่ได้แพงอะไรมาก ในเมื่อซื้อมาแล้วก็ใช้มันเถอะนะครับ” โจวชิงไป๋พูด

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเรื่องให้พ่อกับแม่ของเขาไปคิดถึงเรื่องอาหารแทน

“เมียแกยังไม่ตื่นอีกหรือ?” ท่านแม่โจวเอ่ย

“เดี๋ยวค่อยอุ่นในหม้อก็ได้ครับแล้วให้หล่อนกินหลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้ว” โจวชิงไป๋ตอบ

เมื่อคืนในวันขึ้นปีใหม่เขาทำตามใจตัวเองเต็มที่ ในตอนที่พ่อกับแม่ของเขากลับมาพวกเขาทั้งคู่ยังไม่ได้หลับเลย

พวกเขาทำเรื่องนั้นกันจนเกือบจะห้าทุ่ม แน่นอนว่ามันทำให้ภรรยาของเขาเหนื่อยล้ามาก เธอคงยังไม่ตื่นขึ้นมาในเร็ว ๆ นี้แน่

“หล่อนไม่สบายหรือเปล่า?” ท่านแม่โจวถามอย่างกังวล

“ไม่มีอะไรครับ แค่อ่านหนังสือมากจนเพลีย” โจวชิงไป๋บอกด้วยท่าทีสงบ

“เอาไว้ตอนที่แม่กับพ่อของแกไปที่นั่น แม่จะซื้อสมองหมูไปเพิ่มและจะตุ๋นให้เมียแกกับเจ้าใหญ่กินนะ” ท่านแม่โจวกล่าว

โจวชิงไป๋พยักหน้ารับ ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มกินอาหารกันก่อน

หลังจากกินเสร็จ โจวชิงไป๋ก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกและกลับเข้าไปอ่านหนังสือพิมพ์ในห้อง

หลินชิงเหอตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบจะแปดโมงครึ่งแล้ว พอเห็นโจวชิงไป๋กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้าง ๆ เธอจึงเอ่ยถามขึ้นทันที “กี่โมงแล้วคะ?”

“แปดโมงครึ่งแล้วครับ” โจวชิงไป๋บอก “ตื่นขึ้นมากินอะไรไหม?”

“ฉันอยากจะนอนอีกค่ะ” หลินชิงเหอพูดอย่างเกียจคร้าน

ดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่เธอได้มาอยู่ที่นี่ เธอไม่เคยได้นอนตื่นสายอีกเลย ในอดีตนั้น ปกติแล้วเธอนอนจนถึงตอนเที่ยงเลยด้วยซ้ำในวันหยุด

การได้ทำนิสัยแบบนี้ในตอนนี้ช่างเป็นเรื่องที่น่าอิ่มเอมใจ

“นอนต่อเถอะครับ ถ้าเสี่ยวเม่ยมาถึงแล้ว เดี๋ยวผมมาเรียกคุณเอง” โจวชิงไป๋ผงกศีรษะบอก

หลินชิงเหอคิดสักพักแล้วก็คิดในใจว่าช่างมันเถอะ เธอลุกขึ้นมาล้างหน้าและไปหาของกินจากหม้อในห้องครัว

โจวเสี่ยวเม่ยกับซูต้าหลินมาถึงก่อนเป็นรายแรก พวกเขามาถึงตอนสิบโมงเช้า ทั้งยังพาลูกสาวคนสุดท้องมาด้วย แต่ไม่ได้พาลูก ๆ อีกสามคนมา พวกเขาส่งลูก ๆ ให้ไปอยู่กับคุณปู่ของเด็ก ๆ

แล้วตอนเย็นพวกเขาค่อยกลับมารับเด็ก ๆ กลับบ้าน

“แม่คะ พาหลานสาวคนเล็กของแม่ไปเดินเล่นรอบ ๆ สิคะ ขนมหวานสามถุงนี้สำหรับพี่สะใภ้สามคน ครอบครัวละหนึ่งถุงนะคะ” โจวเสี่ยวเม่ยกล่าว

“ไม่เห็นจำเป็นต้องซื้อขนมมาเลย” ท่านแม่โจวตอบ

“หนูซื้อมาแล้ว ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ” โจวเสี่ยวเม่ยกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วนี่พ่ออยู่ที่ไหนคะ?”

“หยิบวิทยุออกไปฟังข้างนอกแล้ว นี่ยังไม่กลับมาเลย” ท่านแม่โจวหัวเราะขึ้นอย่างจนใจ